Najnowsze wpisy, strona 74


Martin L. Gore - Counterfeit EP, 1989;
06 lutego 2023, 00:49

Counterfeit E.P. - nagrywany w londyńskim Sam Therapy Studios, debiutancki solowy minialbum frontmana Depeche Mode, Martina L. Gore'a, wydany 12 czerwca 1989 roku.
   Wraz z końcem światowej trasy koncertowej Depeche Mode promującej album Music for the Masses w 1988 roku, dwaj muzycy zespołu, Alan Wilder i Martin Gore, postanowili wykorzystać krótką przerwę, zanim weszli do studia w 1989 roku by rozpocząć sesję nagraniową do albumu Violator. Obaj muzycy zaprezentowali autorskie longplaye - Alan pod szyldem Recoil wydał już w 1988 roku album Hydrology, zaś Martin, autor niemal całego repertuaru Depeche Mode, dla którego był to debiut w roli solisty, zaprezentował minialbum Counterfeit E.P. i, w odróżnieniu od twórczości w Depeche Mode, tym razem muzyk wziął na warsztat twórczość innych wykonawców, którzy byli niezwykle ważni dla jego własnej twórczości.
   Muzycznie Martin też prezentuje nieco odmienny styl, chociaż pozostający w elektronice, jednak w bardziej awangardowym wydaniu względem twórczości w Depeche Mode, mimo iż otwierający wydawnictwo utwór Compulsion z repertuaru Joe Crow'a, zaprezentowany został w formie raczej pogodnego synth popu. Zresztą jest to jedyny numer płyty utrzymany w szybkim tempie sekcji rytmicznej, choć linia wokalna osadzona jest w bardziej melancholijnym i spowolnionym tonie.
   Dalej jest już mroczniej i raczej spokojnie, w klimatach, w jakich Martin zawsze czuł się wokalnie zdecydowanie najlepiej.
In a Manner of Speaking, z repertuaru Tuxedomoon, to bodaj najlepszy moment płyty. Numer zaprezentowany został w niesamowicie zimnofalowym klimacie z subtelną sekcją automatu perkusyjnego i hipnotyzującym, industrialnym podkładem sekwencerowego pulsu.
  Smile in the Crowd to piosenka pochodząca z repertuaru zespołu The Durutti Column, którego twórczością Martin był niezwykle zafascynowany na początku lat 80. W interpretacji Martina kompozycja jest połączeniem chłodnej elektroniki i industrialu.
   Gone jest mariażem chłodnego synth popu i klimatów dark wave; numer pochodzi z repertuaru formacji The Comsat Angels.
Chłodną delikatnością elektroniki i akompaniamentem klasycznej gitary zachwyca, pochodzący z repertuaru Sparks, utwór Never Turn Your Back on Mother Earth, budzący nieco skojarzenia z twórczością Erasure.
   Całość kończy tradycyjna pieśń, Motherless Child, najkrótsza, niespełna trzyminutowa kompozycja, w której linia wokalna Martina ma wyraźnie jazzowe zabarwienie. Pod względem muzycznym utwór oparty jest na strukturze eksperymentalnej elektroniki i industrialu.
   Minialbumem Counterfeit e.p., Martin Gore zaprezentował się fanom Depeche Mode w dość nietypowej i zaskakującej dla nich roli artysty interpretującego innych wykonawców. Choć w macierzystym, działającym od blisko dekady, zespole Martin był twórcą w zasadzie niemal całego dotychczasowego materiału, jako solista całkiem udanie sięgnął po twórczość innych, przedstawiając własną wizję piosenek swoich ulubionych wykonawców.
 
Tracklista:
 
"Compulsion" – 5:26
"In a Manner of Speaking" – 4:19
"Smile in the Crowd" – 5:02
"Gone" – 3:28
"Never Turn Your Back on Mother Earth" – 3:02
"Motherless Child" – 2:48
 
Personel:
 
Art Direction, Design – Paul West
Engineer – Rico Conning
Photography By – Andy Rumball
Producer – Martin L. Gore, Rico Conning
 
Written by, © copyright November 2013 by Genesis GM.

Cabaret Voltaire - The Original Sound of...
06 lutego 2023, 00:43

The Original Sound of Sheffield '83/'87. Best of; - wydany 11 grudnia 2001 roku, nakładem wytwórni Virgin, album kompilacyjny prezentujący wybór dziesięciu największych przebojów brytyjskiej industrialnej formacji, Cabaret Voltaire, pochodzących z lat 1983-87, z czasów, kiedy grupa porzuciła eksperymentalizm na rzecz przystępnego synth popu z elementami industrialu i funku. W tamtym okresie zespół, po odejściu Chrisa Watsona w 1982 roku, związał się kontraktem płytowym z gigantem fonograficznym, wytwórnią Virgin, oraz nawiązał współpracę z wieloma znakomitymi producentami i muzykami najwyższej klasy, wystarczy nadmienić twórców pokroju Marka ,,Flooda" Ellisa, Antona Corbijna, Petera Care'a, Billa Nelsona, Dave'a Balla, Adriana Sherwooda, Erica Randoma czy F. Kevorkiana, którzy stanowili elitę producencką.
   Wszystkie utwory zaprezentowane na wydawnictwie są znacznie wydłużone względem wersji albumowych. Numery z lat 1983-85 nie odbiegają brzmieniowo od wersji albumowych; Just Fascination, The Crackdown, Dream Ticket, Sensoria, James Brown, Kino i I Want You są wersjami Extended pochodzącymi z 12-calowych singli - wyjątek w tym gronie stanowi Just Fascination (12mx), w którym partie wokalne od Richarda H. Kirka przejął Stephen Mallinder, co odróżnia tą wersję od wersji albumowej,
   Kompozycje pochodzące z albumu Code (1987) zmienione są znacznie bardziej diametralnie, co słychać w Don't Argue (John Robie Extended Version), z gościnnym udziałem wokalnym Dolette McDonald i Tessy Niles, których wokale przeważają nad wokalem Mallindera. Here to Go (Kevorkian Extended Mx) charakteryzuje się wydłużonymi partiami efektów dźwiękowych i sekwencerowymi wibracjami, zaś Thank You America (Kevorkian Bonus Beats) zaprezentowany został w instrumentalnej, industrialno-house'owej wersji.
   Kompilacja The Original Sound of Sheffield '83 / '87. Best of; stanowi rozszerzony przegląd najważniejszej twórczości Cabaret Voltaire z najlepszego okresu w karierze zespołu zwanego ,,erą synth popu", przypadającą na czasy, kiedy Cabaret Voltaire nagrywał pod szyldem wytwórni Virgin i Parlophone.
 
Tracklista:
 
1 Just Fascination (Remix – John Luongo) 8:05
2 Crackdown (Remix – John Luongo) 8:30
3 The Dream Ticket 7:48
4 Sensoria (Remix – John Potoker) 7:52
5 James Brown (Remix – John Potoker) 7:38
6 Kino 8:30
7 I Want You 7:53
8 Don't Argue (Robie Extended Version) 7:28
9 Here To Go (Kevorkian Extended Mix) 6:56
10 Thank You America (Kevorkian Bonus Beats) 3:37
 
Personel:
 
Vocals, Bass, Trumpet, Grand Piano – Stephen Mallinder
Synthesizer, Sequencer [Sequencers], Guitar, Clarinet, Saxophone, Shakuhachi [Shakahachi], Grand Piano – Richard H. Kirk
Percussion – Mark Tattersall
Drums – Roger Quail
Drums – Alan Fisch
Tabla [Tablas] – Eric Random
Guitar – Bill Nelson
Keyboards [Add. Keyboards] – John Robie
Backing Vocals – Shikisha
Backing Vocals [B. Vox] – Dolette McDonald, Tessa Nile
Backing Vocals [B. Vox] – Julie Roberts, SD Clarke
Producer – Adrian Sherwood, Cabaret Voltaire, Flood
 
Written by, © copyright November 2013 by Genesis GM.

Düsseldorf - 1989-1993, 2011;
05 lutego 2023, 19:04

1989-1993 - wydana w kwietniu 2011 roku kompilacja taśm zawierających archiwalny materiał pochodzący z lat 1989-93, śląskiego zespołu Düsseldorf, którego założycielami byli muzycy nowofalowej formacji Nowy Horyzont, wokalista Adam Białoń i klawiszowiec Adam Radecki, których na koncertach okazjonalnie wspierał także klawiszowiec grupy Kafel Dariusz Krzywański. Formacja Düsseldorf, tak samo jak Nowy Horyzont, powstała na terenie polskiego zagłębia przemysłowego, Górnego Śląska, w Katowicach. Inaczej jednak niż na Zachodzie Europy, za Żelazną Kurtyną, w Polsce, muzyka industrialna rozwinęła się względnie słabo, być może na taki stan rzeczy wpływ miał panujący w Polsce komunistyczny reżim, większość artystów wolała bowiem sięgać po wzorce amerykańskie, jak blues, hard rock czy metal, bardziej kojarzące się z amerykańską wolnością. Sporą popularność od początku lat 80. zdobył punk rock, chociaż ten proces w Polsce był opóźniony niemal o dekadę w porównaniu do Wlk. Brytanii i Niemiec, jednakże to właśnie na fali punk rocka powstała w Polsce nowa fala, która była odpowiednikiem zachodnich nurtów new wave i neue deutsche welle. Główni przedstawiciele polskiej nowej fali, m.in. Republika, Kult, Kobranocka, Siekiera czy Aya RL, debiutowali na słynnym festiwalu FMR w Jarocinie, zaś Siekiera i Aya RL przyswoiły sobie muzykę syntezatorową, a nawet industrialną, osiągając spory sukces komercyjny. Jednakże na polskim gruncie ten gatunek nigdy specjalnie nie zaistniał, poczynając od pionierskich dokonań Czesława Niemena z lat 70. (album Katharsis), poprzez wspomniane formacje Aya RL i Siekiera, a także - sporadycznie eksperymentujących z industrialem - Kapitana Nemo i Obywatela GC, w tatach 80. oraz zespoły Agressiva 69 i Wieloryb w latach 90. Na przełomie lat 80. i 90. pewną popularnością cieszył się także Kafel, w którego szeregach debiutowała późniejsza gwiazda polskiej sceny, Katarzyna Nosowska. Zespół, już bez Nosowskiej w składzie, w 1992 roku w formie kasety MC wydał album Egzalte. Z kolei Agressiva 69, albumem 2/47, w 1997 roku notowana była nawet na zachodnich listach przebojów, jednak w następnych latach zespół nie był w stanie powtórzyć już tego sukcesu.
   Düsseldorf również wywodził się z kręgów polskiej, a w zasadzie śląskiej, nowej fali. Zespół zadebiutował, podobnie jak wielu punkowych wykonawców, na festiwalu FMR Jarocin w 1989 roku, prezentując niezwykle oryginalny jak na polskie realia sposób wykonywania muzyki za pomocą syntezatorów, automatu perkusyjnego i taśm z muzycznymi podkładami, co przypominało wczesne występy Depeche Mode i Cabaret Voltaire, choć linie wokalne Düsseldorfu wyraźnie zabarwione były polską nową falą.
   Düsseldorf na polskim gruncie był odpowiednikiem zachodnich wykonawców, takich jak Throbbing Gristle, Cabaret Voltaire czy Kraftwerk - po części, od tego ostatniego zaczerpnął nawet swoją nazwę. Düsseldorf powstał w dość podobnych okolicznościach co wspomniane formacje, choć o dobrą ponad dekadę później; Adam Radecki i Adam Białoń zafascynowani byli międzywojennym ruchem artystycznym DADA, który na Zachodzie, w latach 60. i 70., dał początek wielu zespołom awangardowym, zaś w Polsce Dadaizmem, oprócz Czesława Niemena, interesowało się względnie niewielu artystów, a jednmi z nich byli Kafel ze Szczecina i Düsseldorf z Katowic, właśnie.
   I chociaż muzyka syntezatorowa, także i w Polsce, cieszyła się dużą popularnością, na fali byli wykonawcy pokroju Kombi, Kapitana Nemo, Aya RL czy Klincz - nawet punkrockowy Kult tworzył syntezatorowe numery - to być może nazbyt awangardowy charakter Düsseldorfu sprawił, że grupa nie podpisała kontraktu płytowego i nigdy oficjalnie nie wydała studyjnego albumu. W 1992 roku z zespołu odszedł wokalista Adam Białoń, który powrócił do Nowego Horyzontu, jego miejsce w 1993 roku zajął Marcin Jasiński, krótko potem Düsseldorf zakończył działalność.
   Kompilacja 1989-1993, wydana nakładem Requiem Records, po ponad dwudziestu latach, na nowo zatem odkrywa niesamowicie ciekawe, nigdy dotąd niewydane na żadnym nośniku (ułożone niechronologicznie) kultowe, archiwalne piosenki grupy, pełne socjalistycznego manifestu, traktującego o zależności ludzi i maszyn, oraz futuryzmu. I nawet mimo niekiedy pozostawiającej wiele do życzenia jakości dźwięku, materiał jest wart uwagi, poczynając od otwierającego album kultowego utworu Dlaczego, pochodzącego z repertuaru Nowego Horyzonu, w wykonaniu Düsseldorfu bliżej przypominającego dokonania Skinny Puppy, Ministry i Front Line Assembly, z niesamowitym barytonem Adama Białonia, którego barwa jak żywo budzi skojarzenia z Nową Aleksandrią Siekiery. Warto zwrócić uwagę, że klawiszowe linie melodii pokrywają się z tymi samymi liniami gitar w wykonaniu Nowego Horyzontu.
Deutschland Punk Bass przypomina z kolei stylistykę niemieckich zespołów nurtu neue deutsche welle, jak wczesny Die Krupps, Der Plan czy D.A.F. Numer wyróżnia się mocnym gitarowym riffem w refrenie piosenki. Styl wczesnego Die Krupps i D.A.F. słychać również w utworze Królewska Huta. W bardziej zimnofalowo-futurystycznych w klimatach osadzone są numery Wodospady i, najstarszy, bo pochodzący jeszcze z 1987 roku, zamykający album, O Tobie (Overdubbed 2010). Piosenka Wodospady przypomina synth popową stylistykę OMD, The Twins czy Fad Gadget, warto też zwrócić na niezwykle łagodny wokal Adama Białonia. Kompozycja O Tobie z kolei przypomina futurystyczno-synth popowe rejony twórczości Bruce'a Haacka, Kraftwerk i francuskiego Moderne. Innym ciekawym numerem jest neofolkowy Judentanz z rabinistyczną wokalizą Adama Białonia. Struktura muzyczna utworu ma charakter wczesnego house'u. Z kolei przez wzgląd na odejście z zespołu wokalisty w 1992 roku, instrumentalny charakter ma Anschluss, utrzymany w industrialnym klimacie Cabaret Voltaire. Jedynym na płycie utworem anglojęzycznym jest Goddess Of War, śpiewany przez Marcina Jasińskiego dysponującego bardziej punkowym stylem wokalnym. Utwór mocno zbliżony jest stylistycznie do klimatów Front 242 z albumu Tyranny >For You<.
   Oprócz tradycyjnie piosenkowej formuły, na wydawnictwie zamieszczono dwie eksperymentalne kompozycje live osadzone w stylistyce wczesnej twórczości Throbbing Gistle i Cabaret Voltaire; 11-minutowy utwór Uleczmy Maszyny i Projekcja Live są wygłoszonymi na żywo, w duchu socjalistycznych manifestów, odczytami celebrującymi futurystycznych filozofów XX wieku oraz odwieczny wpływ maszyn na współczesną sztukę, cywilizację i tworzonych przez nie dźwięków i imitacji życia.
   Album 1989-1993 to nie tylko przegląd wczesnej twórczości jednego z najbardziej wyjątkowych i osobliwych zespołów jakim bez wątpienia jest Düsseldorf, ale wydawnictwo jest też swoistym dokumentem obrazującym początki stylu ebm i industrial w Polsce.
 
Tracklista:
 
Dlaczego: (1990)
Deutschland Punk Bass: (1990)
Krolewska Huta: (1990)
Anschluss instr: (1992)
Uleczmy maszyny: (1989)
Wodospady: (1990)
Judentanz: (1990)
Goddess of War [voc. Marcin Jasinski] (1993)
Projekcja Live: (1989)
O Tobie overdubbed 2010: (1987-1989)
 
Personel:
 
Adam Białoń - vocals
Adam Radecki - synthesizers, tapes, drum machine
Marcin Jasinski - vocals
 
Written by, © copyright November 2013 by Genesis GM.

Deutsch Amerikanische Freundschaft - Für...
05 lutego 2023, 19:01

Für Immer - piąty album studyjny niemieckiej formacji synth popowej, Deutsch Amerikanische Freundschaft (D.A.F.), nagrywany w maju 1982 roku w niemieckim Neunkirchen pod okiem legendarnego producenta i inżyniera dźwięku, Conny'ego Planka, wydany został w październiku 1982 roku.
Für Immer, podobnie jak dwa poprzednie albumy D.A.F., Alles Ist Gut i Gold und Liebe, zawiera kompozycje o charakterze synth popowym, sam zaś zespół już dawno na dobre zerwał z eksperymentalizmem, stawiając na łatwo przyswajalną typowo piosenkową formę, łącząc brzmienia syntezatorowe z industrialem i efektami samplerskimi. Kompozycje charakteryzują się łagodnymi wokalami, bez krzyków i jęków często towarzyszących wczesnej twórczości D.A.F.
   I chociaż numer Im Dschungel Der Liebe, otwierający album, wydaje się nieco udziwniony i zabarwiony punkiem, album zdominowany jest przez stylistykę rodzącego się wówczas nurtu EBM, czego doskonałymi przykładami są utwory Ein Bisschen Krieg, Verlieb Dich In Mich, Kebabträume oraz zamykający album Wer Schön Sein Will Muss Leiden. Nie brakuje też cięższych, wolniejszych i bardziej industrialnych momentów, jak Die Götter Sind Weiss, Prinzessin i Die Lippe. Z kolei typowymi przedstawicielami ówczesnego nurtu neue deutsche welle (NDW) są synth popowe numery, jak futurystycznie brzmiący Geheimnis, przypominający dokonania Depeche Mode z albumu Speak & Spell (1981), a także najspokojniejszy moment wydawnictwa, Verehrt Euren Haarschnitt.
   Mimo ogromnej popularności synth popu w pierwszej połowie lat 80., album Für Immer, podobnie jak poprzednie wydawnictwo firmowane szyldem D.A.F., Gold und Liebe (1981), nie przyniósł zespołowi większego sukcesu komercyjnego, również krytycy przyjęli album z mieszanymi uczuciami. Rozczarowani takim obrotem spraw Gabi Delgado i Robert Görl zakończyli współpracę z wytwórnią Virgin, postanowili również na jakiś czas zawiesić działalność D.A.F., zaś obaj muzycy skupili się na twórczości solowej.
 
Tracklista:
 
"Im Dschungel der Liebe" 4:11
"Ein Bisschen Krieg" 4:02
"Die Götter Sind Weiss" 3:00
"Verlieb Dich in Mich" 3:44
"Geheimnis" 3:23
"Kebabträume" 4:01
"Prinzessin" 4:19
"Die Lippe" 3:09
"Verehrt Euren Haarschnitt" 3:24
"Wer Schön Sein Will Muss Leiden" 3:35
 
Personel:
 
Art Direction [Coveridea] – Gabi, Robert
Artwork – Ken
Instruments, Music By, Songwriter [Songs By] – Robert Görl
Lyrics By [Words], Vocals – Gabi Delgado
Photography By – Peter Gruchot
Producer – Conny Plank
Vocals – Gabi
 
Written by, © copyright November 2013 by Genesis GM.

Deutsch Amerikanische Freundschaft - Die...
05 lutego 2023, 18:55

Die Kleinen Und Die Bösen - drugi album niemieckiej formacji Deutsch Amerikanische Freundschaft (DAF), nagrywany przy współprodukcji z legendarnym niemieckim inżynierem dźwięku, Conny'm Plankiem, w marcu 1980 roku. Do składu zespołu powrócił wokalista, Gabi Delgado-López, który nie wziął udziału w sesji nagraniowej do debiutanckiego, eksperymentalnego albumu D.A.F., Ein Produkt der Deutsch-Amerikanischen Freundschaft (1979).
Die Kleinen und die Bösen nagrywany był w czteroosobowym składzie - Robert Görl, Gabi Delgado-Lopez, Chrislo Haas i Wolfgang Spelmans - w niemieckim Neunkirchen (część pierwsza) oraz podczas występu na żywo zespołu w londyńskiej hali Electric Ballroom, w marcu 1980 roku (część druga).
W trakcie przenosin D.A.F. do Londynu, formacja podpisała kontrakt płytowy z wytwórnią Daniela Millera, Mute Records.
   Die Kleinen und die Bösen ukazał się 13 czerwca 1980 roku, album złożony jest de facto z dwóch części: pierwszej - studyjnej i drugiej - koncertowej. Całość zmiksowana została w studiu Conny'ego Planka w marcu 1980 roku.
   Łączenie materiału studyjnego z koncertowym nie było wówczas niczym nowym wśród zespołów grających muzykę industrialną; tak robili brytyjscy przedstawiciele gatunku, jak Throbbing Gristle i Cabaret Voltaire, jednak w odróżnieniu od Anglików, niemiecka scena industrialna miała korzenie przede wszystkim w punk rocku.
   Album Die Kleinen Und Die Bösen stanowił stopniowe przejście D.A.F. od muzyki eksperymentalnej, w stronę łatwiejszego w odbiorze i bardziej przyswajalnego synth popu, który w wersji niemieckiej reprezentowany był przez nurt neue deutsche welle (NDW), którego przedstawicielami, oprócz D.A.F., byli wtenczas m.in. Die Krupps, Der Plan czy Rheingold.
   Pierwsza, studyjna część albumu Die Kleinen und die Bösen, jest dobitnym przykładem stylu NDW łączącego punk z synth popem. Album otwiera eksperymentalno-industrialny, najdłuższy, bo blisko 6-minutowy Osten Wahrt Am Langsten. Reszta utworów z reguły nie przekracza dwóch do trzech minut; kompozycje w większości mają piosenkowy i całkiem przystępny styl mariażu punk rocka z industrialnym synth popem, z czego najefektowniej prezentuje się punkowy numer De Panne, który mógłby spokojnie być kompozycją Trobbing Gristle. W studyjnej części albumu eksperymentalny charakter zachowują jedynie kompozycje Kinderfunk, Ich Gebe Dir Ein Stueck Von Mir i Gewalt, który zamyka studyjny set albumu. Utwór pełni również rolę introdukcji-przejścia do setu koncertowego, wypełniającego drugą część albumu.
   Koncertowa część albumu zawiera krótkie post punkowe kompozycje o bardziej gitarowo-punkowej strukturze, z których najbardziej wyróżniają się dwie piosenki: Auf Wiedersehen nawiązująca do twórczości Throbbing Gristle oraz bardziej psychodeliczna Volkstanz. Pozostałe utwory utrzymane są w stylistyce bliskiej punk rockowi, cechującej się wrzaskliwymi wokalami i krótkimi często kontrowersyjnymi tekstami, jak np. w utworze Die Lustigen Stiefel: ,,Zabawne buty maszerują w całej Polsce, niemieckie dzieci maszerują po całej Polsce, w zabawnych ciężkich butach".
   Zmiany w strukturze muzycznej następują pod sam koniec w postaci eksperymentalnego, tytułowego, Die Kleinen und Die Boesen. I, chociaż numer Die Fesche Lola utrzymany jest jeszcze w punk rockowej stylistyce, dwa zamykające cały set utwory, El Basilon i Y La Gracia, są stricto syntezatorowo-industrialnymi kompozycjami, śpiewanymi w języku rodziców wokalisty zespołu - hiszpańskim.
   Album Die Kleinen und die Bösen zwrócił uwagę nie tylko brytyjskiej publiczności i krytyki, ale także brytyjskich wykonawców synth popowych, jak Soft Cell, Pest Shop Boys czy - przede wszystkim - Depeche Mode, którego muzycy oficjalnie stali się fanami D.A.F., z czym się zresztą wcale nie kryli. A przecież lepszej rekomendacji D.A.F. nie mógł sobie nawet wymarzyć.
 
Tracklista:
 
"Osten währt am längsten" 5:44
"Essen, dann schlafen" 1:05
"Co Co Pino" 3:25
"Kinderfunk" 3:02
"Nachtarbeit" 1:53
"Ich gebe dir ein Stück von mir" 1:41
"De Panne" 2:34
"Gewalt" 1:24
"Gib's mir" 1:01
"Auf Wiedersehen" 1:59
"Das ist Liebe" 1:22
"Was ist eine Welle" 1:15
"Anzufassen und anzufassen" 1:44
"Volkstanz" 0:47
"Die lustigen Stiefel" 1:50
"Die Kleinen und die Bösen" 1:05
"Die fesche Lola" 1:41
"El Basilon" 2:51
"Y La Gracia" 2:05
 
Personel:
 
Cover – F. Fenstermacher, R. Görl, S. Grant
Drums – R. Görl (tracks: 1 to 18 )
Engineer – C. Plank
Guitar – W. Spelmans (tracks: 1 to 13, 15, 17, 18 )
Music By, Lyrics By – Deutsch Amerikanische Freundschaft (tracks: 1 to 16, 18, 19)
Producer – Deutsch Amerikanische Freundschaft
Synthesizer – C. Haas (tracks: 1 to 15, 17 to 19), R. Görl (tracks: 16, 17), W. Spelmans (tracks: 6)
Typography [Innersleeve Typed By] – T. Schnekenburger
Vocals – G. Delgado-Lopez (tracks: 1 to 7, 9 to 15, 17 to 19), R. Görl (tracks: 6), W. Spelmans (tracks: 10 to 12, 15)
 
Written by, © copyright November 2013 by Genesis GM.