Najnowsze wpisy, strona 76


Cabaret Voltaire - Groovy, Laidback and Nasty,...
05 lutego 2023, 18:20

Groovy, Laidback and Nasty - oficjalnie dziewiąty album studyjny brytyjskiej formacji synth popowej, Cabaret Voltaire, na który trzeba było czekać przez trzy długie lata milczenia zespołu, w czasie których tak naprawdę wiele się wokół zespołu działo. Album ukazał się 2 kwietnia 1990 roku i był zwrotem Cabaret Voltaire w stosunku do poprzedniej twórczości.
   Przełom lat 80. i 90. był czasem ogromnej popularności nurtu acid house, który przywędrował do Europy z USA - z Detroit i Chicago.
Wielu wykonawców dostrzegło tu swoją szansę na odniesienie sukcesu. Do formacji, które w tamtym czasie z powodzeniem łączyły pop ze stylem acid house należały m.in. The KLF, The Beloved, Snap!, Information Society, C+C Music Factory, New Order, Pet Shop Boys, a nawet młodzieżowy New Kids on the Block. Do tego grona dołączył również Cabaret Voltaire, zwłaszcza, że instrumentalista, Richard H. Kirk, pod koniec lat 80. sam zafascynował się możliwościami jakie niósł ze sobą acid house. Najpierw przeniósł ten nurt na własną, solową twórczość, wreszcie także i na twórczość w Cabaret Voltaire. Formacja w zdecydowany i ostateczny sposób odcina się od swoich awangardowo-industrialnych korzeni, z tego właśnie powodu Cabaret Voltaire przeniósł się w 1989 roku do Chicago, gdzie nagrano materiał na nowy album, którego producentem został legendarny weteran amerykańskiej sceny acid house, Marshall Jefferson, muzyk zespołu Ten City. Gościnne w chórkach pojawiają się również pozostali muzycy Ten City, co jest ewidentnym ukłonem Cabaret Voltaire w kierunku czarnych wykonawców.
   Już sam przewrotny tytuł płyty, Groovy, Laidback and Nasty, zdradza, iż muzycy zdecydowanie postawili na parkietowe rytmy, co słychać już od samego początku trwania albumu. I tak właśnie rozpoczyna się album, przebojowym numerem Searchin', w którym doskonale słychać inspiracje twórczością Pet Shop Boys, ze specyficznymi partiami trąbek znanymi z utworów Pet Shop Boys - West End Girls i Domino Dancing. Kompozycja zawiera dynamiczny, house'owy podkład rytmiczny oraz klimat melancholii. Partie wokalne Stephena Mallindera nabierają barwy afro-amerykańskiej.
Podobnie zresztą prezentuje się dalsza część albumu. Singlowy Hypnotised o synth popowej charakterystyce, wyróżnia się krótkimi solówkami klawiszy, utanecznionym beatem sekcji rytmicznej i gęstym pulsem sekwencera.
   Przebojowa piosenka, Minute By Minute, o utanecznionym, house'owym podkładzie rytmicznym oraz w lekkim klimacie melancholii, utrzymana jest w nowoczesnej stylistyce electro popu lat 90., znanej także z twórczości formacji Pet Shop Boys i The Beloved.
   Runaway jest najwolniejszym momentem albumu. Kompozycja, choć osadzona jest na trip-hopowej sekcji rytmicznej automatu perkusyjnego, wyraźnie ma charakter electro popowy, jednakże muzycy robią tu również ukłon w kierunku czarnych wykonawców i hip hopu, w utworze pojawia się bowiem rapowana partia tekstowa, którą gościnnie wykonuje raper Steel.
   Singlowy, Keep On (I Got This Feeling), łączy klasycznie acid house'owy styl z electro popem o wybitnie utanecznionej strukturze. W bardzo podobnym stylu utrzymany jest również utwór Magic. W obu przypadkach słychać również styl twórczości formacji The Beloved.
Time Beats, osadzony w nowoczesnym klimacie electro pop i house z domieszką soulu, dość mocno przypomina przyszłe dokonania Pet Shop Boys (album Billingual, 1996).
   Zmianę klimatu przynoszą dwa ostatnie numery albumu, electro-popowo-house'owy, Easy Life, w którym słychać wzorce zaczerpnięte z twórczości Kraftwerk. Piosenka jest zapowiedzią kierunku, w którym Cabaret Voltaire podąży na następnym albumie - Body and Soul. Zamykający album utwór, Rescue Me (City Lights), jest połączeniem nowego, house'owego stylu Cabaret Voltaire, ze starymi brzmieniami z wcześniejszych albumów formacji. To najlepszy numer albumu, idealnie go podsumowujący.
   Groovy, Laidback and Nasty jest albumem o najbardziej popowym obliczu i tanecznym charakterze w całej dyskografii Cabaret Voltaire. I choć przez fanów formacji, zorientowanych bardziej na klimaty i style industrialne, album został przyjęty z mieszanymi uczuciami, a nawet chłodno, warto podkreślić fakt, że jest to jednak pop, jak przystało na Cabaret Voltaire, nader inteligentny, z którego w latach 90. czerpała cała rzesza wykonawców spod znaku electro pop, jak The Beloved, Pet Shop Boys, a nawet New Order.
   Choć Groovy, Laidback and Nasty prezentuje zupełnie nowe, nowoczesne oblicze Cabaret Voltaire, muzyka w znacznym stopniu opiera się jeszcze na brzmieniu analogowych syntezatorów, zaś album stanowi etap pośredni między stylem synth popowym prezentowanym przez zespół w latach 1983-90, a stylem house / minimal, który Cabaret Voltaire prezentował w latach 1991-94.
   Groovy, Laidback and Nasty mimo, iż nie zawojował jakoś specjalnie ówczesnych list przebojów, choć zdecydowanie miał ku temu predyspozycje, wywarł również ogromny wpływ na muzykę klubową lat 90.
 
Tracklista:
 
"Searchin'" – 5:47
"Hypnotised" – 5:45
"Minute by Minute" – 5:07
"Runaway" – 6:38
"Keep On (I Got This Feeling)" – 6:12
"Magic" – 5:08
"Time Beats" – 4:55
"Easy Life" – 6:12
"Rescue Me (City Lights)" – 4:35
 
Personel:
 
Skład podstawowy;
Stephen Mallinder – vocals, keyboards, programming
Richard H. Kirk – keyboards, programming
Muzycy sesyjni;
David Josias – percussion on "Searchin'"
Glenn Morimoto – trumpet on "Searchin'"
Paris Brightledge, Bob Bono (Robert Bond) – vocals on "Searchin'" and "Minute by Minute"
Marshall Jefferson – vocals on "Minute By Minute"
Ten City – vocals on "Hypnotised" and "Runaway"
Herb Lawson – guitar on "Runaway"
Steel – rap on "Runaway"
Lorita Grahame – vocals on "Keep On (I Got This Feeling)" and "Time Beats"
Deborah Haslam – vocals on "Time Beats"
 
Written by, © copyright November 2013 by Genesis GM.

Throbbing Gristle - Part Two: The Endless...
05 lutego 2023, 18:12

Part Two: The Endless Not - album studyjny brytyjskiej legendy rocka industrialnego, formacji Throbbing Gristle, nagrywany w latach 2004-05, wydany został nakładem wytwórni Mute Records 2 kwietnia 2007 roku.
   Przechodząc do analizy tego wydawnictwa warto na chwilę wrócić do historii, kiedy maju 1981 roku, po pamiętnym występie w San Francisco, zespół ogłosił słynne „Throbbing Gristle: Mission is Terminated”, w następstwie czego rozwiązał się na ponad dwie dekady. Powrócił na fali popularności muzyki lat 80. (choć w przypadku Throbbing Gristle należałoby użyć raczej zwrotu ,,na przeciw") koncertem w 2004 roku. W tymże roku ukazał się minialbum (i tak trwający blisko 50 minut), TG Now, na którym zespół wyraźnie daje do zrozumienia, że nie chce i nie będzie na siłę powracał do sprawdzonego stylu granego w latach 70. i 80., chroniąc się tym samym przed zarzutami o odcinanie kuponów od dawnej sławy - nic z tych rzeczy.
   Album Part Two: The Endless Not jest rozwinięciem muzycznych założeń i tematów znanych z wydawnictwa TG Now. Z jednej strony Throbbing Gristle prezentuje zupełnie piosenkowe oblicze, z drugiej zaś strony nie brakuje momentów czysto eksperymentalnych. Zespół wykazuje się idealnym wyczuciem w aktualnie panujących trendach muzycznych, choć w dużej części dominuje klimat trip-hopu, który Throbbing Gristle konsekwentnie wykorzystuje na własne potrzeby, wszakże muzycy przez ponad 20 lat nie zasypywali gruszek w popiele. Genesis P- Orridge w tym samym czasie reaktywował swoją drugą formację, Psychic TV, prowadził też eksperymentalny projekt, Thee Majesty. Chris Carter i Cosey Fanni Tutti tworzyli electro popowy duet, CarterTutti, zaś Peter Christopherson wraz ze swoim życiowym partnerem, Jhonnem Balance'em, przez 20 lat tworzyli awangardowo-rockową formację Coil. I właśnie wpływy Coila są najsilniejsze w nowym wcieleniu Throbbing Gristle, czego świadectwo dał album TG Now.
   Part Two: The Endless Not, choć był nagrywany w latach 2004-05, wskutek nieporozumień z wytwórnią Mute, ukazał się ze sporym poślizgiem dopiero w kwietniu 2007 roku. Okładka albumu, autorstwa Martina Graya, przedstawia tybetańską górę Mount Kailash - świętą górę wyznawców starotybetańskiej religii Bön oraz wyznawców buddyzmu.
   Podobnie jak na kultowym albumie formacji z 1978 roku, D.o.A: The Third and Final Report of, także i tu pojawia się po jednej solowej kompozycji każdego z muzyków zespołu. O każdej z nich należy wspomnieć w oddzielnej rubryce. Separated, to rockowo-psychodeliczna kompozycja autorstwa Chrisa Cartera z krótką szeptaną narracją. Numer charakteryzuje się przeciągłymi riffami gitarowymi na tle drgającego elektronicznego podkładu muzyki tła.
Above the Below, autorstwa gitarzystki, Cosey Fanni Tutti, jest bodaj najbardziej eksperymentalnym momentem całego albumu; elektroniczną muzykę tła nawiązującą do klimatu niemieckiego krautrocka przełomu lat 60. i 70. wypełniają szumy oraz miarowe industrialne dźwięki maszyn. Z dusznego klimatu utworu wyłania się wyrazista solówka grana na klarnecie.
   The Worm Waits Its Turn, to utwór autorstwa Genesisa P-Orridge'a, który skomponował również tekst piosenki na motywach poezji swojego wielkiego mentora, Bryina Dalla. Mimo wyraźnie industrialnej introdukcji kompozycja nabiera psychodelicznego klimatu z gęstym podkładem gitary basowej, trip hopową sekcją rytmiczną, subtelnymi solówkami klawiszy oraz warstwą wokalną w postaci mrocznej narracji w wykonaniu Genesisa.
   After the Fall, kompozycja skomponowana przez Petera Christophersona, oparta na delikatnych partiach pianina na chłodnej, dark ambientowej przestrzeni, jest niezwykle minimalistycznym utworem z finałowymi wokalizami w wykonaniu Genesisa. Kompozycja stanowi zamknięcie albumu.
   Reszta utworów, pod którymi podpisuje się cały zespół, również prezentuje się nie mniej ciekawie, poczynając od otwierającego album, Vow of Silence, z dusznym klimatem, przestrojonymi riffami gitarowymi oraz opętańczymi partiami wokalnymi przygłuszanymi przez industrialne zgrzyty i hałasy, od razu kojarzy się z klimatami z albumu The Second Annual Report of (1977), jednak podkład rytmiczny utworu osadzony jest stylistyce trip-hopu.
   Rabbit Snare jest przykładem psychodelicznego jazzu; utwór zawiera jazzowe sekcje fortepianu, przeciągłe sekcje saksofonu oraz psychodeliczne solówki organowe. Posępny, psychodeliczno-jazzowy rytm sekcji perkusyjnej oraz duszny i melancholijny klimat utworu nawiązują do klimatów ze ścieżek dźwiękowych kultowej serii filmowej Davida Lyncha, ,,Twin Peaks", choć sam tekst piosenki opowiada o dość dziwnych relacjach między partnerami; ,,Dlaczego jesteś przerażona? / Czy kochasz mnie? / Jesteś przerażona? (...)".
   Będący sequelem kompozycji Almost Like This z albumu TG Now, utwór Almost a Kiss, osadzony jest w koncepcji rocka elektronicznego. To najpiękniejszy utwór nie tylko tego albumu, ale i być może w całej twórczości Throbbing Gristle, godny wszystkiego, co niesie ze sobą piosenka Weeping (album D.o.A: The Third and Final Report of). To jedyna kompozycja albumu nawiązująca analogowym brzmieniem syntezatorów do stylu lat 80. z nisko granym tłem i chłodnymi przestrzeniami. Grunge'owe partie wokalne Gensisa P- Orridge'a są przepełnione bólem, nieprzypadkowo zresztą bowiem piosenka opowiada o nieodwzajemnionej miłości.
   Czysto instrumentalna i industrialna kompozycja, Greasy Spoon, oraz Lyre Liar z depresyjnym wokalem Genesisa, który bez końca, jak mantrę, powtarza tytułową frazę ,,Lyre Liar", to częściowe nawiązanie do korzeni zespołu oraz do tradycji z klasycznych albumów Throbbing Gristle z lat 1977-81, ale, co ważne, nie jest to nachalne kopiowanie muzyki z tamtego okresu.
   Tytułowy, Endless Not, jest mariażem rocka industrialnego z trip hopową sekcją rytmiczną i partiami smyczkowymi w tle. Partie wokalne zawierają sporą ilość bólu i depresji.
   Całościowo album broni się doskonale, nie przebija co prawda kultowych wydawnictw z lat 70. i 80., jednak nie jest to żadną ujmą wszakże tamte albumy zawiesiły zespołowi poprzeczkę niezwykle wysoko.
   Album Part Two: The Endless Not jest kontynuacją wspaniałych tradycji Throbbing Gristle, który jako zespół, mimo powrotu do łask brzmień lat 80., nie zamierzał na siłę sięgać po wzorce wypracowane w tamej dekadzie, odnajdując drogę w aktualnej muzycznej rzeczywistości. Zespół nie tylko odnalazł się w tej rzeczywistości, ale doskonałym albumem mógł kontynuować swoją legendę, bez odcinania kuponów od dawnej świetności.
Tracklista:
 
1. "Vow of Silence" 7:02
2. "Rabbit Snare" 8:55
3. "Separated" 4:51
4. "Almost a Kiss" 6:47
5. "Greasy Spoon" 9:31
6. "Lyre Liar" 7:51
7. "Above the Below" 4:28
8. "Endless Not" 8:01
9. "The Worm Waits Its Turn" 5:50
10. "After the Fall" 4:05
 
Personel:
 
Genesis P-Orridge – vocals, bass guitar, violin
Cosey Fanni Tutti – lead guitar, cornet, samples
Peter Christopherson – sleeve design and art direction, samples
Chris Carter – production, audio mastering, programming, synthesizer
 
Written by, © copyright October 2013 by Genesis GM.

Front Line Assembly - Gashed Senses &...
05 lutego 2023, 18:07

Gashed Senses & Crossfire - piąty album studyjny synth popowo-industrialnej formacji kanadyjskiej, Front Line Assembly, nagrywany w studiu Ltd. Vision w Vancouver, ukazał się 1 kwietnia. 1989 roku. Wydawnictwo zawiera dziesięć utworów utrzymanych w stylistyce synth popowo-industrialnej, poczynając od otwierającej albumową setlistę wydanej na singlu kompozycji No Limit, poprzez piosenki Antisocial, Hypocrisy, Big Money, Bloodsport, Foolsgame (utrzymanej w stylu przypominającym dokonania brytyjskiego zespołu synth popowego, Depeche Mode, z wydawnictw Construction Time Again, 1983 i Some Great Reward, 1984), po wydany na singlu jeszcze w listopadzie 1988 roku, numer Digital Tension Dementia. Wszystkie te utwory charakteryzują się dynamiczną, synth popową strukturą z elementami brzmień cold-wave i dark-wave, co było dość charakterystyczne dla stylu twórczości Front Line Assembly szczególnie w tamtym okresie. Wspomniana, wydana na singlu kompozycja Digital Tension Dementia, okazała się sukcesem komercyjnym w USA windującym singiel na 45. miejscu listy US Dance Club Songs zestawienia Billboardu, co również przyniosło albumowi Gashed Senses & Crossfire sporą popularność.
   Bardziej mrocznymi i chłodnymi momentami wydawnictwa są piosenki Hypocrisy i Shutdown (z wykorzystaniem dialogów z filmu Hamburger Hill, 1987, reż. John Irvin) - oba numery dość bliskie są klimatom gotyckim. Doskonałym punktem finałowym jest mroczny, industrialny utwór zamykający album, Sedation, mocno przypominający dokonania z połowy lat 80. brytyjskiej formacji industrialnej, Cabaret Voltaire. W zasadzie jedynym eksperymentalnym momentem wydawnictwa jest instrumentalna ścieżka, Prayer.
   Album Gashed Senses & Crossfire jako całość prezentuje się jednak dość przystępnie ze względnie silnymi, acz łagodnymi jeszcze partiami wokalnymi w wykonaniu Billa Leeba, oraz ze sporym pierwiastkiem popowym w strukturze muzycznej, jaki cechował wiele wydawnictw z gatunku synth pop, wydawanych przez różne zespoły w latach 80. Prawdziwe mocne uderzenie w twórczości Front Line Assembly stopniowo miało dopiero nadejść.
   Album Gashed Senses & Crossfire jest też ostatnim wydawnictwem studyjnym Front Line Assembly z udziałem klawiszowca, Michaela Balcha, którego miejsce zajął Rhys Fulber, mający już swój udział również przy tworzeniu albumu Gashed Senses & Crossfire (programowanie). Z kolei Michael Balch zasilił szeregi amerykańskiej formacji industrialnej, Ministry. Pojawienie się Rhysa Fulbera miało także wpływ na późniejszy, znacznie cięższy charakter muzyki zespołu Front Line Assembly.
 
Tracklista:
 
1. "No Limit" 4:53
2. "Antisocial" 4:41
3. "Hypocrisy" 3:48
4. "Shutdown" 5:24
5. "Prayer" 3:29
6. "Digital Tension Dementia" 4:46
7. "Big Money" 4:15
8. "Bloodsport" 5:55
9. "Foolsgame" 3:36
10. "Sedation" 3:56
 
Personel:
 
Bill Leeb – production, vocals, electronic instruments
Michael Balch – production, engineering (1, 6, 7), electronic instruments
 
Muzycy dodatkowi:
 
Dave Hall – bass (9)
 
 
Written by, © copyright October 2013 by Genesis GM.

U 96 - Replugged, 1993;
05 lutego 2023, 17:59

Replugged - drugi album studyjny niemieckiej formacji, U96, dowodzonej przez klawiszowca i DJ-a, Alexa Christensena, wydany nakładem niemieckiej wytwórni Urban, 7 czerwca 1993 roku, po wielkim sukcesie debiutanckiego wydawnictwa studyjnego zespołu, Das Boot (1992), pierwszego światowego szlagieru albumowego nurtu techno, który wywarł niebagatelny wpływ na scenę klubową w latach 90.
   Na wydawnictwie Replugged muzycy znacznie bardziej rozszerzyli swoje muzyczne horyzonty, inspirując się muzyką z kręgu synth popu z lat 80., połączyli nowoczesny beat ,,na czasie" automatu perkusyjnego w stylistyce house, ze starymi, retrospektywnymi i ,,niemodnymi" wówczas brzmieniami z lat 80. syntezatorów Moog. Nowością jest wokalny debiut Alexa Christensena, dzięki czemu numery nabierają jeszcze bardziej przyswajalnego charakteru, a wręcz przebojowości podkreślanej przez melodyjne refreny oraz ciepły głos wokalisty. Album Replugged w krótkim czasie powtórzył sukces komercyjny wydawnictwa Das Boot, stając się światowym przebojem głównie za sprawą utworów singlowych, jak Love Sees No Colour stanowiącego połączenie stylu house i retrospektywnych brzmień z lat 80. Kompozycja była nieprzypadkowa i dość osobista dla Alexa Christensena, bowiem nawiązywała do jego ówczesnego życiowego związku z ciemnoskórą holenderską DJ-ką, Daisy Dee. Drugim z przebojowych singli albumu jest utwór Night In Motion, utrzymany bardziej w klimacie ówczesnej sceny electro, z charakterystyczną chwytliwą, szorstko i tubalnie brzmiącą klawiszową solówką oraz przebojowo śpiewanym refrenem.
   Reszta wydawnictwa prezentuje muzykę electro o różnorodnych obliczach. Otwierająca album kompozycja War Of The Worlds jest electro-house'ową przeróbką standardu rocka elektronicznego, utworu The Eve of the War z 1978 roku, pochodzącego z repertuaru Jeffa Wayne'a, w którym oryginalny tekst i partię wokalną zastąpiono niemieckojęzyczną narracją. Linie melodii, choć syntezatorowe, utrzymane są dość blisko oryginalnym, retrospektywnym brzmieniom.
   The Rainbow Factor to numer, który podobnie jak kompozycja Love Sees No Colour, łączy nowoczesny, jednostajny i utaneczniony beat automatycznej sekcji perkusyjnej, z retrospektywnymi brzmieniami z lat 80. w partiach klawiszowych. Z kolei piosenka Je Suis Selected, podobnie jak utwór Night In Motion, utrzymana jest w stylistyce muzyki klubowej lat 90., zaś kompozycja You Make Me Wonder podchodzi nawet pod styl nurtu EBM.
   Z mocniejszych uderzeń, takich jak numery Feel Like A Dum Dum i Brainkiller, penetrują rejony rave i industrialu. Bardziej klasycznym utworem o house'owej strukturze muzycznej z niezwykle dynamicznym, jednostajnym i utanecznionym beatem automatu perkusyjnego, jest nieco delikatniejsza i minimalistyczna kompozycja, Young Girls.
   Nie brakuje tu też spokojnych i nostalgicznych momentów w postaci utworu The One Russian utrzymanego w klimacie spokojnego synth popu połączonego z tradycyjnym baletem rosyjskim rozbrzmiewującym w chłodnych i dynamicznie wibrujących solówkach klawiszowych, których wysokie brzmienie, wsparte chłodnymi, smyczkowo brzmiącymi partiami klawiszowymi, przypomina dźwięk rosyjskiej domry. Chwile spokoju i relaksu zapewnia tytułowa kompozycja, Theme From Unplugged (Part 1 & 2), składająca się z dwóch części - pierwszej, ambientowej i drugiej, ambientowo-industrialnej. Wieńczący wydawnictwo utwór Without You stanowi powrót do klimatów z albumu Das Boot, konkretnie - numeru I Wanna Be a Kennedy.
   Wydawnictwo Replugged nie tylko osiągnęło sukces komercyjny na miarę albumu Das Boot, ale okazało się przede wszystkim kamieniem milowym muzyki electro i house w latach 90., jak i w następnej dekadze. To najprawdopodobniej najlepsze house'owe wydawnictwo w historii muzyki, a na pewno jest jednym z najbardziej kultowych albumów lat 90., do którego z miłą chęcią i nostalgią powraca się nawet po dwudziestu latach.
   W 1993 roku wydawnictwo dotarło do 5. miejsca listy bestsellerów w Austrii, w Szwajcarii dotarło do 18. miejsca, w Niemczech osiągnęło 21. pozycję, na Węgrzech dotarło do 24. miejsca, zaś w Szwecji notowane byłe na 33. miejscu zestawienia Top 50 Albums. W Polsce, single Love Sees No Colour i Night in Motion, były wielkimi przebojami stacji radiowej Eska.
 
Tracklista:
 
1. „War of the Worlds” 4:56
2. „Love Sees No Colour” 3:45
3. „Young Girls” 3:21
4. „Night in Motion” 4:15
5. „The Rainbow Factor” 3:35
6. „You Make Me Wonder” 3:08
7. „Theme From „Replugged” (Part I, Part II)” 5:14
8. „Je Suis Selected” 3:25
9. „Feel Like a Dum Dum” 2:31
10. „The One Russian” 3:06
11. „Brainkiller” 4:32
12. „Without You” 4:54
 
Personel:
 
Artwork [Grafik] – Christof Berndt
Cover – Neue Hülle
Mixed By – Jeo (tracks: 8 to 12), Matiz / AC 16 (tracks: 1 to 5)
Producer – Matiz / AC 16
Written-By – AC-Beat* (tracks: 2 to 12), Lagonda* (tracks: 2 to 12), Castioni* (tracks: 2 to 12), Wycombe* (tracks: 2 to 12)
 
Written by, © copyright October 2013 by Genesis GM.

Dave Gahan - Paper Monsters, 2003;
05 lutego 2023, 00:57

Paper Monsters - debiutancki solowy album studyjny Dave'a Gahana, wokalisty Depeche Mode, który dotąd nie miał specjalnej okazji udzielać się jako autor własnych kompozycji. Co prawda artysta podczas sesji nagraniowej do albumu Depeche Mode, Ultra, w 1996 roku, zaproponował własną kompozycję zatytułowaną roboczo Closer, jednak została ona w całości odrzucona przez Martina Gore'a.
   Wraz z wydaniem przez Depeche Mode albumu Exciter i związaną z nim światową trasą koncertową, Exciter Tour (2001), napięcie między Dave'em Gahanem i Martinem Gore'em zaczęło poważnie narastać. Dave miał pretensje zarówno o rolę Andrew Fletchera w zespole, jak i o nieprzejednane stanowisko Martina dotyczące wkładu kompozytorskiego (a raczej jego braku) Dave'a do albumów Depeche Mode. O solowym albumie Gahana zaczęto więc mówić już od dłuższego czasu. Pod koniec 2002 roku Dave pozyskał zaprzyjaźnionych muzyków, Knoxa Chandlera (gitary, bass, sample, programowanie, autor muzyki do wszystkich utworów), a także Victora Indrizzo (perkusja). Poza partiami wokalnymi Dave sam też zagrał na klawiszach i harmonijce ustnej, udowadniając tym samym, że nie jest muzycznym analfabetą za jakiego go uważano. Wraz z producentem Kenem Thomasem znanym z bliskiej współpracy z alternatywno-rockowym zespołem Sigur Rós, muzycy weszli na początku 2003 roku do nowojorskiego studia Electric Lady, efektem czego był debiutancki album Dave'a Gahana, Paper Monsters, którego światowa premiera nastąpiła 2 czerwca 2003 roku.
   Miesiąc wcześniej jednak światło dzienne ujrzał pierwszy w dorobku Gahana singiel, Dirty Sticky Floors, z chwytliwą i pulsującą syntezatorową konstrukcją piosenki połączoną z melodyjnym riffem gitary z dopełnieniem przez przebojową linię wokalną. Choć numer w sekcji rytmicznej, gitarowym riffie i w sekcji wokalnej (w refrenie) ewidentnie bazował na wielkim przeboju formacji EMF z 1990 roku, Unbelievable, w znacznym stopniu nawiązywał bezpośrednio do twórczości Depeche Mode; miał w sobie jednak przede wszystkim potencjał komercyjny hitów Just Can't Get Enough i It's No Good i, choć mógł razić nachalnym popem, Dave udowodnił, że podobnie jak Martin, on również ma zdolności do tworzenia przebojowych numerów. Skutecznie, bowiem singiel okazał się komercyjnym sukcesem notując 18. miejsce na brytyjskiej liście przebojów oraz 3. i 7. miejsce na listach zestawień amerykańskiego Billboardu w kategoriach Dance Club Songs i Dance Singles Sales. Ponadto singiel wysoko notowany był m.in. w Niemczech (6. miejsce) czy we Włoszech, gdzie dotarł do 7. miejsca.
   Jeżeli jednak ktoś szukałby na Paper Monsters łatwych, chwytliwych, tanecznych i przebojowych piosenek, musiałby się sromotnie rozczarować. Nie takie były intencje Dave'a.
   Tytuł Paper Monsters jest wyrazem chęci ostatecznego rozliczenia się artysty z trudną przeszłością, przede wszystkim z kilkuletnim uzależnieniem od kokainy jakie trapiło Dave'a w latach 90., które zresztą nieomal go zabiło i, z którego niemal cudem wyszedł. Jednocześnie Dave nagrywając album Paper Monsters chciał odciąć się muzycznie od twórczości macierzystego zespołu, chociaż w głównej mierze muzyka oparła się na elektronice, niewiele jest w niej odwołań do brzmienia Depeche Mode, tym samym Dave chciał udowodnić swoją artystyczną niezależność i odrębność.
   Po otwierającym album przebojowym Dirty Sticky Floors, zagłębiając się dalej w płytę, jest bardziej sentymentalnie i chłodno, gdzie elektronika napotyka na śmiałe - o wiele śmielsze niż w przypadku Depeche Mode - elementy bluesa. Próbkę takich możliwości dostarcza drugi numer płyty, Hold On, pochodzący z podwójnego singla, Bottle Living/Hold On, będący połączeniem luźnych bluesowych riffów gitarowych i trip-hopu w sekcji rytmicznej z melancholijnym wokalem Gahana.
   A Little Piece, o trip-hopowej sekcji rytmicznej i symfonicznej, smyczkowej strukturze melodii, jest numerem wyciszającym, po którym następuje mocne uderzenie w postaci utworu Bottle Living, pochodzącego z podwójnego singla Bottle Living/Hold On. Bottle Living jest przebojowym, electro-bluesowym numerem nawiązującym stylistycznie do przeboju Depeche Mode, I Feel You. Zresztą Bottle Living, w odróżnieniu od Dirty Sticky Floors, śmiało mógłby firmować twórczość Depeche Mode, a Dave tym utworem udowadnia swój kompozytorski geniusz dorównujący Martinowi. Numer również namieszał na listach przebojów docierając m.in. do 13. miejsca Dance Singles Sales amerykańskiego Billboardu, 19. miejsca w Niemczech i 36. miejsca w Wlk. Brytanii.
   Odważną symfoniczno-bluesową kompozycją jest Black and Blue Again, po której następuje kolejne wyciszenie w postaci przepięknej, symfoniczno-romantycznej ballady, Stay.
   Kolejnym z singlowych numerów jest utaneczniony I Need You, nadający nieco pogodniejsze, electro-popowe oblicze albumowi. Singiel dotarł m.in. do 5. i 8. miejsca list Dance Club Songs i Dance Singles Sales w zestawieniach Billboardu, 11. miejsca w Hiszpanii, 23. miejsca w Niemczech, 27. miejsca w Wlk. Brytanii czy 35. miejsca we Włoszech.
   Bitter Apple dla odmiany jest kolejną niezwykle melancholijną kompozycją będącą mariażem symfonicznej, smyczkowej przestrzeni z delikatną trip-hopową sekcją rytmiczną.
   Hidden Houses, o rockowo-elektronicznym charakterze, to zdecydowanie najlepszy utwór tego albumu; kompozycja nawiązuje do najlepszych wzorców z albumu Songs of Faith and Devotion.
   Finałowa kompozycja, Goodbye, oparta jest na bardziej eksperymentalnym brzmieniu elektronicznym w stylu lat 70., jednak pod sam koniec utworu artysta robi coś, czego nie robił wcześniej, ani potem - zapuszcza się w klimat hard-rocka z ostrym riffem gitary i mocnym, rockowym uderzeniem żywej sekcji perkusyjnej - tylko przez około trzydzieści sekund, po czym szybko wraca do wyciszającego refrenu ,,Goodbye".
   Album Paper Monsters został przyjęty z mieszanymi uczuciami, przede wszystkim część krytyków zarzucała mu nierówność, jednakże wydawnictwo zostało ciepło przyjęte przez słuchaczy (debiut na 36. miejscu listy albumów w Wlk. Brytanii), zaś wszystkie trzy single, Dirty Sticky Floors, I Need You i Bottle Living / Hold On, szturmowały listy przebojów. Album promowany był poprzez światową trasę koncertową, Paper Monsters Tour, z której wydane zostało DVD, Live Monsters, oraz singiel, A Little Piece.
   Innymi osiągnięciami Paper Monsters były sukcesy na listach przebojów, jak 5. miejsce w Niemczech (Offizielle Top 100), 10. miejsce na liście European Albums i we Włoszech czy 21. miejsce we Francji. W Polsce album notowany był na 23. miejscu, w Wlk. Brytanii na 36. miejscu, zaś w USA dotarł do 127. miejsca US Billboard 200.
   Niektórzy w związku z ukazaniem się solowego albumu Dave'a Gahana (przy niemal jednoczesnym ukazaniu się solowego albumu Martina Gore'a, Counterfeit²) i dość napiętą atmosferą wewnątrz Depeche Mode, zaczęli wietrzyć rozpad Depeche Mode - nic jednak bardziej mylnego. Solowe wydawnictwo pozwoliło Dave'owi na odkrycie własnego talentu przy jednoczesnym pogodzeniu roli jaką pełnił w Depeche Mode. Co więcej, Martin Gore ostatecznie przekonał się do potencjału twórczego Gahana, powierzając mu komponowanie części repertuaru zespołu, poczynając od albumu Playing The Angel (2005), zaś sami muzycy wyraźnie nabrali jeszcze większej zażyłości i szacunku do siebie nawzajem.
   Paper Monsters tym samym być może uratował Depeche Mode przed groźbą rozpadu - i to jest przede wszystkim największą zasługą tego wydawnictwa!
 
Tracklista:
 
"Dirty Sticky Floors" – 3:32
"Hold On" – 4:17
"A Little Piece" – 5:10
"Bottle Living" – 3:31
"Black and Blue Again" – 5:41
"Stay" – 4:17
"I Need You" – 4:45
"Bitter Apple" – 5:59
"Hidden Houses" – 5:01
"Goodbye" – 5:54
 
Personel:
 
Dave Gahan – vocals, keyboards, Fender Rhodes, harmonica, glockenspiel
Knox Chandler – guitars, dulcimer, cellos, basses, keyboards, sampler, vibraphone, programming, all string arrangements
Victor Indrizzo – drums (tracks 3, 5, 9)
Paul Garisto – drums (tracks 4, 9, 10)
Doug Petty – piano (tracks 3, 6)
Dee Lewis – backing vocals (track 1)
Jane Scarpantoni – cello
Antoine Silverman, Maxim Moston, Joan Wasser – violins (tracks 3, 5)
David Gold – viola (tracks 3, 5)
Jolyon Thomas – tambourine, tom (track 6)
John Collyer – programming
Ekipa techniczna:
Ken Thomas – production, mixing
Jonathan Adler – recording engineering
Jack Clark – mix engineering
Mike Marsh – mastering
 
Written by, © copyright October 2013 by Genesis GM.