Space of Music

The World as a Hologram - solowy studyjny debiut albumowy Maćka Fretta, frontmana wrocławskiej industrialnej formacji, Job Karma. Artysta zarówno z Wrocławiem, jak i ze sceną eksperymentalno-industrialną związany jest od drugiej połowy lat 90., choć poważną karierę muzyczną zaczynał na początku lat 90. w punkowym zespole Szelest Powiek wywodzącym się z rodzinnego Karpacza. Jednak Maciek Frett już w dzieciństwie - za sprawą ojczyma - miał szeroki dostęp do albumów szeregu awangardowych wykonawców, tych bardziej znanych, jak Depeche Mode, Kraftwerk, Front 242, Cabaret Voltaire, Ministry, czy też wykonawców znanych wyłącznie w kręgach miłośników muzyki undergroundowej, jak The Residents, Test Dept, Lustmord, Sonic Youth i wielu podobnych. Doświadczenia muzyczne z dzieciństwa przełożyły się w latach 90. na muzyczne zainteresowania i zwrot ku eksperymentalnym formom muzycznym Maćka Fretta, który w trakcie studiów we Wrocławiu poznał Aureliusza Pisarzewskiego, również zorientowanego na awangardowe i eksperymentalne formy muzyczne. Obaj muzycy założyli w 1997 roku formację Job Karma grającą początkowo muzykę strico eksperymentalną, z czasem jednak twórczość formacji zaczęła nabierać form ambientu i industrialu, pojawiła się złożona rytmika, sekcja wokalna, aż w końcu muzyka Job Karmy sięgnęła struktury czysto piosenkowej (album Society Suicide, 2014).
   Od początku lat 2000. Maciek Frett wraz z artystą-grafikiem Arkiem ,,Bago" Bagińskim związanym z Job Karmą, zaangażowali się w promocję muzyki awangardowej i industrialnej organizując szereg multimedialnych imprez tematycznych, w tym festiwale Energia Dźwięku i Wrocław Industrial Festival, który z biegiem lat zyskał status jednego z najważniejszych festiwali w Europie.
Jedną z udanych prób zaprezentowania przez Maćka Fretta rockowo-elektronicznego oblicza o bardziej popowej strukturze muzycznej było niewątpliwie powołanie do życia projektu muzycznego 7JK tworzonego wraz z zaprzyjaźnionym z Job Karmą angielskim skrzypkiem i wokalistą formacji Sol Invictus i Sieben, Mattem Howdenem. 7JK w latach 2012-18 nagrało dwa bardzo ciepło przyjęte albumy studyjne. Początkowo w projekt zaangażowany był także Aureliusz Pisarzewski, który na stałe zamieszkał w Dubaju w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, co wpłynęło też na znacznie ograniczoną aktywność Job Karmy, która faktycznie zawiesiła działalność po koncercie w Wiedniu w październiku 2019 roku. Chociaż tym samym zakończył się pewien etap w twórczości zarówno zespołu, jak i Maćka Fretta, muzyk po ponad ćwierćwieczu działalności w zespołach i kolaboracjach postanowił zadebiutować albumem czysto autorskim.
   Materiał nagrywany był między grudniem 2018 a marcem 2020 roku w prywatnym studiu artysty, SunSix Studio, na wrocławskich Sołtysowicach. Wokalnie Maćka wspiera jego żona, Anna. Tytuł i tematyka albumu odnosi się do naukowej hipotezy propagowanej przez niektórych naukowców sugerujących istnienie świata i Wszechświata jako formy holograficznej kontrolowanej przez bliżej nieznaną Siłę Wyższą. Dość powiedzieć, że album ukazał się w czasie ogłoszonej przez WHO ogólnoświatowej pandemii wirusa SARS-CoV-2, szerzej znanego jako wywołującego chorobę COVID-19. Premiera wydawnictwa The World As A Hologram miała miejsce 4 września 2020 roku.
   Muzyka zawarta na albumie w znacznej mierze kontynuuje brzmienie, styl i koncepcje wydawnictw Job Karmy, o czym przekonuje otwierający setlistę utwór Dreams inaugurowany szorstką narracją na tle nisko i warkotliwie brzmiącej sekcji syntezatorowej. Kompozycja rozkręca się poprzez chłodną house'ową pętlę syntezatorową, hipnotyzujący basowy industrialny puls sekwencera w podkładzie oraz jednostajny i subtelny beat automatu perkusyjnego wspomaganego retrospektywnie brzmiącymi werblami. Przestrzeń jest chłodna, zawieszona wysoko, tło wypełnione jest przez niskie brzmienie syntezatorowe. Partie wokalne składają się z odległych i krzykliwych deklamacji. Numer w znacznej mierze czerpie z klimatów albumów Job Karmy - Society Suicide (2014) i Tschernobyl (2007).
   Two Cups to numer oparty na niezwykle dynamicznym industrialnym basowym pulsie sekwencera w podkładzie, kojarzącym się z dokonaniami zespołu Front 242. Przestrzeń jest chłodna i wysoko zawieszona, w tle słychać industrialne efekty. Solówki klawiszowe tworzą krótkie, lekko zapętlone linie melodii, sekcja rytmiczna opiera się na pojedynczym i delikatnym uderzeniu automatu perkusyjnego o retrospektywnym brzmieniu oraz quasi militarnych werblach. Sekcja wokalna w wykonaniu Maćka Fretta oparta jest o szeptaną deklamację wspartą bezemocjonalnymi pojedynczymi frazami w wykonaniu Anny Frett. W utworze słychać dość wyraźny klimat albumu Job Karmy, Tschernobyl (2007).
   W kompozycji Trust zaznaczają się wpływy brzmieniowe formacji Cabaret Voltaire. Numer oparty jest o jednostajny technoidalny beat sekcji rytmicznej oraz gęsty industrialny basowy puls sekwencera w podkładzie, który w pierwszej fazie utworu kreuje krótkie linie melodii. Ów industrialny puls przynosi skojarzenia z piosenką Cabaret Voltaire, Just Fascination, z albumu The Crackdown (1983). Krzykliwe partie wokalne osadzone na pograniczu śpiewu i deklamacji, przepuszczone jakby przez stare radio, również przynoszą skojarzenia z twórczością Cabaret Voltaire - tym razem z albumu Mix-Up (1979). Kompozycja zawiera tym razem bardziej odległą, acz chłodną, wysoko zawieszoną przestrzeń oraz liczne syntezatorowe industrialne efekty dźwiękowe, z których największe wrażenie robi charakterystyczne komputerowe ,,dzwonienie" przypominające do złudzenia bardzo podobny efekt z utworu formacji Depeche Mode, Goodnight Lovers, z albumu Exciter (2001).
   Utwór Flag osadzony jest na ciężkim, zmasowanym i noise'owym industrialnym basowym pulsie odwołującym się to tradycji kompozycji Boyda Rice'a i NON, tworzącym główną strukturę muzyczną. Przestrzeń jest niezwykle chłodna, sekcja rytmiczna, ukryta pod warstwą muzyczną, oparta jest o jednostajny beat automatu perkusyjnego oraz zmasowane, ale hipnotyzujące werble, tło wypełniają syntezatorowe i industrialne efekty. Sekcja wokalna prezentuje się poprzez krzykliwe gardłowe deklamacje w stylu Trenta Reznora z formacji Nine Inch Nails.
   The Light to numer, który składa się z masywnej chłodnej przestrzeni oraz nisko brzmiących basowych partii syntezatora w podkładzie. Całkowicie spowolniona sekcja rytmiczna jest oszczędna, sekcja wokalna opiera się na głębokiej szeptanej deklamacji. Warstwę muzyczną wypełniają liczne syntezatorowe efekty, tweety oraz dźwięki industrialne.
   Piosenka Isolation charakteryzuje się noise'ową ścianą dźwięku, głębokim i subtelnym basowym industrialnym pulsem sekwencera w podkładzie, gęstymi syntezatorowymi pulsacjami, retrospektywno-futurystycznie brzmiącą syntezatorową partią wspartą industrialnymi pulsacjami oraz sekcją rytmiczną przypominającą przyśpieszone bicie serca wspartą quasi militarnymi werblami. Krzykliwe partie wokalne w stylu zespołu The Prodigy w wykonaniu Maćka Fretta uzupełnione są o pojedyncze bezemocjonalne wokalne frazy w wykonaniu Anny Frett. Kompozycja jest częściowym powrotem do stylistyki Job Karmy z albumów Strike (2005) i Tschernobyl (2007).
   Utwór Judge w podkładzie zawiera twardy i hipnotyczny basowy industrialny puls sekwencera w stylu zespołu Kraftwerk z utworu Radioactivity (album Radio-Activity 1975), który z czasem jednak gęstnieje. Sekcja rytmiczna o wyraźnie industrialnym podźwięku jest dosyć oszczędna. Kompozycja zawiera chłodną zapętlającą się klawiszową solówkę, przestrzeń jest odległa, wysoko zawieszona i chłodna. Partie wokalne, niczym przepuszczone przez stare radio, budzą skojarzenia ze stylem twórczości formacji Cabaret Voltaire z albumów Mix-Up (1979) i The Voice of America (1980).
   Zamykająca albumową setlistę kompozycja Holy rozwija się powoli, począwszy od subtelnego sekwencerowego basowego pulsu industrialnego w podkładzie, delikatnej zagęszczonej sekcji rytmicznej w postaci quasi plemiennej rytmiki automatu perkusyjnego oraz chłodnej przestrzeni i chłodnej solówki klawiszowej tworzącej senne linie melodii. Tło - oprócz licznych industrialnych dźwięków - wypełnia głęboka sakralna wokaliza, partia wokalna w wykonaniu Maćka Fretta opiera się na łagodnie szeptanej deklamacji. Z czasem w podkładzie pojawia się znacznie gęstszy i głębszy basowy industrialny puls sekwencerowy oraz dynamiczny, acz subtelny i jednostajny beat automatu perkusyjnego wsparty groove'ami, industrialne dźwięki zaś przybierają formę plemiennej rytmiki. W samej końcówce kompozycja wraca jednak do stanu początkowego.
   Wydawnictwo The World as a Hologram to nie tylko jeden z najbardziej udanych solowych debiutów albumowych, zarówno w Polsce, jak i w Europie. Album odwołuje się do najlepszych wzorców i klasyków muzyki industrialnej oraz electro spod znaku IDM z lat 80., jak m.in. Richard H. Kirk, Clock DVA, Revolting Cocks, Coil czy Nine Inch Nails. Maciek Frett czerpiąc wzorce z klasyków gatunku oraz z własnej twórczości w Job Karmie, dostosował retrospektywne brzmienie i styl do współczesnych realiów muzycznych, wypracował całkowicie własny styl, a biorąc pod uwagę ogromny potencjał muzyczny wydawnictwa oraz fakt, że niewiele takiej muzyki powstaje współcześnie, przy lepszej promocji, album mógłby stać się niemałym przebojem na europejskich rynkach muzycznych dołączając do grona klasycznych wydawnictw muzyki industrialnej.

Tracklista:

Dreams 5:35
Two Cups 6:22
Trust 4:35
Flag 3:52
The Light 5:30
Isolation 3:40
Judge 4:40
Holy 5:15

Personel:

Artwork – Stefan Alt
Composed By, Recorded By, Mixed By – Maciek Frett
Mastered By – Eric Van Wonterghem
Photography By – Dorota Dylka
Vocals [Additional] – Anna Frett (tracks: 2, 6, 8)

Written by, © copyright September 2022 by Genesis GM.

Blood and Thunder - czwarty pełnowymiarowy album belgijskiej formacji z pogranicza synth popu, industrialu i new wave, The Neon Judgement, nagrywany między grudniem 1988 a lutym 1989 roku w studiach ICP w Brukseli, Zas Tienen oraz w Studio Square w Brukseli. Wydawnictwo ukazało się wiosną 1989 roku.
   Przełom lat 80. i 90. był czasem popularności nurtu acid house w muzyce elektronicznej, był też początkiem ery grunge'u. Ponowną popularnością cieszyli się również amerykańscy wykonawcy glam rockowi. I właśnie w kierunku glam rocka silnie naznaczonego amerykańskim bluesem podążył pod koniec lat 80. The Neon Judgement, co przełożyło się na styl i brzmienie albumu Blood and Thunder, który rozpoczyna utwór Facing Pictures z charakterystyczną bluesową partią harmonijki ustnej. Numer utrzymany jest na ciężkim i nieco spowolnionym uderzeniu sekcji perkusyjnej, głębokiej syntezatorowej sekcji basu w podkładzie oraz funkowym akompaniamencie gitary w tle uwydatnionej w drugiej części piosenki. Utwór zawiera również glam rockowe riffy gitarowe, elektronika stanowi jedynie uzupełnienie struktury muzycznej. Partie i linie wokalne przypominają wczesne style formacji Ministry bądź Psyche. Kompozycję wieńczy krótkie interlude z bluesowymi partiami gitary akustycznej na delikatnym tle sekcji dętej.
   Kompozycja 1313 rozkręca się już w znacznie dynamiczniejszym tempie sekcji rytmicznej wspomaganej dodatkowo elektronicznym perkusyjnym pulsem w stylu twórczości zespołu Kraftwerk, choć utwór ma zdecydowanie electro bluesowy charakter z naciskiem na bluesa, o czym świadczą wyraziste bluesowe partie i riffy gitarowe. Numer osadzony jest na subtelnym industrialnym basowym pulsie sekwencera w podkładzie, brak jest przestrzeni, pojawia się za to nisko brzmiące syntezatorowe tło. Sekcje wokalne w pierwszej części mają wyraźnie amerykańskie zabarwienie, w drugiej zaś części przechodzą w nieco zabawnie brzmiącą formę rapu.
   Piosenka Damned I Love You oparta jest na prostej i utanecznionej sekcji rytmicznej w stylu house. Numer jest częściowym powrotem do bardziej syntezatorowego oblicza muzyki The Neon Judgement. Choć brak jest przestrzeni, kompozycja zawiera nisko brzmiącą syntezatorową partię w podkładzie opartą na pojedynczym akordzie klawisza. Sekcję rytmiczną wspomagają conga, w tle słychać funkowy akompaniament gitarowy, gitarowe riffy są tym razem bardziej odległe. Sekcje wokalne są z kolei bardziej odległe i oszczędne, wtopione w warstwę muzyczną.
   Kompozycja Games of Love osadzona jest na tradycyjnym, za to ciężkim uderzeniu automatu perkusyjnego. Tu wreszcie pojawiają się wyraziste i przestrzenne solówki klawiszy. Warstwa muzyczna zawiera głęboką i twardą sekcję basową w podkładzie. Glam rockowe riffy gitarowe oraz new wave'owy gitarowy akompaniament w tle pełnią rolę dodatku, całości dopełnia bluesowa partia harmonijki ustnej. W drugiej części utworu pojawiają się dodatkowe gitarowo brzmiące solówki klawiszy, pod sam koniec zaś, pulsująca chłodna syntezatorowa pętla. Partia wokalna jest łagodna, śpiewana z lekkim i zmysłowym szeptem.
   Don't Wish Me Luck to numer, który zapewnia powrót do bardziej rockowego oblicza brzmienia The Neon Judgement, choć piosenka oparta jest o standardowy beat automatu perkusyjnego, zawiera blues rockowe riffy gitarowe stanowiące główną oprawę muzyczną wspomaganą partiami akustycznej gitary. Podkład oparty jest na głębokiej sekcji gitary basowej, przestrzeń jest niezwykle odległa stanowiąca jedynie dodatek. Partia wokalna charakteryzuje się głębokim barytonem.
   This City poprzedzają syntezatorowe pulsacje. Utwór zawiera agresywne glam rockowe riffy gitarowe tworzące oprawę muzyczną. Sekcję rytmiczną stanowi dynamiczna i gęsta partia elektronicznej perkusji, sekcja gitary basowej w podkładzie jest bardziej subtelna, wsparta syntezatorowymi pulsacjami. Tło uzupełnia surowe syntezatorowe brzmienie. Sekcja i linia wokalna mają glam rockowe oblicze.
   Utwór Ritual of Earth opiera się na ospałych i ciężkich uderzeniach automatu perkusyjnego, chłodnej przestrzeni, syntezatorowej sekcji basu w podkładzie oraz new wave'owych partiach gitarowych wspomaganych subtelnym akompaniamentem gitary akustycznej. Okazjonalnie pojawiają się partie smyczkowe oraz chłodne, a także nisko i warkotliwie brzmiące solówki klawiszy. Charakteryzująca się głębokim barytonem przechodzącym w deklamacje partia wokalna ukryta jest pod warstwą muzyczną.
   Le Suicide Du Beau Serge to piosenka o charakterystyce gitarowego cold wave osadzona na standardowej, lekko zagęszczonej sekcji rytmicznej automatu perkusyjnego, przestrzennych new wave'owych riffach gitarowych, gęstej sekcji gitary basowej w podkładzie, nisko brzmiącym syntezatorowym tle wspomaganym riffami gitary rytmicznej, pojawiają się też epizody fortepianowe. Partie wokalne śpiewane po francusku są subtelne, oparte na deklamacji w strofie oraz konwencjonalnej linii wokalnej w refrenie. W drugiej części utwór przechodzi w formy eksperymentalne w postaci noise'owych riffów gitarowych na tle chaotycznych partii pianina, które z chaosu przechodzą w klasycznie jazzowe linie melodii, te zaś ustępują miejsca partiom gitary akustycznej, początkowo w stylu flamenco, następnie w klasycznym stylu akustycznego rocka. W tle pojawiają się deklamacje oraz improwizowane (tj. podwórkowe) partie wokalne w języku francuskim, stanowiące raczej rodzaj żartu.
   Poprzedzony syntezatorowymi szumami i eksperymentami synth popowo-electro funkowy numer Conditioned Reflex, z wpływami house, oparty jest o standardowy, synth popowy beat automatu perkusyjnego oraz wyrazistą, funkową sekcję gitary basowej w podkładzie wspartą basowym pulsem sekwencera oraz funkowym akompaniamentem gitarowym. Kompozycja zawiera ponadto art rockowe riffy gitarowe, krótkie, zapętlające się w house'owym stylu, solówki klawiszowe oraz dłuższe, electro funkowe, lekko falujące klawiszowe solówki. Partie wokalne oparte są zarówno na klasycznym rapie, jak i agresywnym, punkowym, lekko przetworzonym śpiewie nawiązującym do stylu formacji Skinny Puppy.
   Album zamyka utwór No Truth To Tell, będący powrotem do bardziej industrialnego wymiaru muzyki The Neon Judgement. Numer opiera się o klasyczny beat automatu perkusyjnego wspomaganego delikatną syntezatorową pulsacją oraz silny industrialny basowy puls sekwencera w podkładzie, który czasem przechodzi w nisko, wręcz warkotliwie brzmiącą sekwencję. W tle słychać jest funkowy akompaniament gitarowy. Utwór zawiera nieco subtelną i chłodną solówkę klawiszy, gitarowe riffy są bardziej subtelne, wtopione w tło. W refrenach, na tle chłodnej syntezatorowej pętli, pojawia się nisko brzmiąca partia syntezatorowa wspomagana subtelnym gitarowym riffem, po niej zaś charakterystyczny pulsujący industrialny sekwencerowy efekt. Partie i linie wokalne zaznaczają się silnym wpływem formacji Front 242.
   Album Blood and Thunder stanowi jedno z najciekawszych wydawnictw na pograniczu alternatywnego rocka i elektroniki przełomu lat 80. i 90. obok takich albumów, jak The Mind is a Terrible Thing to Taste (1989, Ministry), Pretty Hate Machine (1989, Nine Inch Nails), Rabies (1989, Skinny Puppy), Confessions of a Knife... (1990, My Life with the Thrill Kill Kult), Beers, Steers, and Queers (1990, Revolting Cocks), czy Gashed Senses & Crossfire (1989, Front Line Assembly).

Tracklista:

1 Facing Pictures 5:27
2 13.13 4:44
3 Damned I Love You 4:41
4 Games Of Love 4:06
5 Don't Wish Me Luck 3:58
6 This City 4:36
7 Ritual Of Earth 5:43
8 Le Suicide Du Beau Serge 7:15
9 Conditioned Reflex 4:30
10 No Truth To Tell 4:56

Personel:

Acoustic Guitar – T.B. Frank
Backing Vocals – Beatrice
Bass Guitar – T.B. Frank
Electric Guitar – Dirk Da Davo, T.B. Frank
Engineer – J.P. Everaerts, Michel Dierickx
Lyrics By – Dirk Da Davo
Music By – T.N.J.
Producer – J.M. Aerts, Luc Van Acker
Sampler – Dirk Da Davo
Synthesizer – Dirk Da Davo
Synthesizer [Korg Ddd1] – Dirk Da Davo, T.B. Frank
Vocals – Dirk Da Davo (tracks: 1, 6, 7), T.B. Frank* (tracks: 2, 3, 5)
Written-By – Timmermans, Vloeberghs

Written by, © copyright September 2022 by Genesis GM.

X - czwarty album studyjny brytyjskiej formacji electro popowej, The Beloved, nagrywany w Mayfair and Wolf Studios oraz w Sarm East, Orinoco, Axis NYC, Sarm West i CTS Studio, wydany został 8 kwietnia 1996 roku. Ogromny sukces komercyjny albumu Conscience (1993) oraz pochodzącego z niego singla Sweet Harmony sprawił, że formacja dowodzona przez małżeństwo, Jon Marsh - Helena Marsh, postanowiła kontynuować muzyczny kurs obrany na Conscience. Dodatkowym atutem nowego materiału był gościnny udział w sesji nagraniowej legendarnego gitarzysty formacji King Crimson, Roberta Frippa.
   Podobnie jak w przypadku wydawnictwa Conscience, album X otwiera spokojna, pogodna i wręcz relaksacyjna kompozycja singlowa. Deliver Me, oparta jest na smyczkowej przestrzeni oraz na początkowo subtelnym perkusyjnym uderzeniu w rytm akcji serca, które rozkręca się w trip hopowe tempo sekcji rytmicznej. Nastrój buduje również charakterystyczna dla Jona Marsha barwa głosu oraz jego lekko na wpół szeptany wokal, który dominuje zresztą na całym albumie. Singiel Deliver Me dotarł do 198. miejsca w Austrii i w związku z brakiem sukcesu na listach przebojów został wycofany z dalszej promocji.
   Utwór Satellite jako singiel ukazał się 16 marca 1996 roku i był bezpośrednią zapowiedzią albumu X. Kompozycja utrzymana jest w niezwykle dynamicznym i utanecznionym tempie i stylu acid house nawiązującym do przeboju Your Love Takes Me Higher (album Happiness, 1989). Satellite, oprócz dynamicznego beatu sekcji rytmicznej, głębokiego basowego pulsu sekwencera w podkładzie i odległej, chłodnej i wysoko zawieszonej przestrzeni, charakteryzuje klasycznie house'owa, wyostrzona i zapętlona chłodna partia klawiszowa o wysokim brzmieniu. Wiele kontrowersji wzbudził teledysk do utworu, który nakręcono w Marrakeszu. Teledysk, w którym nago wystąpili Jon i Helena Marsh oraz grupa modelek, bezpośrednio nawiązywał do kultowego teledysku Sweet Harmony, jednak tym razem, nie licząc nieco przyciemnionego czarnobiałego obrazu, nie było już żadnego cenzurowania ani zasłaniania nagości, przynajmniej jeśli chodzi o kobiety, bowiem Jon Marsh, podobnie jak w wideo do Sweet Harmony, kryje nagość siedząc w skuleniu, natomiast dziewczyny nieskrępowane tańczą nago, w tle zaś przechadzają się ubrani w tradycyjne arabskie stroje miejscowi muzułmanie. Singiel Satellite docierając wWlk. Brytanii do 19. miejsca w zestawieniu UK Singles oraz do 116. miejsca w Australii okazał się być największym przebojem albumu X.
   Ease the Pressure co prawda nie jest aż tak dynamiczny jak Satellite, jednak numer oparty jest o równie utaneczniony house'owy beat sekcji rytmicznej. Brak jest house'owych zapętlonych partii klawiszy, jest za to basowy puls sekwencera w podkładzie, wielowarstwowa pulsująca syntezatorowa oprawa muzyczna oraz odległa, chłodna i wysoko zawieszona przestrzeń. Utwór nawiązuje nieco do współczesnych form EBM-u czy tzw. future popu wywodzącego się z Niemiec, reprezentowanego m.in. przez wykonawców pokroju Sono, Eisfabrik, VNV Nation czy Assemblage 23. Ease the Pressure jest trzecim singlem pochodzącym z albumu X, który w Wlk. Brytanii dotarł do 43. miejsca zestawienia UK Singles oraz do 204. miejsca w Australii.
   Piosenka A Dream Within A Dream opiera się o leniwy, trip hopowy rytm automatu perkusyjnego, twardy pulsujący sekwencerowy bas w podkładzie, odległą, wysoko zawieszoną i chłodną przestrzeń, chłodną i pulsującą syntezatorową pętlę o wysokim brzmieniu, szorstko i tubalnie brzmiący syntezatorowy puls w tle oraz krótkie i zimne solówki klawiszy o wysokim i wysmukłym brzmieniu.
   Instrumentalny numer Crystal Wave jest już wyraźnym flirtem ze sceną techno. Utwór oparty jest o ciężki i jednostajny technoidalny beat sekcji rytmicznej podszyty krótką, chłodną i wysoko brzmiącą wstawką klawiszową, twarde i subtelne klawiszowe zapętlenie house'owe o wysokim i stłumionym brzmieniu, chłodne i duszne tło przechodzące w przetworzony szum, chłodną i wysoko zawieszoną przestrzeń oraz krótkie i chłodne, ale chwytliwe solówki klawiszy o wysokim i świszczącym brzmieniu. W samym środku utworu, w pomoście, pojawiają się syntezatorowe efekty na tle przytłumionego beatu oraz przytłumionej warstwy muzycznej, w której słychać jest również eksperymenty ze wstecznie odtworzonymi taśmami oraz sample wokaliz. W drugiej zaś części kompozycji występują eksperymenty z sekcją rytmiczną. Utwór stylistyką i brzmieniem nawiązuje do twórczości formacji Underworld z albumu Dubnobasswithmyheadman (1994). Crystal Wave jest czwartym singlem pochodzącym z albumu X, jednak na listach przebojów, mimo ogromnej popularności nurtów rave i techno w tamtym czasie, przeszedł kompletnie bez echa.
   For Your Love jest klasycznie house'owym numerem, w którym The Beloved wraca klimatem do albumu Happiness (1990). Piosenka osadzona jest na klasycznej i utanecznionej house'owej sekcji rytmicznej, podwójnych house'owych pętlach klawiszowych o xylofonowym i wysokim brzmieniu oraz subtelnej i chłodnej przestrzeni. Kompozycja ma niesłychanie przebojowy potencjał, co szczególnie słychać w linii wokalnej, w związku z czym powinna być singlem, tak się jednak nie stało.
   Klasycznie house'owy charakter, ale bardziej nawiązujący do klimatu albumu Conscience, ma kompozycja Physical Love, utrzymana w nieco wolniejszym tempie względem piosenki For Your Love, oparta jest za to o jednostajny utaneczniony house'owy beat sekcji rytmicznej, house'owe zapętlenia klawiszowe o brzmieniu xylofonowym (ciągłe) i szorstko-wysokim (krótkie) oraz chłodne przestrzenie. Także i tu słychać wpływy albumu formacji Underworld, Dubnobasswithmyheadman.
   Kompozycja Missing You zwalnia tempo do trip hopowego, ale utanecznionego rytmu sekcji perkusyjnej. Piosenka zawiera chłodną i lekko melancholijną przestrzeń, subtelny basowy puls sekwencera w podkładzie oraz równie subtelne chłodne pętle klawiszy o wysokim brzmieniu i chłodne, wysoko brzmiące, pulsujące syntezatorowe pętle. W refrenach Jon Marsh wspierany jest przez kobiece wokalizy oraz chórki. Numer klimatem przypomina dokonania formacji Pet Shop Boys z lat 90.
   Wpływy twórczości Pet Shop Boys z lat 90. słychać również w utworze Three Steps To Heaven osadzonym na klasycznie house'owej utanecznionej i jednostajnej rytmice, podwójnej przestrzeni - bliższej, melancholijnej oraz dalszej, wysoko zawieszonej i chłodnej. Ponadto warstwa muzyczna piosenki zawiera chłodną wysoko brzmiącą syntezatorową pętlę, chłodnych, rozmywających się i subtelnych solówkach klawiszy o wysokim brzmieniu gitarowym bądź wysokim i wysmukłum brzmieniu, syntezatorowych efektach oraz wysoko brzmiących pulsacjach, a także partiach wokalnych balansujących na granicy jawy i snu. Three Steps To Heaven wraz z piosenką Physical Love tworzą podwójny, piąty singiel pochodzący z albumu X, który jednak nie zawojował list przebojów.
   Wydawnictwo zamyka spokojny i melancholijny utwór Spacemen, oparty na spowolnionym, trip hopowym tempie automatu perkusyjnego, chłodnej i melancholijnej, wznoszącej się i opadającej przestrzeni, smyczkowych partiach oraz subtelnym i równomiernym basowym pulsie sekwencera w podkładzie. Tło wypełniają, dzwonienia, wibrujące i futurystycznie brzmiące syntezatorowe efekty, a także gospelowe oraz plemienne wokalizy.
   Album X, choć niepozbawiony przebojowości, nie powtórzył ogromnego sukcesu komercyjnego wydawnictwa Conscience, odnosząc umiarkowany sukces w postaci 25. miejsca w Wlk. Brytanii, 88. miejsca w Australii czy 53. miejsca w Szwecji.
   Sukces komercyjny albumu Conscience oraz singla Sweet Harmony stał się jednocześnie pułapką, której ofiarą padło wydawnictwo X będące jak dotąd ostatnim albumem studyjnym The Beloved, mimo, iż formacja nieprzerwanie działa i koncertuje po dziś dzień.

Tracklista:

1 Deliver Me 3:59
2 Satellite 4:15
3 Ease The Pressure 4:21
4 A Dream Within A Dream 7:23
5 Crystal Wave 8:54
6 For Your Love 4:15
7 Physical Love 5:02
8 Missing You 5:07
9 Three Steps To Heaven 7:19
10 Spacemen 7:33

Personel:

Arranged By [Backing Vocals], Producer [Backing Vocals Produced By] – Danny Madden
Arranged By [Strings] – Wil Malone
Backing Vocals – The Voices Of Love (2)
Design – Michael Nash Assoc.
Edited By [Audio Digital Manipulation] – Mike Higham
Engineer [Additional Assistants] – Niall Flynn, Rich Lowe, Sorrel Marchant, Tom Elmhirst, Vaughan Merrick
Image Editor [Visual Manipulation] – Graham Stacey
Leader [Orchestra] – Gavyn Wright
Mastered By – John Davis (4)
Performer [Soundscapes By] – Robert Fripp
Photography By – Julian Broad
Producer [Produced By] – The Beloved
Recorded By [Recording Assisted By] – Andy Griffin, Gerard Navarro
Recorded By, Mixed By – Steve Fitzmaurice
Written-By [All Titles] – Helena Marsh, Jon Marsh

Written by, © copyright September 2022 by Genesis GM.

Cluster & Eno - album studyjny nagrany w czerwcu 1977 roku przez legendarną formację krautrockową, Cluster, we współpracy z ojcem chrzestnym ambientu, Brianem Eno.
   Genezą tej współpracy było odejście Briana Eno z macierzystej brytyjskiej formacji, Roxy Music, w 1973 roku, spowodowane jego fascynacją awangardową niemiecką sceną wywodzącą się z nurtu krautrocka. Brian Eno zdecydował się pójść w stronę awangardy, na co nie miałby szans w popowym zespole Roxy Music, rozpoczął więc karierę solową nagrywając muzykę opartą o brzmienia syntezatorów, charakteryzujące się nastrojową wrażliwością oraz częstym przetwarzaniem dźwięków natury; styl ten Brian Eno określił mianem Ambientu. Termin ten szybko został podchwycony i przyjął się wśród słuchaczy, dziennikarzy muzycznych i krytyków. Jednak w celu realizacji swoich muzycznych ambicji Brian Eno w połowie lat 70. wyjechał do Niemiec, gdzie mógł nawiązać współpracę z podziwianymi przez siebie muzykami formacji Cluster, której album Zuckerzeit (1974) wywarł na nim szczególne wrażenie. Moment ten był przełomowy w twórczości muzyka, bowiem w tym samym czasie w Niemczech nagrywali także giganci rocka tamtych czasów - Iggy Pop i David Bowie, z którymi Brian Eno szybko podjął współpracę.
   Współpraca Briana Eno z muzykami Cluster - Hansem-Joachimem Roedeliusem i Dieterem Moebiusem - rozpoczęła się w 1975 roku, a miała związek z inną formacją niemieckich muzyków - Harmonią - stanowiącą konglomerat muzyków Cluster z gitarzystą zespołu Neu! (i zarazem producentem albumu Zuckerzeit), Michaelem Rotherem, we współpracy z którym, jako trio Harmonia, w latach 1973-75 nagrano dwa albumy - Musik Von Harmonia (1974) i Deluxe (1975). I właśnie po nagraniu tego drugiego wydawnictwa, w 1975 roku, Brian Eno został zaproszony do studia we wsi Frost, gdzie nagrywali muzycy Cluster i Harmonia. W 1976 roku pod szyldem Harmonia 76 & Eno czwórka muzyków zarejestrowała materiał do albumu Track and Traces, który premiery doczekał się... dwie dekady później. Rok później, w czerwcu 1977 roku, już pod szyldem Cluster & Eno, muzycy nagrali materiał na album zatytułowany po prostu Cluster & Eno, co prawda już nie tak różnorodny i progresywny jak Track and Traces, ale w całości instrumentalny o wyraźnej charakterystyce ambientowej. Wydawnictwo nagrywane było w studiu Conny'ego Planka w Kolonii, a do współpracy zaproszono również tak wybitnych niemieckich muzyków eksperymentalnych, jak Holger Czukay (Can) czy Asmus Tietchens.
   Otwierający album utwór Ho Renomo oparty jest na prostych partiach fortepianowych, odległym syntezatorowym tle i orientalnie brzmiących partiach gitary w wykonaniu Okko Beckera.
   Schöne Hände to kompozycja wibrujących delikatnych syntezatorowych dźwięków i eksperymentów oraz stanowiących muzyczne tło odległych klawiszowych solówek i sekcji basu w podkładzie.
   Utwór Steinsame stanowi fuzję ambientowej przestrzeni z mocno przetworzonymi i przytłumionymi riffami gitarowymi. Numer idealnie nadaje się na końcowe napisy hollywoodzkiej superprodukcji z lat 70. z Dustinem Hoffmanem w roli głównej, podobnie zresztą jak mocno budzący skojarzenia z muzyką filmową utwór Wehrmut z silnymi fortepianowymi partiami na pierwszym planie, dla których ambientowe jesienne przestrzenie z pogranicza jawy i snu stanowią idealne uzupełnienie.
   Mit Simaen to zaledwie półtoraminutowy przerywnik muzyki klasycznej przypominającej dzieła Fryderyka Chopina bądź Ryszarda Wagnera, oparty wyłącznie na partiach klasycznego fortepianu.
   Selange, jako jedyna kompozycja albumu posiada perkusyjną sekcję rytmiczną. Warstwa muzyczna składa się z dynamicznych partii fortepianu oraz chłodnej ambientowej przestrzeni.
   Utwór Die Bunge nawiązuje stosunkowo bardziej do twórczości Cluster z albumu Zuckerzeit, o czym świadczą basowy pulsie sekwencera w podkładzie oraz pogodne i chwytliwe solówki klawiszowe z niewielkim udziałem partii fortepianu.
   One jest z kolei swoistą podróżą do starożytnych Indii, bowiem kompozycja opiera brzmienie na tradycyjnym hinduskim instrumentarium współgrającym z psychodeliczną sekcją syntezatorową, tworząc tym samym muzyczny obraz mistycyzmu i duchowe przeniesienie się w czasie i przestrzeni. To najbardziej niesamowity moment całego wydawnictwa.
   Album zamyka klasycznie ambientowa kompozycja, Für Luise, o anielskiej lekkości ciepłych i subtelnych brzmień klawiszy uderzających z częstotliwością morskich fal w czasie upalnego dnia na plaży.
   Cluster & Eno jest jednym z najważniejszych albumów w historii muzyki elektronicznej, jest też uznawany za klasykę ambientu. Wydawnictwo przyniosło ponadto popularność i rozgłos Cluster w Wlk. Brytanii i USA. Do współpracy Hansa-Joachima Roedeliusa i Dietera Moebiusa zaprosił David Bowie, zaś sami muzycy Cluster współpracowali z Brianem Eno (pod różnymi zresztą szyldami) jeszcze przez kolejną dekadę.

Tracklista:

"Ho Renomo" – 5:07
"Schöne Hände" – 3:03
"Steinsame" – 4:06
"Wehrmut" – 5:01
"Mit Simaen" – 1:30
"Selange" – 3:30
"Die Bunge" – 3:45
"One" – 6:06
"Für Luise" – 3:20

Personel:

Hans-Joachim Roedelius
Dieter Moebius
Brian Eno

Muzycy dodatkowi:

Holger Czukay – bass on "Ho Renomo"
Okko Bekker – guitar on "One"
Asmus Tietchens – synthesizer on "One"
Conny Plank – engineer
J. Krämer – assistant engineer

Written by, © copyright July 2018 by Genesis GM.

Psykho Genetika - drugi pełnowymiarowy album studyjny brytyjskiej formacji eksperymentalno-industrialnej, Konstruktivits (na początku lat 80. noszącej nazwę Konstruktivist), nagrywany między lutym a marcem 1983 roku, wydany został latem 1983 roku. Wznowienie albumu z 2019 roku, nakładem austriackiej wytwórni Klanggalerie, zawiera zestaw poszerzony o dodatkowy materiał pochodzący z taśm, który nie wszedł do podstawowej setlisty wydawnictwa.
   Konstruktivits został założony w 1982 roku przez byłego muzyka brytyjskiej formacji grającej krautrock, Heute, Glenna Michaela Wallisa. W pierwszych latach działalności Konstruktivits był solowym projektem Glenna Wallisa, dopiero od połowy lat 80. formacja zaczęła powiększać swój skład o dodatkowych muzyków. Niemniej od samego początku w swojej twórczości pod szyldem Konstruktivits Glenn Wallis fascynował się i inspirował sowieckim totalitaryzmem epoki Lenina i Stalina, a także schyłkowym okresem ZSRR, czemu w znacznej mierze poświęcony został album Psykho Genetika, który eksperymentalną strukturą i noise'owo-industrialnym brzmieniem bardzo bliski jest wczesnej twórczości formacji Throbbing Gristle i Cabaret Voltaire z lat 70.
   Albumową setlistę otwiera całkowicie eksperymentalno-noise'owy utwór Mansonik No 1, oparty na wysoko zawieszonej chłodnej przestrzeni i nisko brzęczącym dźwięku generatora w tle. Kompozycję wypełniają noise'owe i industrialne zgrzyty, szumy, pulsacje, syntezatorowe efekty oraz przeciągłe i zawodzące przetworzone gitarowe riffy, brak jest jakiejkolwiek sekcji rytmicznej.
   Free Form Fetish to jeden z niewielu utworów albumu Psykho Genetika posiadających sekcję wokalną. Numer przypomina wczesne dokonania zespołu Throbbing Gristle, zaś lekko zniekształcona sekcja wokalna przynosi bliskie skojarzenia ze stylem Genesisa P-Orridge'a. Numer oparty jest o wolno poruszający się sekwencerowy podkład industrialnego basowego pulsu oraz warcząco-brzęczące drone'owe tło uzupełnione zgrzytami.
   Kompozycja P.T.I. (Bebor Racket) opiera się na archaicznie i nisko brzmiącym syntezatorowym tle wypełnionym brzęczącymi dźwiękami generatora, drżącymi syntezatorowymi wypełnieniami, chłodnymi syntezatorowymi wstawkami oraz licznymi szumami i syntezatorowymi efektami. Brak jest sekcji rytmicznej.
   Pozbawiony sekcji rytmicznej numer Aural Wallpaper wyróżnia się chłodną i wibrującą syntezatorową pętlą, wysoko zawieszoną chłodną przestrzenią oraz licznymi noise'owymi zgrzytami i syntezatorowymi efektami. Z czasem syntezatorowa pętla zwalnia do roli pulsującego syntezatorowego podkładu, by w drugiej części utworu na moment znowu powrócić do formy syntezatorowej pętli. Wreszcie pozostaje wysoko zawieszona chłodna przestrzeń przypominająca wysoko brzmiące humanoidalne wokalizy z piekła rodem.
   Utwór For Each Of Us nawiązuje bardziej do dźwięków z fabrycznych hal produkcyjnych, o czym przypominają krótkie brzęczące solówki klawiszy podobne do brzmień elektronarzędzi (czasem jednak układające się w krótkie i dynamiczne linie melodii), odległe werble potęgowane echami nietworzące jednak żadnej sekcji rytmicznej oraz nisko brzmiące drone'owe tło syntezatorowe. W tle słychać jest niezwykle subtelny gitarowy akompaniament oraz stłumioną sekcję wokalną w postaci deklamacji. Z czasem pojawia się głęboko osadzony sekwencerowy puls basowy w podkładzie oraz hipnotyczny, lekko połamany rytm automatu perkusyjnego. Sekcja wokalna przechodzi w krzykliwą deklamację w stylu Genesisa P-Orridge'a, partie klawiszowe ustają, ich miejsce zastępują wstecznie odtworzone taśmy oraz wibrujące syntezatorowe efekty ze wstecznie odtworzoną taśmą, które również, na tle efektów dźwiękowo-stereofonicznych, finalizują kompozycję. Utwór otwarcie odwołuje się do twórczości formacji Throbbing Gristle.
   Andropov '84 to numer oparty o twardy i hipnotyzujący sekwencerowy basowy puls w podkładzie, subtelny, jednostajny i powolny beat automatu perkusyjnego, krótki i urywany smyczkowy dźwięk przetaczający się przez całą długość utworu, liczne szumy, chłodne i duszne tło oraz odległe i wysoko zawieszone, lekko drżące przestrzenie tworzące leniwe linie melodii.
   Kompozycja Film-O-Sonik składa się się z warkotliwego, wznoszącego się i opadającego, nisko brzmiącego syntezatorowego drone'owego tła brzmieniem przypominającego wczesną twórczość francuskiej formacji eksperymentalnej, Heldon, odległej i wysoko zawieszonej przestrzeni, leniwie sączących się, odległych, ambientowo brzmiących klawiszowych linii melodii oraz subtelnego uderzenia automatu perkusyjnego tworzącego oszczędną, wznoszącą się i opadającą oraz dostosowaną do drone'owego tła, sekcję rytmiczną. Kompozycja przypomina klimaty wczesnej twórczości formacji Heldon i Throbbing Gristle.
   Pozbawiona sekcji rytmicznej kompozycja Mansonik No 2 opiera się na psychodelicznych wibracjach organowych w stylu eksperymentalnej muzyki konkretnej z lat 60., odległej, wysoko zawieszonej chłodnej przestrzeni, syntezatorowych wstawkach przypominających kocie miauczenie oraz subtelnym akompaniamencie gitarowym w tle.
   Króciutka, 22-sekundowa miniaturka Lock Groove składa się wyłącznie z perkusyjnych pulsacji tworzących rodzaj quasi-plemiennej rytmiki.
   Utwór Kopa wypełniony jest industrialno-drone'owym, noise'owym tłem rodem z hali fabrycznej, pełnym szumów, syków, krótkich sygnałów, wibracji, drgań i odgłosów pracujących maszyn. Słychać jest też przeciągłe brzęczenie podkładu z generatora. Na pierwszy plan rzucają się jednak przeciągłe i dość spontaniczne partie skrzypcowe nietworzące żadnej uporządkowanej linii melodii. Brak jest tu jakiejkolwiek sekcji rytmicznej.
   Kompozycja P.T.I. 2 opiera się na syntezatorowych pulsujących efektach, nisko brzmiącym, wznoszącym się i opadającym syntezatorowym tle oraz krótkich futurystycznie brzmiących solówkach klawiszy. Brak jest sekcji rytmicznej.
   Odwołujący się do eksperymentalnej elektroniki z lat 50. i 60. mocno psychodeliczny utwór Mansonik Drop 1 opiera się na nisko brzmiącym, wibrującym syntezatorowym tle oraz przeciągłej, jednostajnie brzmiącej organowej przestrzeni. Tło wypełniają wibrujące i drgające syntezatorowe partie oraz liczne syntezatorowe wstawki i efekty brzmieniowe. Numer pozbawiony jest sekcji rytmicznej, podobnie jak króciutka, 39-sekundowy miniaturka Mansonik Drop 3, która również odwołuje się do archaicznej muzyki elektronicznej z lat 50. i 60. opierając się na jednostajnym i przenikliwym organowym tle oraz futurystycznych solówkach klawiszy o wibrującym i archaicznym brzmieniu.
   Utwór Andropov '84 Re-Mix ma nieco czystsze brzmienie względem wersji podstawowej poprzez wyeliminowanie szumów.
   Całkowicie minimalistyczny numer Bizarre składa się wyłącznie z powielonego i przetworzonego słowa ,,Bizarre" tworzącego rodzaj wibrującej melodii.
   Mansonik Drop 2 to kolejny ukłon w kierunku archaicznej elektroniki. Kompozycja składa się z archaicznych, wysoko brzmiących futurystycznych efektów syntezatorowych oraz głębokiego i wibrującego basowego podkładu syntezatorowego. Brak jest tu sekcji rytmicznej.
   Odwołujący się do eksperymentalnej muzyki konkretnej z lat 50. i 60. numer Black December rozpoczyna wstęp z nisko i archaicznie brzmiącym oraz buczącym tłem z efektami tweetów syntezatorowych. Utwór przechodzi w jednostajne, psychodeliczne organowe tło, w którym słychać jest głuchą, jednostajną i dynamiczną syntezatorową pulsację pełniącą rolę sekcji rytmicznej, krótkie psychodeliczne gongi, dźwięk przypominający syrenę alarmową oraz krótkie, chłodne i falujące, przestrzennie brzmiące partie klawiszowe.
   Również do eksperymentalnej muzyki konkretnej z lat 50. i 60. odwołuje się utwór Das Boot U-23, oparty na wibracjach, odległych szumach, efektach syntezatorowych i stereofonicznych oraz na szybkim i jednostajnym rytmie niezwykle archaicznego automatu perkusyjnego, który w dalszej części numeru zwalnia do pojedynczych i przeciągłych uderzeń. W tle słychać jest wysoko brzmiący z charakterystycznym pogłosem efekt łodzi podwodnej. Pod koniec utworu pojawia się odległy i subtelny, dynamiczny rytm archaicznego automatu perkusyjnego.
   Pozbawiony sekcji rytmicznej numer Autoghosts osadzony jest na przeciągłej i jednostajnej, niekiedy zmieniającej natężenie, wysoko i archaicznie brzmiącej partii syntezatorowej, odległej, wysoko zawieszonej chłodnej przestrzeni, wibrującym tle, odległych sygnałach alarmowych oraz powtarzającej się przez cały utwór odległej i chłodnej klawiszowej pętli.
   Całość zamyka współczesne wykonanie utworu Free Form Fetish, pochodzące z występu w Wiedniu z 20 czerwca 2011 roku. Współczesna interpretacja piosenki Free Form Fetish opiera się na tym samym hipnotycznym i spowolnionym industrialnym sekwencerowym pulsie basowym w podkładzie, jednak wypełniające utwór industrialne zgrzyty oraz nisko brzmiące, brzęczące drone'owe tło syntezatorowe mają bardziej uporządkowany charakter i czystsze brzmienie. Również sekcja wokalna, choć pozostająca pod silnym wpływem stylu Genesisa P-Orridge'a, jest znacznie bardziej łagodna, nie ulega też deformacjom.
   Album Psykho Genetika nie odniósł co prawda sukcesu komercyjnego, bowiem w latach 80., inaczej niż w latach 70., muzyka eksperymentalna nie była przyswajalna przez masowego odbiorcę, jednakże wydawnictwo ugruntowało rolę Konstruktivits jako jednego z najważniejszych przedstawicieli brytyjskiego podziemia eksperymentalno-industrialnego.
   Chociaż Konstruktivits pozostawał w cieniu zespołów pokroju Throbbing Gristle, Cabaret Voltaire, Coil czy Clock DVA, jego nieprzerwana działalność, mimo krótkotrwałych flirtów z popową formułą muzyki, uczyniła z formacji najważniejszego brytyjskiego wykonawcę rocka industrialnego działającego współcześnie.

Tracklista:

1 Mansonik No 1 4:49
2 Free Form Fetish 4:18
3 P.T.I. (Bebor Racket) 4:53
4 Aural Wallpaper 7:14
5 For Each Of Us 9:33
6 Andropov '84 3:14
7 Film-O-Sonik 3:16
8 Mansonik No 2 2:51
9 Lock Groove 0:22
10 Kopa 4:37
11 P.T.I. 2 2:51
12 Mansonik Drop 1 3:15
13 Mansonik Drop 3 0:39
14 Andropov '84 Re-Mix 3:13
15 Bizarre 4:36
16 Mansonik Drop 2 2:03
17 Black December 4:56
18 Das Boot U-23 4:04
19 Autoghosts 2:56
20 Free Form Fetish (Live) 5:03

Personel:

Composed By [Composer] – N.K.V.D.
Cover [Covered By] – Babs Santini, Steve Stapleton
Engineer – Dave Kenny
Music By [Musick] – Bushido, N.K.V.D.
Remastered By [Digitally Remastered By] – Mark Crumby, N.K.V.D.

Written by, © copyright August 2022 by Genesis GM.