Space of Music

12" Classics - The Original Maxi Hits - dwupłytowe wydawnictwo zawierające kompilację największych przebojów niemieckiej formacji synth popowej, The Twins, w większości w wydłużonych wersjach pochodzących z 7- i 12-calowych singli. Oprócz przebojów, cały drugi dysk zajmują remixy, strony B singli oraz jeden megamix.
   Choć formacja The Twins trochę stereotypowo utrwaliła się w popkulturze jako przedstawiciel nurtu italo disco, co było raczej krzywdzącą opinią, to początki zespołu były całkiem rockowe. The Twins został założony w Berlinie w 1980 roku przez byłych muzyków krautrockowego zespołu, Mythos, gitarzystę i klawiszowca Svena Dohrowa oraz wokalistę i perkusistę Ronny'ego Schreinzera.
   Naturalnie w latach 70. awangardowo-rockowy Mythos nie odniósł żadnych spektakularnych sukcesów, sytuacja zmieniła się wraz z rozpadem zespołu pod koniec lat 70., gdy na przełomie lat 70. i 80., kiedy w Wlk. Brytanii zyskały popularność i sukcesy zaczęły osiągać zespoły grające synth pop, zaś w Niemczech narodziła się scena Neue Deutsche Welle (NDW), której wykonawcy cechowali się oparciem twórczości na syntezatorach, ale w odróżnieniu od Brytyjczyków, niemieccy wykonawcy charakteryzowali się szybkim i mechanicznym rytmem, industrialnym pulsem i prostymi punkowymi tekstami. Muzycy The Twins, choć zaliczeni zostali do wykonawców nurtu NDW, od początku zapatrzeni byli w brytyjską scenę synth popową spod znaku Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD), Gary'ego Numana, Depeche Mode czy The Human League, przekładając swoje fascynacje na własną twórczość, dzięki czemu styl The Twins od początku nie różnił się niczym od brytyjskiej sceny synth popowej.
   Scena NDW podzieliła się zatem na dwa nurty: typowo niemiecki, reprezentowany w latach 80. przez wykonawców m.in. D.A.F., Die Krupps, Der Plan, Propaganda czy Xmal Deutschland oraz bliski brytyjskiemu stylowi synth popowemu, który reprezentowały m.in. zespoły Alphaville, Camouflage, Celebrate The Nun, Moskwa TV czy właśnie The Twins, który był zasadniczo pierwszym niemieckim zespołem reprezentującym ten brytyjski kierunek i, z całego tego towarzystwa, odniósł największy sukces komercyjny po obu stronach Atlantyku, bowiem już pierwszy singiel zespołu zatytułowany The Desert Place stał się międzynarodowym przebojem w 1981 roku.
   Dysk pierwszy kompilacji 12" Classics - The Original Maxi Hits zawiera zestaw największych przebojów The Twins z lat 80., począwszy od wspomnianego The Desert Place, przez takie kultowe hity, jak Face To Face - Heart To Heart, I'm Staying Alive i Birds And Dogs (oba z wyraźnymi wpływami brzmienia formacji The Human League), Not The Loving Kind, Ballet Dancer czy Deep Within My Heart.
   Są też i faktyczne hity, w których wykorzystano brzmienie italo disco, w tym Love System, Love In The Dark, Facts Of Love (który miał dość istotny wpływ na twórczość naszych wykonawców, Kapitana Nemo i Papa Dance, co też wyraźnie słychać) oraz zamykający set pierwszego dysku I Need You zwieńczony przez ukryte króciutkie interlude w postaci rapowanego reprise'u utworu Ballet Dancer - The Ballet Rap (Excerpt / Hidden Track).
   Najlepszym numerem pierwszego dysku zasługującym na osobne potraktowanie jest utwór The Game Of Chance, utrzymany w stylistyce twórczości brytyjskiej formacji Depeche Mode z albumu Construction Time Again (1984).
   Drugi dysk zawiera natomiast remixy i wszelkie rarytasy w postaci stron B singli.
   Ciekawą nową interpretację starego przeboju stanowi Ballet Dancer (Latino-Dance-Mix) w uwspółcześnionej tanecznej wersji house i wokalem ograniczonym w zasadzie tylko do refrenu. W podobnie nowoczesnej house'owej stylistyce z mocno ograniczonymi partiami wokalnymi utrzymany jest numer Tonight (Club Mix).
   Na oryginalnych brzmieniach z kolei bazuje kultowa piosenka, Not The Loving Kind (Club Remix), z uwspółcześnioną taneczną sekcją rytmiczną.
   Kompozycja Love Is Blind (Club Mix) jest efektem fascynacji muzyków The Twins twórczością OMD, co słychać zarówno w warstwie muzycznej, jak i w sekcji wokalnej; numer śmiało mógłby znaleźć się na jednym z albumów OMD, Sugar Tax (1991) bądź Liberator (1993), z kolei wielki przebój, Time Will Tell (Extended Version), to zawierający chwytliwą linię melodii i riffy gitarowe numer o charakterystyce synth rockowej; kompozycja przypomina trochę dokonania brytyjskiej formacji, Dead Or Alive.
   Podsumowujący remixowy set Twins Mega Mix Plus zawiera mix największych przebojów z repertuaru The Twins - The Desert Place, Ballet Dancer, Love In The Dark, Face To Face - Heart To Heart, Not The Loving Kind, Facts Of Love i Love System - wszystkie, poza unowocześnioną dance'ową wersją Ballet Dancer, utrzymane są w wersjach z kompilacyjnego albumu, Classics Remixed (1991).
   W drugiej części drugiego dysku znalazło się miejsce dla rarytasów ze stron B singli, jak Wheels On Fire z ciekawymi partiami saksofonu, słychać jest też nutę italo disco w stylu Fancy'ego; The Golden Ring utrzymany jest w duchu brzmienia formacji Depeche Mode z albumu Construction Time Again (1983), z kolei w utworze Going Through The Motions (Extended Version) przypominają się klimaty twórczości formacji The Human League.
   Ciekawym momentem jest też bez wątpienia koncertowa wersja A Little More Alive (Live Version) z silnymi wpływami brzmieniowymi OMD z albumu Dazzle Ships (1983).
   Album wieńczą remixy: The Loving Dub będący de facto wydłużoną instrumentalną wersją Not The Loving Kind oraz The Ballet Rap w wydłużonej wersji, choć z pełnym zachowaniem oryginalnego brzmienia piosenki Ballet Dancer; w drugiej części kompozycji pojawiają się partie rapowane.
   Album 12" Classics - The Original Maxi Hits jest zarówno idealnym podsumowaniem twórczości formacji The Twins z lat 80., jak i doskonałym materiałem na imprezy i sety DJ-skie.

Tracklista:

1-01 The Desert Place 6:04
1-02 Face To Face - Heart To Heart 5:03
1-03 I'm Staying Alive 5:19
1-04 Birds And Dogs 5:01
1-05 Not The Loving Kind 7:01
1-06 Ballet Dancer 4:53
1-07 Love System 6:35
1-08 The Game Of Chance 6:59
1-09 Deep Within My Heart 5:08
1-10 Love In The Dark 5:52
1-11 Facts Of Love 6:22
1-12 I Need You 6:49
2-01 Ballet Dancer (Latino Dance Mix) 6:22
2-02 Not The Loving Kind (Club Remix) 6:36
2-03 Tonight (Club Mix) 6:33
2-04 Love Is Blind (Club Mix) 6:31
2-05 Mega-Mix Plus 10:53
2-06 Time Will Tell (Extended Version) 5:07
2-07 Wheels On Fire 4:36
2-08 The Golden Ring 3:52
2-09 Going Through The Motions 5:47
2-10 A Little More Alive (Live Version) 4:31
2-11 The Loving Dub 6:28
2-12 The Ballet Rap (Ballet Dancer Rap Version) 4:48

Personel (skład podstawowy):

Ronny Schreinzer - vocals, drums
Sven Dohrow - synthesizers, backing vocals

Written by, © copyright January 2020 by Genesis GM.

The Garden - trzeci album legendarnej psychodeliczno-eksperymentalnej nowojorskiej formacji, Silver Apples, nagrywany w latach 1968-69, pierwotnie miał być wydany w 1970 roku, jednakże po części z powodów kłopotów finansowych wytwórni Kapp Records, a w znacznej mierze przez proces sądowy wytoczony Silver Apples przez linie lotnicze Pan Am Airlines w związku z kontrowersyjną okładką drugiego wydawnictwa formacji, Contact, wydanie albumu The Garden wstrzymano, zaś Silver Apples zawiesił działalność na ponad ćwierćwiecze. The Garden było w tym czasie dostępne jedynie w formie bootlegów.
   Oficjalnie album The Garden ujrzał światło dzienne dopiero po 28 latach od jego planowanej premiery, w dość mocno zmienionej zresztą formie od pierwotnej, bowiem album powstał z kompilacji sesji nagraniowych z lat 1968-69, z utworów, które nie weszły na dwa pierwsze albumy Silver Apples - Silver Apples (1968) i Contact (1969). Simeon Coxe postanowił wzbogacić rewitalizowany album o dodatkowe archiwalne utwory, które nie weszły do pierwotnego planowanego wydania The Garden, zaś każdą z piosenek poprzedzielano pochodzącymi z głębokich archiwaliów zespołu eksperymentalnymi kompozycjami instrumentalnymi, których w założeniu w ogóle miało nie być na pierwotnym wydawnictwie. Każda z instrumentalnych impresji zawiera dwuczłonowy tytuł, z czego drugi człon tytułu każdej z nich nazwany został ,,Noodle", tworząc tym samym swoisty koncept album, o znacznie bardziej eksperymentalnym charakterze niż dwa pierwsze albumy Silver Apples.
   W zasadzie recenzję albumu należy podzielić na dwie części - piosenkową i eksperymentalno-instrumentalną.
   Piosenkową część, jak i cały album otwiera I Don't Care What the People Say, utwór przypominający dokonania z dwóch poprzednich albumów Silver Apples, oparty na charakterystycznym dynamicznym i transowym rytmie perkusji, hipnotyczno-syntezatorowym pulsie i wibrującym podkładzie. Całość opatrzono psychodelicznymi organowymi solówkami i hippisowską linią wokalną rodem z amerykańskiego Zachodniego Wybrzeża lat 60.
   Na podobnym, tak charakterystycznym dla stylistyki Silver Apples transowym schemacie rytmicznym perkusji, oparty został numer Walkin z chłodną i delikatną, lekko wibrującą syntezatorową psychodeliczną przestrzenią i przenikliwymi wysoko brzmiącymi dźwiękami Trautonium pełniącymi funkcję riffów gitarowych. Wraz z linią wokalną o new wave'owym zabarwieniu kompozycja dość bliska jest synth popowi, jaki w latach 70. i 80. reprezentowała inna nowojorska formacja psychodeliczno-synth popowa, Suicide.
   Mimo mocno psychodelicznego i awangardowego charakteru swojej muzyki, Silver Apples w tamtym czasie bynajmniej nie zamierzał zapominać o korzeniach amerykańskiej muzyki, które tkwiły przecież w country, a styl ten pojawiał się już na dwóch poprzednich albumach Silver Apples i nie inaczej jest w przypadku wydawnictwa The Garden; utwór John Hardy jest przeróbką klasycznej amerykańskiej pieśni country, zagraną na żywo w oparciu wyłącznie o banjo i kontraba. Sekcję rytmiczną tworzy rytmiczne klaskanie.
   Ducha country słychać także w liniach wokalnych kompozycji The Owl opartej o podkład hipnotycznego pulsu i wibracji oraz linie melodyczne tworzone za pośrednictwem partii organowych. W utworze słychać echa przyszłych dokonań formacji The Residents z lat 70.
   Piosenka Mustang Sally, przeróbka rhythm and bluesowego standardu Macka Rice'a, osadzona jest w klasycznie hippisowskiej psychodeli lat 60. bliskiej burleskowemu stylowi wczesnej twórczości formacji The Doors z wyraźnie uwydatnionymi partiami organów Vox Continental.
   Kompozycja Again to przeróbka tradycyjnej amerykańskiej pieśni osadzona na zagęszczonym transowym rytmie sekcji perkusji, syntezatorowym pulsie basu w podkładzie i organowej przestrzeni, tworząc tym samym klimat iście hippisowskiej psychodeli, w której słychać przyszłe dokonania formacji Suicide.
   Utwór Mad Man Blues, choć osadzony w tradycji rhythm and bluesa, oparty jest na chwytliwych partiach organowych w stylu Raya Manzarka z The Doors; to jeden z najbardziej pokręconych momentów wydawnictwa przypominających przyszłe dokonania zespołu The Residents, utwór przechodzi bowiem z form przebojowego psychodelicznego popu, w kierunku eksperymentów dźwiękowych, efektów z wstecznie odtworzonymi taśmami i białych szumów, deklamacji i jazzowych ustnych improwizacji imitujących linie melodyczne.
   Stronę eksperymentalną reprezentują wspomniane instrumentalne miniatury ,,Noodle", które przedzielają każdą z piosenek albumu.
   Kompozycja Tabouli Noodle opiera się na potężnej i zagęszczonej quasi-plemiennej rytmice na tle pozornie niespójnej archaicznej syntezatorowej linii melodii, którą uzupełniają partie szybkich klawiszy i cichych radiowych zakłóceń w tle.
   Nieco zbliżony schemat prezentuje numer Cannonball Noodle, choć potężny rytm perkusji jest tu bardziej marszowy, na nim zaś opierają się partie nisko brzmiących linii melodii. Tło wypełniają efekty ze wstecznie odtworzonymi taśmami oraz eksperymenty dźwiękowe.
   Utwór Cockroach Noodle składa się z początkowo równomiernych sygnałów, które wraz ze wzrostem tempa i napięcia tracą na spójności przechodząc w elektroniczną kakofonię, co podkręcają równie szaleńcze uderzenia perkusji. Z czasem kompozycja jednak wyhamowuje, pozostawiając futurystyczne dźwięki rodem z gierek komputerowych oraz rytmiczny stukot archaicznego groove'u.
   Kompozycja Swamp Noodle w całości oparta jest na eksperymentach brzmieniowych z wstecznie odtworzoną taśmą i wysoko zawieszonej solówce klawiszowej, również odtworzonej od tyłu na tle marszowego rytmu perkusji, basowego pulsu w podkładzie i wibrującej przestrzeni. Słychać tu echa przyszłej twórczości brytyjskiej formacji, Cabaret Voltaire, a także niemieckich zespołów krautrockowych, takich jak m.in. Neu!, Cluster, Faust czy Can.
   Anasazi Noodle to kompozycja, która zaaranżowana jest w oparciu o potężną, marszowo-jazzową sekcję rytmiczną, nisko brzmiący, dynamiczny i rozwibrowany basowy podkład oraz wysoko brzmiące krzykliwe dźwięki syntezatorowe tworzące coś w rodzaju linii melodycznej. Tło tworzone jest przez nieustający dźwięk przypominający pisk niedostrojonego radioodbiornika lub wzmacniacza.
   Utwór Starlight Noodle charakteryzuje się całkiem zgrabnymi psychodelicznymi solówkami organowymi tworzącymi przestrzeń dla ciężkiego i marszowego podkładu rytmicznego współgrającego z syntezatorowym basowym pulsem, tło zaś wypełniają przeciągłe syntezatorowe pętle przypominające dźwięki alarmu.
   Finalizujący album numer Fire Ant Noodle, to połączenie przyśpieszonych pętli i kakofonii wstecznie odtworzonych taśm na tle rytmu perkusji, który zmienia zarówno częstotliwość, jak i prędkość.
   Wydawnictwo The Garden do złudzenia przypomina przypadek albumu The Doors, Strange Days (1967), kiedy zespół z odrzutów z poprzedniej sesji nagraniowej potrafił stworzyć prawdziwe psychodeliczne i eksperymentalne dzieło, choć w przypadku albumu The Garden, na jego oficjalną premierę trzeba było czekać przeszło aż 28 lat.

Tracklista:

"I Don't Care What the People Say" – 3:08
"Tabouli Noodle" – 4:18
"Walkin" – 4:07
"Cannonball Noodle" – 5:29
"John Hardy" (Traditional) – 2:22
"Cockroach Noodle" – 2:24
"The Owl" – 3:23
"Swamp Noodle" – 2:58
"Mustang Sally" (Mack Rice) – 3:15
"Anasazi Noodle" – 3:20
"Again" (Traditional) – 2:58
"Starlight Noodle" – 4:39
"Mad Man Blues" – 3:13
"Fire Ant Noodle" – 3:43

Personel (skład podstawowy):

Danny Taylor – vocals, drums, percussion
Simeon Coxe – vocals, synthesizers, organ, oscillators, banjo

Written by, © copyright January 2020 by Genesis GM.

Mystery Hotel - trzeci album studyjny kanadyjskiej synth popowej formacji, Psyche, nagrywany w 1987 roku, ukazał się 19 września 1988 roku. Album jest już wyraźnym zwrotem w kierunku przystępnego europejskiego synth popu, biorąc pod uwagę eksperymentalne początki Psyche i wydany w 1985 roku w dość awangardowej i eksperymentalnej formie debiutancki album formacji, Insomnia Theatre, który nieoczekiwanie zdobył pozytywne recenzje krytyków. Formacja postanowiła zwrócić się ku bardziej przystępnym, konwencjonalnym formom muzyki, czego przykładem był drugi album Psyche, wydany w 1986 roku Unveiling the Secret, choć w znacznej mierze pozostawał jeszcze pod wpływem awangardy i eksperymentu, zawierał już całkiem przystępne, wręcz przebojowe piosenki, co było wyraźnym zwrotem w kierunku popowego oblicza muzyki formacji. Album Unveiling the Secret odniósł dość duży sukces komercyjny, szczególnie w Europie, co zachęciło Darrina i Stephena Hussów do pójścia o krok dalej i nagrania albumu pozbawionego eksperymentalizmu, ukierunkowanego na synth pop, który co prawda w tamtym czasie wyraźnie wyhamował i stracił na znaczeniu, jednakże za przykładem brytyjskiego zespołu, Depeche Mode, który sięgnął po zdecydowanie mroczne odmiany synth popu odnosząc ogólnoświatowy sukces, także i muzycy Psyche postanowili oprzeć swoją muzykę na gruncie, na którym sukces odniósł Depeche Mode.
   Nic więc zatem dziwnego, że album Mystery Hotel, niekiedy w dość oczywisty sposób odwołuje się do twórczości zespołów Depeche Mode i Cabaret Voltaire drugiej połowy lat 80., co zresztą dobitnie słychać jest już w otwierającym album utworze Make No Mistake z silnymi wpływami klimatów albumów Depeche Mode, Music For The Masses (1987) i Cabaret Voltaire, Code (1987). Numer charakteryzuje się dość prostym i oszczędnym beatem automatu perkusyjnego, wyrazistą i powtarzalną sekwencją klawiszową i mrocznym tłem charakteryzującym ówczesną twórczość Depeche Mode. Są też i delikatne sekwencerowe pulsy, odległe szumy i funkowe solówki klawiszy charakterystyczne dla twórczości Cabaret Voltaire tamtego okresu.
   Singlowy utwór Insatiable, o zdecydowanie zimnofalowym charakterze, utrzymuje niezwykle dynamiczną sekcję rytmiczną i wyrazistą, chłodną przestrzenną linię melodyczną, zaś partie wokalne mają post punkowe ukierunkowanie.
   Wake The Flood Unconscious nieco spowalnia tempo, choć utwór również zawiera post punkowe partie wokalne, utrzymuje się na dość wyrazistej chłodnej  przestrzeni, w której słychać wpływy twórczości formacji Soft Cell i Suicide.
   Numer The Outsider utrzymany jest w synth popowych klimatach wczesnej twórczości Depeche Mode bądź The Twins, z wyraźnym sekwencerowym pulsem i chłodnymi solówkami klawiszy, zaś sekcja wokalna Darrina Hussa, choć posiadająca ciepłą barwę, pełna jest nieprzejednanego chłodu i surowości.
   You're The Only One rozpoczyna krótka introdukcja oparta na chłodnej orkiestrowej przestrzeni i smykach, po czym kompozycja przechodzi w klimaty dynamicznego synth popu w stylu wczesnej twórczości formacji Depeche Mode, Yazoo, Dead Or Alive bądź The Twins.
   Klimaty brzmieniowe wczesnych albumów formacji Dead Or Alive i Depeche Mode oraz The Twins silnie wyczuwalne są również w utworze Uncivilized, opartym na silnym industrialnym pulsie sekwncera i chłodnych partiach klawiszy.
   Ride On to dynamiczny i przebojowy synth popowy numer, bliski dokonaniom zespołu Bronski Beat, oparty na prostych sekcjach rytmicznych automatu perkusyjnego i syntezatorowego basu w podkładzie. Tym razem utwór charakteryzuje się dość mocno ograniczoną przestrzenią, na której tle dominują delikatne pulsy.
   Instrumentalny utwór, Dreamstreet, oparty jest na zagęszczonym i utanecznionym basowym pulsie sekwencera oraz chłodnej przestrzeni, na której tle rozbrzmiewają klawiszowe solówki.
   Nocturnal Passenger rozpoczyna krótkie syntezatorowe przestrzenne intro, po czym kompozycja przechodzi w industrialno-synth popową strukturę muzyczną osadzoną na ciężkiej sekwencji syntezatora, która razem z automatem perkusyjnym tworzy sekcję rytmiczną. Nie brak tu chłodnej przestrzeni, wyraźnych klawiszowych solówek i pulsującego sekwencera podkładzie. Sekcja wokalna jest przenikliwa, przechodząca niekiedy w półszepty. Piosenka oscyluje między klimatami twórczości Depeche Mode i Suicide.
   Podstawową setlistę albumu zamyka singlowy Eternal, new wave'owy numer, który przyniósł Psyche ogromny sukces komercyjny w latach 80. Utwór jako jedyny na wydawnictwie cechuje się charakterystyczną i wyrazistą funkową partią gitarową, którą uzupełnia chłodny klawiszowy motyw, mogący trochę kojarzyć się z twórczością polskiej gwiazdy synth popu lat 80., zespołu Kombi.
   Reedycję albumu wzbogacono o utwory bonusowe, w tym utrzymany w duchu neue deutsche welle numer Anguish (zamieszczony został także na bonusowej trackliście we wznowieniu albumu Unveiling the Secret). Ponadto wśród bonusowej setlisty znalazły się wydłużone wersje Insatiable (US Club Mix) i Eternal (US Club Mix).
   Najcenniejszym jednak dodatkiem są pochodzące z niezwykle rzadkiego rarytasowego wydawnictwa, Live EP, koncertowe wersje piosenek Prisoner To Desire i Unveiling The Secret (z albumu Unveiling the Secret), Make No Mistake, Wake The Flood Unconscious oraz pochodzącej z albumu Unveiling the Secret zimnofalowej ballady, Taking Chances, zamykającej cały album. Wszystkie koncertowe utwory utrzymane są w stylistyce niemal pokrywającej się z albumowymi wersjami, choć w wersji live numery brzmią bardziej surowo.
   Mimo, iż album Mystery Hotel przyniósł Psyche sukces komercyjny oraz dwa singlowe przeboje - Insatiable i Eternal - zespół opuścił klawiszowiec, Stephen Huss, który postanowił realizować dalszą karierę solo. Jednak to co najlepsze, miało dla Psyche dopiero nadejść. Skład formacji uzupełnił klawiszowiec, David Kristian, który zajął dotychczasowe miejsce Stephena Hussa.

Tracklista:

1 Make No Mistake 4:08
2 Insatiable 4:41
3 Wake The Flood Unconscious 2:55
4 The Outsider 4:23
5 You're The Only One 3:25
6 Uncivilized 3:40
7 Ride On 2:47
8 Dreamstreet 5:16
9 Nocturnal Passenger 4:31
10 Eternal 4:18
11 Anguish 3:21
12 Insatiable (US Club Mix) 6:41
13 Eternal (US Club Mix) 5:55
14 Prisoner To Desire (Live EP) 5:01
15 Unveiling The Secret (Live EP) 4:03
16 Make No Mistake (Live EP) 4:15
17 Wake The Flood Unconscious (Live EP) 2:49
18 Taking Chances (Live EP) 3:42

Personel:

Vocals – Darrin C. Huss
Synthesizers - Stephen Huss
Design [Sleeve] – Pearl Cholley, Philippe Huart
Photography By – Alain Duplantier
Producer – Dan Lacksman, Stephan Krämer, Psyche

Written by, © copyright January 2020 by Genesis GM.

Agneta Nilsson - czwarty album studyjny francuskiej formacji eksperymentalnej, Heldon, nagrywany między wrześniem 1975 a styczniem 1976 roku w paryskich studiach Schizo Studio i Davout, ukazał się w pierwszym kwartale 1976 roku. Tak samo jak w przypadku poprzednich albumów Heldon, do nazwy zespołu została dodana chronologiczna do kolejności wydanego albumu cyfra - w tym przypadku rzymska "IV", co daje pełną nazwę wydawnictwa: Heldon IV - Agneta Nilsson.
   Album ,,Agneta Nilsson" nosi imię i nazwisko artystki-fotografki Agnety Nilsson, autorki okładek do kilku albumów Heldon oraz solowych wydawnictw Richarda Pinhasa, a prywatnie jego partnerki.
   Do współpracy przy nagraniu albumu stojący na czele Heldon Richard Pinhas zaprosił muzyków sceny zeuhlowej, Michela Ettoriego znanego z formacji Weidorje, Gérarda Prévosa z zespołu ZAO i Philiberta Rossiego oraz znanych już sobie ze wcześniejszej współpracy nad poprzednimi albumami instrumentalistów: Patricka Gauthiera, Coco Roussela i Alaina Bellaiche.
   Wydawnictwo ma charakter koncept-albumu; cztery z pięciu kompozycji traktowane są jako perspektywy tworzące jeden wspólny wątek, stąd ich wspólny tytuł ,,Perspective".
   Album rozpoczyna ponad 10-minutowa Perspective I (Ou Comment Procède Le Nihilisme Actif) z tłem wypełnionym delikatnym szumem, na który nakłada się rozległa, mroczna i warkotliwa, nisko brzmiąca syntezatorowa przestrzeń ściśle związana z retrospektywnie brzmiącą linią melodii. Całość osadzona jest na leniwym i delikatnym tempie archaicznego automatu perkusyjnego. Pod koniec utworu sekcja rytmiczna ustępuje (choć na krótki moment powraca), pozwalając syntezatorowym i mellotronowym sekcjom na całkowitą dominację.
   Nieco ponad 3-minutowy Perspective II zbudowany jest ze znanych już z poprzednich albumów Heldon klawiszowych pętli i syntezatorowych pulsów, choć te drugie są dość subtelne. Całość uzupełniają serie przetworzonych gongów, dzwonków i pojedynczych perkusyjnych werbli.
   Blisko 11-minutowy Perspective III (Baader-Meinhof Blues), z jasnym lewicowym przesłaniem, oparty jest na gęstym sekwencerowym pulsie i szybko falującej pętli. Z czasem w tle utworu pojawiają się odległe i przetworzone art-rockowe riffy gitarowe o dość agresywnym wymiarze, które jednak w drugiej części kompozycji milkną. Zwraca jednak tutaj uwagę charakterystyczny, idący w parze z falującą syntezatorową pętlą podkład gęstego industrialnego sekwencerowego pulsu będącego bodaj pierwowzorem dla nurtów techno i rave.
   Króciutki, ledwie 3-minutowy Intermède & Bassong, jako jedyny na wydawnictwie utwór autorstwa Michela Ettoriego, stanowi przerywnik od głównej tematyki albumu. Numer oparty jest wyłącznie na delikatnych partiach gitarowych o zabarwieniu art-rockowo-jazzowym oraz dosyć głębokim podkładzie gitary basowej. Kompozycja została nagrana w duecie, Michel Ettori (gitara) - Gérard Prévost (bass), bez jakiegokolwiek udziału Richarda Pinhasa.
   Całą drugą część wydawnictwa wypełnia blisko 22-minutowa, trzyczęściowa suita Perspective IV. Pierwsza część kompozycji jest art-rockowa, oparta na tych samych motywach gitarowych co Intermède & Bassong, choć szybko nakładają się na nie wysoko zawieszone długie art-rockowe riffy gitarowe i syntezatorowe przetworzenia, które z czasem wyciszają art-rockową część pierwszą, przechodząc w część drugą kompozycji rozpoczętą przez brzęk transformatora, na tle którego rozbrzmiewają syntezatorowe przetworzenia, gongi, dzwonki, pojedyncze perkusyjne werble i wreszcie subtelny, transowo-industrialny, nisko brzmiący puls sekwencera wkomponowany w brzęk transformatora. Z czasem pojawia się drugi, nieco wyżej brzmiący, ale równie subtelny puls sekwencera, na całości zaś pobrzmiewają długie art-rockowe riffy gitarowe w stylu Jimi'ego Hendrixa, wreszcie do akcji wkracza klasycznie rockowa sekcja perkusyjna, dając tej części kompozycji całkowitą spójność, tworząc fuzję industrialu i art rocka. Całość dopełniają długie solówki klawiszowe o zabarwieniu jazzowym. Druga część kompozycji subtelne przechodzi w część trzecią, wyciszając się i całkowicie ustępując miejsca gęstemu industrialnemu sekwencerowemu pulsowi, który podobnie jak ten z Perspective III (Baader-Meinhof Blues), jest pierwowzorem dla nurtów techno i rave, a nawet IDM i EBM! Na tle sekwencerowego pulsu pojawiają się, na początku ospałe i subtelne, progresywne partie perkusji, które powoli i miarowo przybierają na intensywności i sile, wreszcie także i prędkości, z czasem także sekwencerowy puls zagęszcza się, pojawiają się syntezatorowe efekty, tło utworu jest mroczne, chłodne i dość odległe i, dość nieoczekiwanie, praktycznie w kulminacyjnym momencie, cały utwór nagle i drastycznie kończy się sprawiając wrażenie jakby niedokończonego, pozostawiając efekt niedopowiedzenia.
   Cały utwór Perspective IV został przez Richarda Pinhasa zadedykowany Patrickowi Gauthierowi, po nagraniu albumu Agneta Nilsson na stałe przyjętemu w skład Heldon.
   Agneta Nilsson jest jednym z najlepszych albumów wydanych pod szyldem Heldon, inspirowany niewątpliwie niemiecką sceną krautrockową, wywarł ogromny wpływ na wczesną brytyjską scenę industrialną, a także na późniejsze nurty acid house i techno.
   Agneta Nilsson był też pierwszym albumem Heldon wydanym w USA, choć z dwuletnim poślizgiem w stosunku do pierwowzoru, także pod zmienionym tytułem "IV" i, niestety, niepotrzebnie edytowanym pod względem zawartości.

Tracklista:

1 Perspective I (10:26)
2 Perspective II (3:13)
3 Perspective III (10:48)
4 Intermède & Bassong (2:59)
5 Perspective IV (21:46)

Personel:

Richard Pinhas: Guitar, Electronics, Engineer, Mellotron
Patrick Gauthier: Minimoog
Gerard Prevost: Bass
Alain Bellaiche: Bass
Coco Roussel: Drums, Percussion
Daniel Schaez: Engineer
Michel Ettori: Guitar

Written by, © copyright October 2021 by Genesis GM.

Under the Flag - trzeci album studyjny formacji Fad Gadget, wydany 1 września 1982 roku, nagrywany był w Blackwing Studios, gdzie nagrywali wówczas wszyscy wykonawcy ze stajni wytwórni Mute Records, w tym Depeche Mode i Yazoo, którzy zdobyli ogromną popularność w Wlk. Brytanii i w Europie, a nawet i w USA, choć warto zaznaczyć, że pierwszą topową gwiazdą z obozu Mute Records był właśnie Fad Gadget, którego popularność przyczyniła się do rozwoju małej wówczas wytwórni prowadzonej przez młodego producenta i muzyka, Daniela Millera, który poprzez Mute Records promował synth pop w całej Wlk. Brytanii.
   To właśnie od supportów występów Fad Gadget rozpoczęła się kariera Depeche Mode. W tamtym czasie zespół został dostrzeżony przez Daniela Millera, który zaoferował młodej formacji podpisanie kontraktu płytowego.
   Daniel Miller nie tylko promował wykonawców ze swojej wytwórni, także wspomagał ich finansowo i zakupywał dla nich najnowocześniejszy dostępny wówczas sprzęt. Tak też było w przypadku Fad Gadget i albumu Under the Flag, gdzie po raz pierwszy w twórczości któregokolwiek z wykonawców z obozu Mute Records zastosowano zakupiony przez Daniela Millera sampler Synclavier II. Dodatkowo Fad Gadget wspomogła w chórkach wokalistka pochodzącej z wytwórni Mute Records formacji Yazoo, Alison Moyet.
   Tak jak na poprzednich albumach Fad Gadget w warstwie tekstowej skupił się na odwiecznym lęku przed przyszłością świata, na lęku przed wojną, lecz tym razem ów lęk był jeszcze większy, bowiem frontman, Frank Tovey, został świeżo upieczonym ojcem, a ów lęk dotyczył przyszłości świata w jakim przyjdzie żyć jego córce kiedy dorośnie.
   Album otwiera - poprzedzona eksperymentalną introdukcją - pierwsza część utworu tytułowego, Under the Flag I, oparta na prostym i delikatnym uderzeniu automatu perkusyjnego na tle gęstego i silnego industrialnego pulsu sekwencera będącego punktem inspiracji dla twórczości formacji Cabaret Voltaire, Front 242 i Nine Inch Nails. Utwór zawiera ponadto retrospektywny podkład i chłodne klawiszowe solówki w stylu wczesnej twórczości formacji Depeche Mode i The Human League, znane z poprzednich wydawnictw Fad Gadget.
   Numer Scapegoat utrzymany jest w stylistyce dynamicznego synth popu znanego z dwóch wcześniejszych albumów Fad Gadget czy też z wczesnych albumów formacji Depeche Mode i Yazoo. Na uwagę zasługują potężne chórki w wykonaniu Alison Moyet wspomagające chłodną i bezuczuciową sekcję wokalną Franka Toveya.
   W Love Parasite słychać przyszłe dokonania... Depeche Mode, utwór opiera się bowiem na wyrazistym basowym pulsie sekwencera w podkładzie, zimnych i delikatnych pętlach sekwencera o wysokim i chropowatym brzmieniu oraz sekwencjach klawiszowych do złudzenia przypominających klimaty z wydanego rok później albumu Depeche Mode, Construction Time Again, a w szczególności utworu Everything Counts. Love Parasite charakteryzuje się ponadto ogromną przebojowością; utwór stanowił bezpośrednią inspirację dla twórczości Depeche Mode.
   Podkład muzyczny w piosence Plainsong opiera się wyłącznie na wokalizach - naturalnych i przetworzonych - oraz brzmieniach typu ,,voice humana" stanowiących przestrzeń dla linii wokalnej Franka Toveya. Brak jest sekcji rytmicznej. To swoisty rodzaj piosenki akustycznej opartej jednak na przestrzeniach złożonych z wokaliz.
   We Wheels of Fortune słychać wyraźne wpływy twórczości formacji Ultravox i Visage oraz Davida Bowiego. Choć numer ma charakter synth popu, zawiera silne partie fortepianowe i wydłużone sekcje saksofonu.
   Utwór Life on the Line IV to znów powrót do synth popowych klimatów z albumowego debiutu Fad Gadget - Fireside Favourites (1980) - choć kompozycja może poszczycić się bogatymi partiami fortepianu i wsparciem potężnego głosu Alison Moyet w chórkach.
   Rockowo-elektroniczna piosenka The Sheep Look Up oparta na surowym syntezatorowym pulsie i podniosłych partiach fortepianowych, jest też zapowiedzią surowych klimatów jakie Fad Gadget obierze na swoim następnym albumie - Gag.
   Podobnie rzecz ma się w niezwykle chłodnej i surowej, choć spokojnej i sennej kompozycji Cipher, gdzie partie wokalne wchodzą dopiero w środku utworu, który opiera się na chłodnym i mrocznym syntezatorowym podkładzie tła rodem z horroru, delikatnym pulsie w rytm akcji serca automatu perkusyjnego oraz na uwydatnionych partiach fortepianowych.
   Utwór For Whom the Bells Toll zawiera te same wokalizowane przestrzenie jak Plainsong, choć For Whom the Bells Toll jest wyraźnie osadzony w synth popowej aranżacji z prostym i delikatnym beatem automatu perkusyjnego i zagęszczonym groovem. W tle słychać dźwięki odległych dzwonków i xylofonu oraz dzikie, naśladujące odgłosy małp nawoływania.
   Album finalizuje druga część tytułowego utworu Under the Flag II, brzmieniowo identyczna jak pierwsza część, choć utrzymana w bardziej popowym wydaniu, gdzie na pierwszy plan wychodzą retrospektywne partie klawiszy, zaś gęsty industrialny puls pojawia się dopiero w połowie piosenki. Partia wokalna w pewnym momencie przechodzi w deklamację, zaś Franka Toveya wspiera swoimi potężnymi chórkami Alison Moyet, czego nie było w części otwierającej album. W części zamykającej brak jest z kolei eksperymentalnego wstępu.
   Under the Flag to najlepszy album w dyskografii Fad Gadget, który miał bezpośredni wpływ na dalszą twórczość formacji Depeche Mode.
   Oprócz Alison Moyet, wśród zaproszonych gości w nagraniu albumu udział wziął m.in. znany ze współpracy z Depeche Mode John Fryer będący również współproducentem wydawnictwa.

Tracklista:

"Under the Flag I"
"Scapegoat"
"Love Parasite"
"Plainsong"
"Wheels of Fortune"
"Life on the Line IV"
"The Sheep Look Up"
"Cipher"
"For Whom the Bells Toll"
"Under the Flag II"

Personel:

Frank Tovey – vocals, synthesizer, computer
Nick Cash – Timpani, Vibraphone, Percussion [Hand-held]
David Simmonds – grand piano, synthesizer
chorus: Alison Moyet, Andrew Kay, Anne Clift, Barbara Frost, Jill Tipping, John Fryer, Yvette Anna

Written by, © copyright January 2020 by Genesis GM.