Space of Music

A Guide for Beginners: The Voice of Silver / A Guide for Finishers: A Hair of Gold - podwójny album kompilacyjny brytyjskiej formacji eksperymentalno-psychodelicznej, Coil, pierwotnie wydany w limitowanej edycji po 1000 sztuk każdy we wrześniu 2001 roku nakładem niewielkiej, niezależnej wytwórni Feelee z okazji pierwszego występu zespołu w Rosji. Wszystkie tytuły kompozycji na obu wydawnictwach wymyślone zostały przez Iwana Pawłowa - współpracującego z Coil, od 1995 roku mieszkającego w Szwecji, rosyjskiego muzyka ambientowego i IDM, działającego pod pseudonimem CoH. Pierwsza z kompilacji, A Guide for Beginners: The Voice of Silver, zawiera ścieżki ambientowe i psychodeliczne, druga z kompilacji, A Guide for Finishers: A Hair of Gold, w większości prezentuje utwory zrytmizowane i industrialne.
   Setlistę kompilacji A Guide for Beginners: The Voice of Silver otwiera kompozycja Amethyst Deceivers, która pierwotnie ukazała się na wydawnictwie EP, Autumn Equinox: Amethyst Deceivers, w 1998 roku. Piosenkę poprzedza introdukcja złożona z syntezatorowych szumów z efektami stereofonicznymi, na które z czasem nachodzi zgniecione, wysokie i archaiczne brzmienie syntezatorowe, miarowo obniżające swój rejestr dźwiękowy do niskiego i psychodelicznie falującego brzmienia. W swojej zasadniczej części utwór nie posiada sekcji rytmicznej, w podkładzie występuje płytko zapętlająca się sekcja gitary basowej. Warstwę muzyczną tworzą partie gitary akustycznej układające się w spokojną, folkową linię melodii, oraz poddane lekkiemu efektowi echa partie lutni tworzące spokojną i folkową linię melodii. Tło wypełniają krótko przeciągnięte i chropowato brzmiące syntezatorowe efekty syku przechodzące w krótkie i rozległe przeciągnięcie syntezatorowego efektu echo-szumu, okresowo występują też znane z introdukcji syntezatorowe szumy z efektami stereofonicznymi. Partia i linia wokalna w wykonaniu Johna Balance'a prezentują formę folkowej pieśni.
   Pozbawiona sekcji rytmicznej psychodeliczno-folkowa piosenka The Lost Rivers of London wcześniej (z pewnymi modyfikacjami w tytule) wydana została na albumie A Thousand Lights in a Darkened Room (1996) oraz na kompilacyjnym wydawnictwie Unnatural History III (1997). Podkład zawiera miękką i rozległą sekcję gitary basowej, warstwa muzyczna tworzona jest przez chłodne, wysoko, gładko i klarnetowo brzmiące solówki klawiszowe układające się w połączone i krótkie zapętlenia o folkowym zabarwieniu, subtelny, przetworzony, rozmiękły, nieregularnie wibrujący i chropowato brzmiący riff gitarowy (przechodzący od tubalnego po wysoki rejestr dźwiękowy) tworzący rozmytą linię melodii, oraz subtelną, chłodną, masywną, wysoko i matowo brzmiącą partię klawiszową układającą się w krótką i rozmytą linię melodii. Tło wypełnia subtelny, ale rozległy echo-szum syntezatorowy. John Balance wykonuje deklamacje w strofach, zaś w pozbawionych warstwy tekstowej refrenach śpiewa spokojną, kojącą i folkową wokalizą. Kompozycja w warstwie muzycznej oraz w linii wokalnej wokaliz przypomina dokonania brytyjsko-australijskiego zespołu neofolkowego, Dead Can Dance.
   Psychodeliczny utwór Are You Shivering? pochodzi z albumu Musick to Play in the Dark Vol. 1 (1999). Całość rozpoczyna chłodna, masywna i wiolonczelowo brzmiąca partia klawiszowa układająca się w rozmytą linię melodii. Z czasem ta faktura dźwiękowa dość nagle urywa się, następuje udziwniona sekcja rytmiczna w postaci jednostajnego i przyspieszonego tempa beatu podkładu rytmicznego automatu perkusyjnego wspomaganego przez dość chaotycznie występujące, wodnisto brzmiące uderzenia, bardzo krótkie, twarde, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe oraz twarde i miękkie trzaski przypominające dźwięki trzasków z płyty gramofonowej. Warstwa muzyczna złożona jest z krótkich wstawek wokalnych i wdechowych (w zasadzie szlochu) w wykonaniu Jhonna Balance'a tworzących rodzaj depresyjnej wokalizy lub przyśpiewki. Z czasem warstwa muzyczna poszerza się o znaną z introdukcji chłodną, masywną i wiolonczelowo brzmiącą partię klawiszową układającą się w rozmytą linię melodii, na którą po dłuższej chwili nachodzą damskie oraz męskie, sakralnie brzmiące wokalizy, następnie zatrzymuje się zarówno chłodna, masywna i wiolonczelowo brzmiąca partia klawiszowa, jak i udziwniona sekcja rytmiczna w postaci jednostajnego i przyspieszonego tempa beatu podkładu rytmicznego automatu perkusyjnego, pozostawiając dość chaotycznie występujące, wodnisto brzmiące uderzenia oraz bardzo krótkie, twarde, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe. Po dłuższym czasie udziwniona sekcja rytmiczna w postaci jednostajnego i przyspieszonego tempa beatu podkładu rytmicznego automatu perkusyjnego powraca, wspomagana przez chaotycznie występujące, wodnisto brzmiące uderzenia, bardzo krótkie, twarde, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe oraz twarde i miękkie trzaski przypominające dźwięki trzasków z płyty gramofonowej, jednocześnie warstwa muzyczna minimalizuje się do krótkich wstawek wokalnych i wdechowych (szlochu) w wykonaniu Jhonna Balance'a tworzących rodzaj depresyjnej wokalizy lub przyśpiewki, ale i tak z biegiem czasu udziwniona sekcja rytmiczna w postaci jednostajnego i przyspieszonego tempa beatu podkładu rytmicznego automatu perkusyjnego ponownie zatrzymuje się wraz z dość chaotycznie występującymi, wodnisto brzmiącymi uderzeniami oraz bardzo krótkimi, twardymi, wysoko i retrospektywnie brzmiącymi partiami klawiszowymi, choć na krótko pozostają twarde i miękkie trzaski przypominające dźwięki trzasków z płyty gramofonowej. W końcowej fazie kompozycji warstwa muzyczna minimalizuje się wyłącznie do krótkich wstawek wokalnych i wdechowych (szlochu) w wykonaniu Jhonna Balance'a tworzących rodzaj depresyjnej wokalizy lub przyśpiewki. Jhonn Balance wykonuje spokojną, ale szorstko brzmiącą deklamację.
   Wpływy twórczości formacji Dead Can Dance słychać jest też w numerze Ostia (The Death of Pasolini), który pierwotnie ukazał się na wydawnictwie studyjnym, Horse Rotorvator (1986). Sekcja rytmiczna jest dość skromna, polegająca na marszowym i jednostajnym tempie lekkiego uderzenia partii werbla perkusyjnego, okresowo przeciętym krótkim, gładko i atonalnie brzmiącym odgłosem przypominającym dźwięk wydechu, podkład wypełniony jest miękką sekcją gitary basowej. Warstwa muzyczna składa się z występującej okresowo chłodnej, smyczkowo brzmiącej przestrzeni, partii lutni układającej się w płytko zapętloną, folkową linię melodii wspartą partią gitary akustycznej, chłodnych, drżących i krótkich przeciągnięć partii skrzypiec, chłodnych partii skrzypcowych tworzących rozmyte i symfoniczne linie melodii, oraz nisko brzmiącej partii wiolonczeli układającej się w folkową, bliskowschodnią linię melodii wraz z partią skrzypiec. W tle okresowo słychać jest godowe orkiestry cykad i turkuci podjadków, odległą grę na skrzypcach, odgłosy dzieci, szczekanie psa, krótkie i dublujące się piski, efekty dźwięku furkotu, czy partie gruchawki. W końcowej fazie utworu warstwa muzyczna poszerza się o rozległą, nisko i szorstko brzmiącą partię syntezatorową wypełniającą tło oraz wysoko-tubalnie, archaicznie i chropowato brzmiącą partię klawiszową tworzącą rozmytą linię melodii. Partia i linia wokalna w wykonaniu Johna Balance'a ma charakter średniowiecznej lub barokowej pieśni.
   Kompozycja Where Are You? pochodzi z albumu Musick to Play in the Dark Vol. 2 (2000). Sekcja rytmiczna jest szczątkowa, polegająca na cyklicznie występującym pojedynczym i lekkim uderzeniu partii werbla automatu perkusyjnego pobitego krótkim, masywnym i gęstym basowym pulsem sekwencerowym, po którym pojawiają się następujące pięć razy po sobie krótkie, szumiąco-matowo brzmiące efekty syntezatorowe. Warstwa muzyczna zawiera odtwarzane z gramofonu (słychać jest miękkie trzaski gramofonowe) miękkie partie fortepianowe układające się w płytko zapętloną linię melodii, oraz odległe, chłodne, wysoko i wokalicznie (damsko) brzmiące partie klawiszowe tworzące rozmytą linię melodii. Pojawia się też wsamplowana, damska partia wokalna poddana efektom przerywania, drgań i przecięć, układająca się w balladową linię wokalną. Warstwę muzyczną uzupełniają miękkie maszynowe trzaski podszyte dźwiękiem syku przechodzące w serię krótkich szumów maszynowych pobitych delikatnym stukotem, odległe, miękkie i podszyte efektem echo-szumu uderzenia oraz krótkie szumy maszyny parowej. John Balance wykonuje spokojną, relaksacyjną i szorstko brzmiącą deklamację.
   Pozbawiony sekcji rytmicznej utwór At the Heart of It All pochodzi z debiutanckiego wydawnictwa zespołu, Scatology (1984). Warstwa muzyczna opiera się na subtelnym i tubalnie brzmiącym tle syntezatorowym, wysoko brzmiących i przyjmujących też bardzo wysokiego rejestru dźwiękowego partiach klarnetu tworzących rozmyte linie melodii, niekiedy wspartych chłodnymi partiami klawiszowymi o brzmieniu wibrafonu chłodnych, krótkich, miękkich, retrospektywnie i wysoko brzmiących partiach klawiszowych układających się w swobodną i płytko zapętloną linię melodii, chłodnych i krótkich zapętleniach fortepianowych, silnych wejściach fortepianowych, występującej okresowo chłodnej, rozległej i smyczkowo brzmiącej przestrzeni, partii fortepianowych tworzących swobodną linię melodii, chłodnej, wysoko i wokalicznie (męsko) brzmiącej partii klawiszowej układającej się w rozmytą linię melodii, chłodnych, krótkich, wibrujących, wysoko i retrospektywnie brzmiących wstawkach klawiszowych powielanych efektem lekko zwielokrotnionego echa, nisko brzmiącej partii syntezatorowej okresowo wypełniającej tło, oraz twardych i drżących wstawkach fortepianowych. W tle pojawiają się dodatkowe komponenty muzyczne, takie jak chłodna, wysoko, archaicznie i matowo brzmiąca wstawka klawiszowa oraz krótkie, dublujące się, wysoko-tubalnie, archaicznie i chropowato brzmiące przeciągnięcia klawiszowe. Łagodną deklamację w wykonaniu Johna Balance'a słychać jest jakby z sąsiedniego pomieszczenia z otwartymi drzwiami. Kompozycja posiada interlude złożone z krótkiej frazy wypowiedzianej przez Johna Balance'a zakończonej śmiechem wokalisty, powielonej wraz ze śmiechem efektem zwielokrotnionego echa, oraz dźwięku lekkiego uderzenia również powielonego efektem zwielokrotnionego echa.
   Pozbawiona sekcji rytmicznej piosenka A Cold Cell wydana została m.in. na albumie The Ape of Naples (2005). Warstwa muzyczna tworzona jest przez chłodną i rozległą przestrzeń, masywną i nisko-tubalnie brzmiącą partię klawiszową tworzącą rozmytą linię melodii w tle, oraz chłodną, masywną, wibrującą i wysoko brzmiącą partię klawiszową układającą się w rozmytą linię melodii. Partia i linia wokalna w wykonaniu Johna Balance'a ma charakter kościelnej pieśni, w której wokalista modli się do Pana o uratowanie duszy m.in. od kary więzienia, kary śmierci, prokuratora, czy diabła, wieńcząc swoją modlitwę trzykrotnym wyśpiewaniem frazy ,,Amen". W drugiej połowie utworu, po ustaniu głównej partii wokalnej, pojawiają się zniekształcone wypowiadane frazy oraz wymawiane półszeptem narracje w wykonaniu Johna Balance'a, w warstwie muzycznej słychać jest industrialny jazgot z efektami dzwonienia i pisków przypominający dźwięki przejeżdżającego towarowego składu kolejowego. W końcowej fazie ścieżki warstwa muzyczna poszerza się o wibrujące, bardzo wysoko i gładko brzmiące przeciągnięcie klawiszowe.
   Poprzedzona odgłosami miejskimi, jak dźwięki przejeżdżających ciężarówek, towarowego składu kolejowego, czy gwizd wiatru, kompozycja Batwings (A Limnal Hymn) pochodzi z wydawnictwa Musick to Play in the Dark Vol. 2. Brak jest sekcji rytmicznej, warstwa muzyczna składa się wyłącznie z układającej się w rozmytą linię melodii chłodnej i psychodelicznej partii organowej wspartej nisko brzmiącą partią organową. Tę minimalistyczną fakturę muzyczną wypełniają dodatkowe komponenty dźwiękowe, jak chłodne, długie, wibrujące, wznoszące się i opadające, bardzo wysoko i niekiedy piskliwie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, efekty miękkiego chrobotania i drapania, przeciągły gwizd wiatru, serie krótkich tweetów syntezatorowych, zimne, długie, bardzo wysoko, wysmukle i niekiedy piskliwie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe przechodzące też w formę wibracji, luźne arpeggia tworzone przez zimne, krótkie i bardzo wysoko brzmiące partie klawiszowe oraz zimne, krótkie, bardzo wysoko i wysmukle brzmiące partie klawiszowe, syntezatorowe syki, chłodne, wibrujące i wysoko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, chłodne, krótkie, wysoko, archaicznie i chropowato brzmiące partie klawiszowe tworzące luźne arpeggia, wysoko, archaicznie i chropowato brzmiące efekty syntezatorowe, wysoko, archaicznie i chropowato brzmiące wibracje syntezatorowe, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiące wibracje syntezatorowe oraz wysoko-tubalnie, archaicznie i chropowato brzmiące wibracje syntezatorowe. John Balance wykonuje spokojną deklamację, w drugiej połowie utworu przechodząc w sakralną pieśń śpiewaną w niezrozumiałym języku wymyślonym przez wokalistę, który tworzy także wspierające partie wokalne - niektóre wznoszące się do formy falsetu. Całość zamyka krótkie przeciągnięcie chropowato, tubalnie i wiolonczelowo brzmiącej partii klawiszowej wspartej dyskretnymi, wysoko brzmiącymi efektami przypominającymi dźwięki wysokiej częstotliwości ze wzmacniacza.
   Instrumentalna ścieżka Who'll Fall? pochodzi z albumu Stolen & Contaminated Songs (1992). Także i tu brak jest sekcji rytmicznej, warstwę muzyczną tworzą wyłącznie leniwe, nieco rozmyte partie i chwyty gitarowe oraz partie gitary akustycznej o bluesowym zabarwieniu dyskretnie podszyte przestrzennie i melancholijnie brzmiącymi partiami klawiszowymi. Tło wypełniają telefoniczne efekty, jakie można usłyszeć w słuchawce, jak twarde terkoty, radiowe szumy i trzaski, bardzo wysoko brzmiące, zapętlone lub proste sygnały, chłodne, krótkie, wysoko i matowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, szorstko i bezdźwięcznie brzmiące wibracje, wibracje o brzmieniu wysoko-tubalnym i chropowatym, dyskretny i nisko brzmiący brzęk transformatora, delikatne syki, damsko brzmiące komunikaty z centrali oraz męsko brzmiące dialogi prowadzone przez telefon.
   Setlistę pierwszej części podwójnego wydawnictwa zamyka pochodzący z albumu Musick to Play in the Dark Vol. 1 utwór The Dreamer Is Still Asleep z trip hopowym tempem automatycznej sekcji perkusyjnej, krótkimi syntezatorowymi przeciągnięciami basowymi tworzącymi luźną linię basu w podkładzie, chłodnymi partiami klawiszowymi o miękkim brzmieniu typu piano układającymi się w rozmyte i płytko zapętlone linie melodii, chłodną i psychodeliczną przestrzenią organową, następującą z czasem dodatkową, chłodną, wysoko zawieszoną, rozległą i smyczkowo brzmiącą przestrzenią oraz wsamlpowanymi chóralnymi, damskimi i męskimi wokalizami. W tle występują liczne krótkie, atonalnie i chropowato brzmiące efekty syntezatorowe, przeciągłe syki syntezatorowe oraz przeciągnięte efekty szumów syntezatorowych z wokalicznymi i męsko brzmiącymi nakładkami. John Balance śpiewa łagodnym i nostalgicznym głosem, wokalista wykonuje również krótkie deklamacje.
   Setlistę kompilacji A Guide for Finishers: A Hair of Gold otwiera pochodząca z wydawnictwa Scatology piosenka Panic z ciężkim, standardowym i jednostajnym tempem automatycznej sekcji perkusyjnej wspartej dodatkowymi, dublującymi się uderzeniami miękkiej partii werbla oraz pojedynczymi, twardymi, ale delikatnymi uderzeniami dodatkowej partii werbla, krótkimi i funkowymi syntezatorowymi akordami basowymi tworzącymi luźną linię basu w podkładzie, chłodnymi, krótkimi i wysoko brzmiącymi wstawkami klawiszowymi oraz chłodnymi, krótkimi i wysoko brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi. Klimat industrialu potęgują występujące w tle hucząco-atonalnie brzmiące efekty, szorstko i atonalnie brzmiące efekty przypominające dźwięk szlifierki, efekty syków i zaszumień syntezatorowych, masywne, wysoko, archaicznie i chropowato brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, atonalnie brzmiące warkoty, wznoszące się od wysoko-tubalnego i archaicznego brzmienia do wysokiego rejestru dźwiękowego przeciągnięcia klawiszowe, metalicznie brzmiące uderzenia, wysoko, archaicznie i matowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, długie, rozstrojone przeciągnięcia riffu gitarowego, tubalnie, chropowato i lekko wysmukle brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, liczne dźwięki uderzeń, oraz długie, rozległe, wysoko i matowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe. Partia wokalna w wykonaniu Johna Balance'a jest agresywna.
   First Dark Ride to wielowątkowa instrumentalna ścieżka pochodząca z kompilacyjnego albumu, Unnatural History III. W swojej początkowej fazie kompozycja zawiera chłodne partie klawiszowe o brzmieniu wibrafonu układające się w krótką i zapętloną linię melodii, chłodne partie klawiszowe o miękkim brzmieniu wibrafonu tworzące zwartą i rozmytą linię melodii, chłodne, krótkie, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiące wstawki klawiszowe, partie xylofonu układające się w płytko zapętloną linię melodii, oraz nisko i chropowato brzmiące wstawki syntezatorowe. Tło wypełniają różnego rodzaju efekty, jak atonalnie brzmiący warkot syntezatorowy, coraz bardziej zagęszczający się echo-szum otoczenia, męsko brzmiące dialogi przepuszczone przez radio, syntezatorowe zaszumienia, lekko przetworzone, wibrujące i męsko brzmiące efekty wokalne, krótkie, wysoko i chropowato brzmiące przeciągnięcia klawiszowe oraz odległe i lekko zniekształcone ludowe śpiewy afrykańskich wieśniaczek. Z czasem następuje ciężkie, trip hopowe tempo automatycznej sekcji perkusyjnej, pojawiają się wysoko i animalnie brzmiące efekty syntezatorowe, subtelna, chłodna i fletowo brzmiąca solówka klawiszowa tworzy folkową linię melodii, tło wypełniają animalnie brzmiące efekty syntezatorowe (dźwięki wydawane przez słonia, lwa, konia), wreszcie struktura muzyczna urywa się. Następują wysoko i archaicznie brzmiące, wstecznie odtworzone efekty taśmowe, następnie wysoko, archaicznie i wokalicznie (obojniaczo) brzmiące przeciągnięcia klawiszowe podszyte wysoko-tubalnym i archaicznym brzmieniem syntezatorowym, brak jest sekcji rytmicznej. Dalej masywna, wysoko, gładko i archaicznie brzmiąca partia klawiszowa układa się w rozmytą linię melodii przecinaną miękkimi, nisko i szorstko brzmiącymi wstawkami syntezatorowymi, w tle słychać jest dyskretne stukoty, serię bardzo krótkich, twardych, delikatnych i wysoko brzmiących wstawek klawiszowych tworzących też krótkie i dynamiczne arpeggio, przetworzone, wysoko (obojniaczo) brzmiące wstawki wokalne poddane efektowi echo-drgania, bardzo nisko i szorstko brzmiące przeciągnięcia wokaliczne, wysoko (męsko) brzmiące wstawki wokalne poddane efektowi echo-drgania, miękkie i atonalnie brzmiące wibracje syntezatorowe, a także odtwarzane tradycyjnie oraz na przyspieszonych bądź zwolnionych obrotach taśmy męsko brzmiące wokalizy, po których następuje przepuszczona przez radio, krótko wypowiedziana, męsko brzmiąca fraza. Pojawia się nisko i warkotliwie brzmiąca partia klawiszowa tworząca rozmytą linię melodii przecinaną płytko zapętlającą się, tubalnie i chropowato brzmiącą solówką klawiszową, po czym następuje ciężkie i trip hopowe tempo automatycznej sekcji perkusyjnej, nisko i warkotliwie oraz tubalnie i chropowato brzmiące partie klawiszowe ustają, pojawiają się wsamplowane, przepuszczone przez radio męsko brzmiące wypowiadane sentencje, sekcję rytmiczną wspierają elektroniczne partie djembe i conga utrzymujące dynamiczną, zapętloną i plemienną rytmikę. Warstwę muzyczną tworzą partie dzwonka układającego się w krótkie zapętlenia. I ponownie struktura muzyczna urywa się nagle i bez ostrzeżenia, następuje partia klawiszowa o wysokim i gładkim brzmieniu melodyki tworząca krótką i zapętloną linię melodii, w dynamiczną i płytko zapętloną linię melodii układa się chłodna, wysoko i matowo brzmiąca solówka klawiszowa, w podkładzie pojawiają się swobodnie krótkie, dublujące się i miękkie syntezatorowe akordy basowe, następuje chłodna, wysoko i gładko brzmiąca solówka klawiszowa o dźwięku przypominającym wysokie i gładkie brzmienie riffu gitarowego tworząca rozmytą linię melodii, która ustępuje miejsca subtelnej, chłodnej, wysoko i chropowato brzmiącej partii klawiszowej układającej się w krótką i silnie rozmytą linię melodii. Z czasem powraca ciężkie, trip hopowe tempo automatycznej sekcji perkusyjnej, w podkładzie następuje subtelna, płytko zapętlająca się syntezatorowa sekcja basowa, w tle słychać jest wysoko (męsko) brzmiące, miękko i twardo wibrujące efekty wokalne oraz rozmyte, męsko brzmiące wypowiadane sentencje. Następuje kolejna pauza w postaci pojedynczego i miękkiego syntezatorowego akordu basowego, równomiernego uderzenia delikatnej partii werbla automatu perkusyjnego oraz narastającego efektu echo-szumu wypełniającego tło. Następnie struktura muzyczna prezentuje dynamiczne, standardowe i jednostajne tempo automatycznej sekcji perkusyjnej z mechanicznie załamującym się tempem uderzenia beatu podkładu rytmicznego, krótkie, miękkie i płytko zapętlone basowe pulsy sekwencerowe w podkładzie, chłodną, wysoko i matowo brzmiącą solówkę klawiszową tworzącą dynamiczną i płytko zapętloną linię melodii, oraz krótkie, miękkie, nisko i chropowato brzmiące partie klawiszowe tworzące krótką, dynamiczną, transową i zapętloną linię melodii. Kolejna pauza wypełniona jest przetworzoną przez wokoder, wysoko i matowo brzmiącą partią wokalną przechodzącą w wysoko i męsko brzmiące efekty wokalne powielane efektem zwielokrotnionego echa. W tle słychać jest chropowato i atonalnie brzmiący efekt syntezatorowy, bardzo krótkie, twarde, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe układające się w krótkie i równomierne arpeggio oraz krótkie i zagęszczone uderzenia beatu podkładu rytmicznego automatu perkusyjnego, po czym struktura muzyczna powraca do formy bezpośrednio sprzed pauzy, choć dodatkowo wzmocniona jest przez elektroniczne partie djembe i conga utrzymujące dynamiczną, zapętloną i plemienną rytmikę. W tle występują też męsko brzmiące efekty wokalne wypełniające kolejną pauzę, po której warstwa muzyczna przyjmuję formę podobną do tej z fazy początkowej numeru, z chłodnymi partiami klawiszowymi o brzmieniu wibrafonu tworzącymi swobodną linię melodii, chłodnymi, krótkimi, bardzo wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w swobodną linię melodii, partiami xylofonu tworzącymi rozmytą linię melodii, oraz męsko brzmiącymi dialogami i miękko bądź twardo wibrującymi efektami wokalnymi w tle. Całość zamyka chłodna, twardo wibrująca, wysoko i matowo brzmiąca solówka organowa układająca się w krótką, zapętloną i rozmytą linię melodii, po której następuje przepuszczona przez krótkofalówkę krótka, męsko brzmiąca wypowiedziana sentencja przechodząca w przepuszczony przez krótkofalówkę, męsko brzmiący efekt wokalny.
   Utwór Further Back and Faster pochodzący z wydawnictwa Love's Secret Domain (1991) poprzedzony jest introdukcją złożoną z damsko-męskiego dialogu oraz odgłosów tła, w tym szumu, czy stukotów odkładanych przedmiotów. W zasadniczej części kompozycja posiada dwojaką sekcję rytmiczną, od połamanego tempa uderzenia beatu podkładu rytmicznego automatycznej sekcji perkusyjnej wspartej efektami talerza w początkowej fazie, po ustabilizowane, ociężałe i trip hopowe tempo automatycznej sekcji perkusyjnej wspartej krótkimi, twardymi i równomiernymi groove'ami. Podkład początkowo zawiera płytko zapętlającą się sekcję syntezatorowego basu, dalej sekcja syntezatorowego basu staje się subtelna. W początkowej fazie numeru warstwę muzyczną tworzą krótkie i nisko brzmiące partie klawiszowe układające się w transową i płytko zapętloną linię melodii, nisko i chropowato brzmiąca solówka klawiszowa tworząca zapętloną linię melodii, krótkie wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące pulsacje sekwencerowe, krótkie, wysoko i szorstko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe układające się w płytko zapętloną linię melodii, chłodne, bardzo wysoko i matowo brzmiące wstawki klawiszowe, oraz chłodne, krótkie, wysoko, szorstko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe tworzące płytko zapętloną linię melodii. Pojawia się również sekwencerowo-perkusyjna pulsacja, w tle słychać jest męsko brzmiące efekty wokalne. Dotychczasowa struktura muzyczna zatrzymuje się, następują damsko i męsko brzmiące efekty wokalne, krótkie, nisko, szorstko i wokalicznie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, matowo-atonalnie brzmiące efekty syntezatorowe, krótkie, chłodne i wysoko brzmiące partie klawiszowe układają się w krótkie zapętlenia, pojawiają się nisko, szorstko i wokalicznie brzmiące wstawki klawiszowe, wsamplowane, przetworzone, męsko brzmiące wstawki wokalne, subtelne, miękkie, tubalnie, szorstko i brzęcząco brzmiące wstawki syntezatorowe, subtelna, nisko i szorstko brzmiąca partia klawiszowa tworzy rozmytą linię melodii w tle, nisko i chropowato brzmiąca partia klawiszowa co jakiś czas układa się w płytko zapętloną i rozmytą linię melodii, dalej w tle dodatkowo słychać jest krótkie, gęsto osadzone, wysoko i archaicznie brzmiące efekty syntezatorowe, okresowo pojawia się nisko i retrospektywnie brzmiąca pulsacja sekwencerowa, występują nisko, chropowato i wokalicznie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, krótkie, twarde, nisko i chropowato brzmiące pulsacje sekwencerowe, wibrujące tweety syntezatorowe, krótkie, tubalnie, szorstko i wysmukle brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, z czasem ponownie nasilają się wsamplowane damsko i męsko brzmiące efekty wokalne. W końcowej fazie utworu automatyczna sekcja perkusyjna ogranicza się do beatu podkładu rytmicznego spowalniającego tempo uderzenia do 3 / 2 / 1, warstwa muzyczna minimalizuje się do subtelnych i krótkich syntezatorowych przeciągnięć basowych w podkładzie, damsko i męsko brzmiących efektów wokalnych, nisko, szorstko i wokalicznie brzmiących pulsacji sekwencerowych oraz krótkich, płytkich, nisko, szorstko i wokalicznie brzmiących zapętleń klawiszowych. Szorstko brzmiąca deklamacja w wykonaniu Johna Balance'a pojawia się dopiero w drugiej połowie kompozycji, bliżej jej końcowej fazy.
   Pochodząca z albumu Horse Rotorvator piosenka The Anal Staircase poprzedzona jest introdukcją złożoną z trzech silnych uderzeń partii werbla automatu perkusyjnego (powtórzonych dwukrotnie), krótkich przeciągnięć partii trąbki, chłodnych, krótkich, miękkich, dublujących się bądź pojedynczych, smyczkowo brzmiących akordów klawiszowych oraz krótkich, nisko, warkotliwie i archaicznie brzmiących partii klawiszowych układających się w płytko zapętloną linię melodii. Na tę fakturę dźwiękową nachodzi krótka partia saksofonu, następnie dziecięcy śmiech i krzyki, które słyszalne są jeszcze w dalszych fazach utworu z ociężałym i jednostajnym tempem automatycznej sekcji perkusyjnej, krótkimi i szorstko brzmiącymi syntezatorowymi akordami basowymi tworzącymi luźną i płytko zapętloną linię basu w podkładzie, partiami dzwonków układającymi się w dynamiczną i płytko zapętloną linię melodii, subtelną, chłodną, rozległą, wysoko i gładko brzmiącą partią klawiszową tworzącą rozmytą linię melodii, chłodnymi, krótkimi, wysoko i gładko brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w krótką, dynamiczną i płytko zapętloną linię melodii, miękkimi partiami gitarowymi tworzącymi krótką i rozmytą linię melodii, chłodnymi, krótkimi i wysoko brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, oraz chłodnymi, smyczkowo i wysmukle brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w krótką i rozmytą linię melodii. W tle słychać jest okresowo występujące efekty zaszumień, silne, zmasowane lub chaotyczne uderzenia dodatkowych partii werbli automatycznej sekcji perkusyjnej oraz wsamplowane, dziecięco i męsko brzmiące wypowiadane frazy. Partia wokalna w wykonaniu Johna Balance'a jest new wave'owa i ponura.
   Instrumentalna, eksperymentalno-industrialna ścieżka Red Skeletons pierwotnie ukazała się w 1996 roku na wydawnictwie A Thousand Lights in a Darkened Room pod szyldem projektu Black Light District. Brak jest tu konwencjonalnej sekcji rytmicznej, której rolę pełni spowolnione, quasi plemienne tempo przytłumionego bębna, warstwa muzyczna złożona jest z echo-szumu tła, chłodnych, krótkich, odległych, wysoko i świszcząco brzmiących partii klawiszowych układających się w swobodną linię melodii, poddanych efektowi echa chłodnych, krótkich, wysoko, matowo i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych tworzących krótkie i swobodne linie melodii, pychodelicznych, krótkich i drżąco-wibrujących przeciągnięć organowych, dyskretnych, zimnych, piskliwie, matowo i wysmukle brzmiących przeciągnięć klawiszowych przypominających dźwięk zakłóceń radiowych, subtelnych, krótkich, wysoko-tubalnie, archaicznie i matowo brzmiących partii klawiszowych układających się w krótkie i płytko zapętlone linie melodii, oraz wysoko, archaicznie i chropowato brzmiącej solówki klawiszowej tworzącej zapętlone linie melodii. Strukturę muzyczną dopełniają krótkie szumy maszynowe, liczne stukoty i dźwięki uderzeń, kakofonie brudnych efektów zaszumień, efekty zgrzytów, kakofonie atonalnie brzmiących efektów syntezatorowych, metalicznie i atonalnie brzmiące efekty syntezatorowe, krótkie i długie szumy syntezatorowe, bulgoczące i wodnisto brzmiące efekty syntezatorowe, wsamplowane damsko i męsko brzmiące wypowiadane frazy, komunikaty, dialogi, śmiechy i głosowe wygłupy, krótkie, miękkie, wibrujące, wysoko-tubalnie i archaicznie brzmiące wstawki syntezatorowe oraz krótkie zapętlenie klawiszowe o wysokim i gładkim brzmieniu riffu gitarowego. Kompozycja posiada krótkie interlude złożone z wsamplowanej, męsko brzmiącej wypowiadanej sentencji podszytej radiowym piskiem, w tle słychać jest melodyjkę odgrywaną na chłodnej i wysoko brzmiącej partii klawiszowej oraz tubalnie, chropowato i archaicznie brzmiącą wstawkę syntezatorową.
   Pochodzący z wolnego singla Wrong Eye/Scope (1990) oraz wydany na albumie kompilacyjnym Unnatural History III utwór Scope poprzedzony jest krótką introdukcją złożoną z męsko brzmiących wstawek wokalnych oraz wznoszącej się i opadającej, rozległej, szorstko, archaicznie i nisko brzmiącej partii syntezatorowej. Ta faktura dźwiękowa wchodzi do początkowej fazy kompozycji z jednostajnym tempem automatycznej sekcji perkusyjnej, rozległą i miękką sekcją gitary basowej w podkładzie, wstecznie odtworzonym, wysoko i gładko brzmiącym riffem gitarowym tworzącym rozmytą linię melodii (pojawiającym się jeszcze w końcowej fazie numeru), wznoszącą się i opadającą, wysoko i archaicznie brzmiącą partią syntezatorową niewystępującą już później, hard rockowo brzmiącym riffem gitarowym układającym się w rozmytą linię melodii, brudnym, noise'owym riffem gitarowym wypełniającym tło, wstecznie odtwarzaną, nisko brzmiącą partią gitarową tworzącą rozmytą linię melodii w tle, długimi, tubalnie, szorstko i lekko wysmukle brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, wstecznie odtworzonym, post punkowym riffem gitarowym tworzącym krótkie i rozmyte linie melodii, oraz rozległą i nisko brzmiącą partią syntezatorową wypełniającą tło w końcowej fazie utworu. Tło wypełniają wstecznie odtwarzane, krótkie taśmowe efekty szumu, wstecznie odtwarzane, chłodne, opadające do dołu, bardzo wysoko i gładko brzmiące wstawki klawiszowe, krótkie i miękkie tweety syntezatorowe, wstecznie odtwarzane, krótkie przeciągnięcia efektu syku syntezatorowego, wstecznie odtwarzane syczące efekty taśmowe, wstecznie odtwarzane, masywne i atonalnie brzmiące wiry syntezatorowe, przeciągłe syki syntezatorowe, oraz następujące dynamicznie po sobie krótkie, miękkie i atonalnie brzmiące wstawki syntezatorowe. Wstecznie odtwarzana na spowolnionych obrotach taśmy jest partia wokalna w wykonaniu Johna Balance'a. Całość zamyka atonalnie brzmiąca wibracja syntezatorowa wsparta syntezatorowym sykiem, wirującym szumem syntezatorowym i noise'owym riffem gitarowym - cała ta faktura dźwiękowa wnika w gęsty szum syntezatorowy.
   Pochodząca z wydawnictwa Scatology kompozycja Solar Lodge prezentuje jednostajne i ociężałe tempo głównej, elektronicznej sekcji perkusyjnej wspartej dublującymi się industrialnymi i metalowo brzmiącymi uderzeniami, dublującymi się, industrialnymi i stalowo brzmiącymi uderzeniami, dublującymi się, industrialnymi i twardymi uderzeniami dodatkowej partii werbla elektronicznej sekcji perkusyjnej oraz quasi militarnym tempem uderzenia dodatkowej partii werbla automatu perkusyjnego, miękką i subtelną sekcję gitary basowej w podkładzie, wysoko brzmiącą partię klarnetu układającą się w rozmyte linie melodii, nisko brzmiącą partię syntezatorową wypełniającą tło, nisko, retrospektywnie i szorstko brzmiącą partię syntezatorową tworzącą silnie rozmytą linię melodii, wysoko brzmiące, noise'owe riffy gitarowe układające się w silnie rozmytą linię melodii, oraz partie klawiszowe o brzmieniu saksofonu tworzące krótkie przeciągnięcia i silnie rozmytą linię melodii. Partia wokalna w wykonaniu Johna Balance'a jest agresywna i wykrzyczana.
   Pozbawiona sekcji rytmicznej piosenka Blue Rats pochodzi albumu A Thousand Lights in a Darkened Room wydanego pod szyldem projektu Black Light District. W podkładzie występują krótkie i miękkie syntezatorowe akordy basowe układające się w płytko zapętloną linię basu. Warstwa muzyczna zawiera chłodne, krótkie, twarde, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe tworzące płytko zapętloną linię melodii, oraz krótkie, nisko i warkotliwie brzmiące partie klawiszowe układające się w swobodną i płytko zapętlona linię melodii. Strukturę muzyczną wypełniają miękkie, atonalnie brzmiące wibracje syntezatorowe, masywne, miękkie, wysoko i archaicznie brzmiące wibracje syntezatorowe, wibrujące i matowo brzmiące zaszumienia syntezatorowe, masywne, wodnisto brzmiące i drżące efekty syntezatorowe, poddane efektowi echa krótkie, miękkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące wstawki klawiszowe oraz syntezatorowe efekty szelestów. Partia wokalna w wykonaniu Jhonna Balance'a jest szeptana.
   Niepublikowany wcześniej utwór A.Y.O.R., który w 2008 roku w wydłużonej i zmienionej aranżacji ukazał się na wydawnictwie The New Backwards, oparty jest na jednostajnym i utanecznionym tempie automatycznej sekcji perkusyjnej okresowo wspieranej urywającymi się, twardymi pulsacjami sekwencerowo-perkusyjnymi, zapętlającej się sekcji gitary basowej wspartej masywnymi i warkotliwie brzmiącymi basowymi przeciągnięciami syntezatorowymi w stylu dubstepowym w podkładzie, krótkich, bardzo wysoko i groteskowo brzmiących partiach klawiszowych tworzących bardzo krótkie, wstawkowe arpeggia, wsamplowanej, męsko i obłędnie, bądź wysoko i obłędnie brzmiącej wokalizie układającej się w zapętloną linię melodii, oraz wysoko, archaicznie i matowo brzmiącej solówce klawiszowej jednorazowo tworzącej chaotyczną linię melodii. Tło wypełniają krótkie, płytko zapętlone i atonalnie brzmiące efekty syntezatorowe, sprasowane, rozciągnięte i męsko brzmiące efekty wokalne, wsamplowane, wysoko i męsko brzmiące krzyki, krótkie, szumiąco-stukające efekty syntezatorowe, męsko brzmiące efekty wokalne, twarde terkoty przypominające dźwięki elektrycznego młota do betonu lub serie wystrzałów z karabinu maszynowego, krótkie serie silnych uderzeń, krótki i wysoko brzmiący zgrzyt syntezatorowy, krótki, zapętlony, wysoko-tubalnie, archaicznie i chropowato brzmiący zgrzyt syntezatorowy oraz krótkie i miękkie terkoty. Sekcja tekstowo-wokalna jest dość oszczędna, jednak John Balance daje popis wokalny, śpiewając krzykliwym, agresywnym i szorstkim głosem.
   Kompilację zamyka pochodząca z albumu Gold Is the Metal (With the Broadest Shoulders) (1987), pozbawiona konwencjonalnej sekcji rytmicznej instrumentalna kompozycja The First Five Minutes After Violent Death, z krótkimi syntezatorowymi przeciągnięciami basowymi tworzącymi płaską linię basu w podkładzie, rozległą, tubalnie i chropowato brzmiącą partią syntezatorową układającą się w silnie rozmytą linię melodii, nisko i wokalicznie (męsko) brzmiącą partią syntezatorową wypełniającą tło, rozległym, zawodzącym, przetworzonym, art rockowym i wysoko brzmiącym riffem gitarowym układającym się w silnie rozmyte linie melodii bądź przyjmującym krótkie formy, partią fletu tworzącą krótkie i rozmyte linie melodii, rozległymi i drżącymi partiami skrzypcowymi układającymi się w silnie rozmytą, symfoniczną linię melodii, rozległą partią fletu tworzącą silnie rozmytą linię melodii, partią gitary akustycznej układającą się w płytko zapętloną linię melodii wspartą subtelną partią xylofonu, chłodną, wysoko i chropowato brzmiącą solówką klawiszową jednorazowo tworzącą krótką i zapętloną linię melodii, wysoko brzmiącymi i przeciągniętymi efektami gitarowymi w tle, subtelnymi przeciągnięciami partii klarnetu, wysoko brzmiącymi partiami klarnetu układającymi się w płytkie i nałożone na siebie linie melodii, oraz subtelnymi partiami szałamai tworzącymi luźną i płytko zapętloną linię melodii. Strukturę muzyczną uzupełniają odtwarzane na spowolnionych obrotach taśmy męsko brzmiące wstawki wokaliczne, generowane przez partię talerza perkusyjnego zagęszczone syki, oraz atonalnie i matowo brzmiące wibracje syntezatorowe. W drugiej połowie ścieżki pojawiają się podwójne uderzenia partii tamburynu pobite lekkim uderzeniem partii werbla perkusyjnego, między nimi występują odległe, twarde i podszyte efektem echa uderzenia partii werbla automatu perkusyjnego, co stanowi rodzaj sekcji rytmicznej. W tle dodatkowo słychać jest syntezatorowe efekty zaszumień oraz atonalnie brzmiące i wibrujące efekty gitarowe, warstwa muzyczna poszerza się o tworzącą silnie rozmytą linię melodii partię puzonu.
   Podwójne wydawnictwo kompilacyjne A Guide for Beginners: The Voice of Silver / A Guide for Finishers: A Hair of Gold jest podwójną istotą rzeczy muzyki Coil, prezentującą dwa różne i odmienne od siebie oblicza twórczości kultowej brytyjskiej formacji.

Tracklista:

A Guide for Beginners: The Voice of Silver:

"Amethyst Deceivers" – 6:33
"The Lost Rivers of London" – 7:41
"Are You Shivering?" – 9:38
"Ostia (The Death of Pasolini)" – 6:21
Where Are You?" – 7:51
"At the Heart of It All" – 5:12
"A Cold Cell" – 5:58
"Batwings (A Limnal Hymn)" – 11:09
"Who'll Fall?" – 5:15
"The Dreamer Is Still Asleep" – 9:41

A Guide for Finishers: A Hair of Gold:

"Panic" – 4:18
"First Dark Ride" – 10:50
"Further Back and Faster" – 7:55
"The Anal Staircase" – 3:57
"Red Skeletons" – 7:32
"Scope" – 6:35
"Solar Lodge" – 5:36
"Blue Rats" – 3:08
"A.Y.O.R." – 3:11
"The First Five Minutes After Violent Death" – 4:59

Personel (skład podstawowy):

Jhonn Balance – Vocals, synthesizer, found objects, keyboards, bass guitar, Chapman stick, guitar, violin, egg slicer (mini-harp)
Peter Christopherson – Keyboards, synthesizer, electronics, sampler, cornet
Drew McDowall – Synthesizer, Synthesizer, Field Recording
William Breeze – Electric viola, mandolin, guitar, bass and electronics
Thighpaulsandra –Piano, keyboards, vocals, guitar, bass, autoharp, violin, mellotron, synthesizer, French horn, harpsichord, accordion, theremin, sampler
Ossian Brown – Synthesizer

Written by, © copyright November 2025 by Genesis GM.

Dysk trzeci zawiera zapis koncertu Kraftwerk w hali Nakano Sunplaza w Tokio w Japonii z 7 września 1981 roku. Występ rozpoczyna pochodząca z wydawnictwa Computer World (1981) miniatura Numbers zaprezentowana w znacznie skromniejszej, skróconej, niespełna 1-minutowej wersji ze standardowym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej o mechanicznie załamującym się tempie uderzenia beatu podkładu rytmicznego podbitego krótkim, tubalnie i szorstko brzmiącym akordem syntezatorowym, twardą i równomierną pulsacją sekwencerowo-perkusyjną, krótką, wysoko, futurystycznie i chropowato brzmiącą wstawką klawiszową, miękkimi, chropowato, wysoko i archaicznie brzmiącymi wstawkami syntezatorowymi, oraz krótkimi, komputerowo, wysoko, retrospektywnie i matowo brzmiącymi wstawkami klawiszowymi. Warstwa tekstowa polega na wypowiadaniu przez muzyków liczb w różnych językach. Ralf Hütter wypowiada liczby od 1 do 4 w języku włoskim (urzędniczym tonem), w języku rosyjskim od 1 do 3 (szorstkim głosem komunistycznego aparatczyka), oraz w języku niemieckim od 1 do 5 (urzędniczym tonem). Natomiast Florian Schneider przetworzonym przez wokoder, szorstko i tubalnie brzmiącym głosem w języku angielskim wypowiada liczby 1 i 2 oraz wysoko, chropowato i groteskowo brzmiącym głosem w języku japońskim wypowiada liczby 1, 2 i 3. Numer finalizowany jest odtwarzanymi z taśmy chaotycznie i szybko recytowanymi w języku niemieckim cyframi, wypowiadanymi przetworzonym i chropowato brzmiącym szeptem typu zombie.
   Pochodząca z albumu Computer World jego tytułowa kompozycja, Computerworld, prezentuje standardowe i jednostajne tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkie i miękkie syntezatorowe akordy basowe tworzące luźną i płytko zapętloną linię basu w podkładzie, nisko brzmiące, dynamiczne i równomierne pulsacje sekwencerowe wymieniające się z krótkimi, nisko brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w równomierne arpeggio, krótkie i tubalnie brzmiące partie klawiszowe tworzące krótkie zapętlenia, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzące krótkie zapętlenia, oraz chłodną i organowo brzmiącą solówkę klawiszową układającą się w krótką, chwytliwą i płytko zapętloną linię melodii oraz podążającą za linią wokalną bądź solo wychodzącą na linię melodii pokrywającą się z linią wokalną. W drugiej połowie piosenki pojawiają się chłodne, krótkie, lekko wibrujące i smyczkowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe podszyte chłodnym i wysokim brzmieniem organowym, krótką, chwytliwą i płytko zapętloną linię melodii tworzy, a także podąża za linią wokalną również chłodna, wysoko, gładko i organowo brzmiąca solówka klawiszowa. Ralf Hütter new wave'owym barytonem śpiewa refreny, natomiast Florian Schneider przetworzonym przez wokoder nisko, metalicznie i warkotliwie brzmiącym głosem wypowiada pojedyncze frazy oraz przetworzonym, nisko i warkotliwie brzmiącym głosem wyśpiewuje frazę tytułową.
   Pochodzący z wydawnictwa Computer World utwór Computerlove charakteryzuje się standardowym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkimi syntezatorowymi akordami basowymi tworzącymi płytko zapętloną linię basu w podkładzie, chłodną, wysoko-tubalnie, gładko i retrospektywnie brzmiącą solówką klawiszową o organowym zabarwieniu dźwiękowym układającą się w krótką i chwytliwą linię melodii bądź krótkie i zapętlone linie melodii, nisko brzmiącą partią klawiszową tworzącą linię melodii pokrywającą się z linią wokalną w strofach, występującą okresowo subtelną, organowo brzmiącą przestrzenią, chłodną, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącą solówką klawiszową układającą się w płytko zapętloną bądź rozbudowaną linię melodii, oraz chłodnymi, krótkimi i organowo brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi. W drugiej połowie kompozycji jej struktura muzyczna przybiera bardziej utanecznionego charakteru poprzez wzmocnienie równomiernym groove'em utrzymującej standardowe i jednostajne tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej. W warstwie muzycznej dodatkowo pojawiają się chłodne, krótkie, wysoko i organowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, subtelne, chłodne i wysoko brzmiące wstawki klawiszowe, oraz krótkie, nisko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe tworzące krótką i zapętlającą się linię melodii w tle. Ralf Hütter śpiewa new wave'owym barytonem w strofach oraz łagodną, new wave'ową barwą głosu w refrenach.
   Pochodząca z albumu Computer World piosenka Home Computer zaznacza się standardowym, jednostajnym i utanecznionym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkimi i twardymi syntezatorowymi akordami basowymi tworzącymi płytko zapętloną linię basu w podkładzie, chłodnymi, krótkimi, twardymi i wysoko brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi unoszące się arpeggia, chłodnymi, krótkimi, wysoko i chropowato brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi unoszące się arpeggia, epizodycznymi, krótkimi i miękkimi sekwencerowymi pulsacjami basowymi, epizodycznymi, krótkimi, twardymi i tubalnie brzmiącymi pulsacjami sekwencerowymi, chłodną solówką klawiszową o organowym brzmieniu układającą się w krótkie i zapętlone linie melodii, krótkimi, nisko i szorstko brzmiącymi przeciągnięciami syntezatorowymi, chłodnymi, rozciągniętymi, zawijającymi się, futurystycznie i matowo brzmiącymi efektami tweetu syntezatorowego, oraz chłodnymi partiami klawiszowymi o miękkim i retrospektywnym brzmieniu xylofonu tworzącymi wznoszące się arpeggia. W drugiej połowie utworu pojawiają się twarde sekwencerowe pulsacje basowe, twarde i wysoko-tubalnie brzmiące pulsacje sekwencerowe, chłodne, twarde i wysoko brzmiące pulsacje sekwencerowe, krótkie, odległe, rozległe, matowo i organowo-atonalnie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzące krótkie arpeggia, chłodne, krótkie, wysoko, prawie atonalnie i metalicznie brzmiące zapętlenia klawiszowe, chłodne, krótkie, wysoko i matowo brzmiące partie klawiszowe układające się w krótkie, wstawkowe zapętlenia, chłodne, krótkie, wysoko, futurystycznie i szorstko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, chłodne, krótkie, wysoko, organowo i matowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, oraz krótkie i gęste furkoty syntezatorowe. W końcowej fazie kompozycji jej struktura muzyczna powraca do swojej podstawowej formy, całość zamyka powtórzony kilkukrotnie, chłodny, rozciągnięty, zawijający się, futurystycznie i matowo brzmiący efekt tweetu syntezatorowego, brak jest natomiast końcowego interlude znanego ze studyjnej aranżacji piosenki. Warstwa tekstowa jest oszczędna, ograniczona do czterokrotnie śpiewanego barytonem przez Ralfa Hüttera refrenu.
   Pochodząca z wydawnictw\a The Man-Machine (1978) kompozycja Neon Lights opiera się na jednostajnym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, chłodnych, krótkich i organowo brzmiących partiach klawiszowych układających się w równomierne arpeggio, krótkich i wysoko brzmiących przeciągnięciach twardego i wysoko brzmiącego pulsu sekwencerowego, chłodnych, krótkich, wysoko i wokalicznie (damsko) brzmiących przeciągnięciach klawiszowych, krótkich, nisko i szorstko brzmiących przeciągnięciach klawiszowych niekiedy wspartych tubalnym i szorstkim brzmieniem klawiszowym, chłodnej, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącej solówce klawiszowej o dźwięku przypominającym wysokie i gładkie brzmienie riffu gitarowego tworzącej linię melodii pokrywającą się z linią wokalną oraz rozmyte i zapętlone linie melodii, krótkich, wysoko-tubalnie i gitarowo brzmiących partiach klawiszowych układających się w zapętlenia, krótkich, wysoko i gitarowo brzmiących partiach klawiszowych tworzących zapętlenia, oraz chłodnych partiach klawiszowych o retrospektywnym brzmieniu marimby układających się w zapętloną i arpeggiową linię melodii. Warstwa tekstowa ogranicza się do zaśpiewanych łagodnym barytonem przez Ralfa Hüttera w pierwszej, piosenkowej części utworu refrenów. Pierwszy refren zaśpiewany jest w języku angielskim, natomiast drugi w języku niemieckim. Dopiero od instrumentalnej fazy ścieżki w podkładzie pojawiają się krótkie basowe pulsy sekwencerowe łączone miękkim syntezatorowym akordem basowym, chłodne partie klawiszowe o retrospektywnym brzmieniu marimby z czasem przyjmują bardziej miękką formę tworząc płytko zapętlone i arpeggiowe linie melodii, chłodne, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiące solówki klawiszowe układają się w krótkie i płytko zapętlone linię melodii, z czasem pojawiają się nisko i szorstko brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe wsparte tubalnym i szorstkim brzmieniem klawiszowym.
   Kultowy utwór Autobahn tradycyjnie poprzedzony jest introdukcją złożoną z dźwięku zamknięcia drzwi auta, po którym następuje dźwięk odpalania stacyjki samochodowej, szorstki dźwięk pracy silnika startującego i odjeżdżającego Volkswagena Garbusa, następnie dwukrotny i miękki sygnał klaksonu, przypominającego bardziej dźwięk klaksonu... ciężarówki. Tym razem nie mogło zabraknąć powtórzonej czterokrotnie przez Floriana Schneidera, przetworzonej przez wokoder, brzmiącej nisko i warkotliwie oraz (nakładkowo) wysoko i metalicznie, tytułowej frazy. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje stałe, niezależne od fazy kompozycji, standardowe, dynamiczne i jednostajne tempo, w podkładzie, jedynie w fazach piosenkowych, występuje miękki i zapętlający się basowy puls sekwencerowy wspierany niekiedy krótkimi, retrospektywnie i chropowato brzmiącymi basowymi akordami syntezatorowymi, bądź twardy i równomierny basowy puls sekwencerowy, lub też krótkie syntezatorowe akordy basowe układające się w zapętloną linię basu. W fazach piosenkowych warstwa muzyczna tworzona jest przez chłodną, organowo i chropowato brzmiącą solówkę klawiszową układającą się w płytko zapętloną i chwytliwą bądź rozmytą linię melodii, krótkie, nisko i warkotliwie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, krótkie, twarde i wysoko-tubalnie brzmiące partie klawiszowe tworzące płytko zapętloną linię melodii oraz subtelne, chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzące równomierne arpeggio. W pierwszej fazie instrumentalnej pojawia się chłodna, wysoko i gładko brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w zapętloną i folkową linię melodii, w którą układa się również partia fletu tworząca ponadto rozbudowaną, folkową linię melodii. W tle występują subtelne, krótkie i organowo brzmiące zapętlenia klawiszowe, chłodna, wysoko brzmiąca solówka klawiszowa tworzy rozmytą linię melodii finalizowaną krótkim, nisko i warkotliwie brzmiącym przeciągnięciem, po którym utwór przechodzi w drugą fazę piosenkową finalizowaną krótkim, nisko i chropowato brzmiącym przeciągnięciem klawiszowym przechodzącym w długie, nisko i warkotliwie brzmiące przeciągnięcie klawiszowe. W drugiej fazie instrumentalnej warstwa muzyczna minimalizuje się do utrzymującej standardowe, dynamiczne i jednostajne tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej wspartej dodatkowymi, dublującymi się i wspartymi uderzeniami partii talerza partiami werbla elektronicznej perkusji, pojawiają się następujące trzy razy po sobie krótkie i nisko brzmiące akordy syntezatorowe, chłodne, wysoko i chropowato brzmiące przeciągnięcia organowe z masywnymi, wysoko, archaicznie i chropowato brzmiącymi nakładkami klawiszowymi imitującymi dźwięk szybko przejeżdżających aut, chłodne, krótkie, dublujące się, wysoko i chropowato brzmiące przeciągnięcia organowe imitujące dźwięki klaksonu, oraz masywne, wysoko-tubalnie, szorstko i archaicznie brzmiące przeciągnięcie klawiszowe imitujące dźwięk szybko przejeżdżającego samochodu. Z czasem następuje subtelne, nisko brzmiące tło syntezatorowe, krótkie, nisko i chropowato brzmiące przeciągnięcia klawiszowe oraz krótkie, tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcia klawiszowe układają się w luźną i rozmytą linię melodii, następnie krótkie, nisko i chropowato brzmiące partie klawiszowe tworzą zapętloną linię melodii finalizowaną krótkim, nisko brzmiącym przeciągnięciem klawiszowym przechodzącym w krótkie, nisko i warkotliwie brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, po którym kompozycja przechodzi w trzecią fazę piosenkową. W fazach piosenkowych partia wokalna w wykonaniu Ralfa Hüttera jest łagodna i new wave'owa, linia wokalna zachowuje klimat psychodeli lat 60., wokalistę w chórkach wspiera Florian Schneider, który w trzeciej fazie piosenkowej, w środkowej części utworu wychodzi na wokalne solo śpiewając refren przetworzonym przez wokoder, wysoko, chropowato i metalicznie brzmiącym głosem. Warstwa muzyczna ponownie ogranicza się do utrzymującej standardowe, dynamiczne i jednostajne tempo, elektronicznej sekcji perkusyjnej, pojawiają się krótkie, miękkie, wysoko bądź wysoko-tubalnie i gitarowo brzmiące partie klawiszowe imitujące akordy gitarowe układające się w krótkie linie melodii, krótkie, wysoko-tubalnie, gładko i gitarowo brzmiące zapętlenia klawiszowe, chłodne, długie, wznoszące się i opadające, szorstko, wysoko, retrospektywnie i wysmukle brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, chłodna, wysoko i gładko brzmiąca solówka klawiszowa tworzy płytko zapętloną linię melodii wspartą chłodną i wysoko brzmiącą partią klawiszową, na tę fakturę brzmieniową nachodzi subtelna, chłodna, wysoko, gładko i organowo brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w rozmytą linię melodii. Z czasem krótkie, miękkie i wysoko-tubalnie brzmiące partie klawiszowe tworzą płytko zapętloną linię melodii, krótkie, twarde, nisko i chropowato brzmiące partie klawiszowe układają się w krótkie i płytko zapętlone linie melodii. Ralf Hütter utrzymując tę samą linię wokalną zaczyna wymieniać wszystkie miasta, w których Kraftwerk wystąpił w bieżącej trasie koncertowej, w tym polskie miasta wymieniając je w języku polskim (Katowice, Wrocław, Gdańsk, Warszawa). Przyjmującego bardziej barytonową barwę głosu wokalistę przetworzonym przez wokoder wysoko i metalicznie brzmiącym głosem wspiera Florian Schneider śpiewający frazy refrenowe. W podkładzie równomierny basowy puls sekwencerowy wspierany jest dodatkowym równomiernym i chropowato brzmiącym basowym pulsem sekwencerowym bądź krótkimi, chropowato brzmiącymi syntezatorowymi akordami basowymi tworzącymi luźną i płytko zapętloną linię basu. Chłodna, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiąca solówka klawiszowa układa się w zapętlone linie melodii, następnie przyjmując bardziej chropowatego brzmienia i lekkiej wibracji przechodzi w krótką i rozmytą linię melodii wspartą chłodnym, subtelnym i wysokim brzmieniem klawiszowym. Cała struktura muzyczna zatrzymuje się minimalizując do subtelnej, chłodnej, wysoko i gładko brzmiącej partii organowej tworzącej przestrzeń, Florian Schneider przetworzonym przez wokoder, tubalnie i chropowato brzmiącym głosem śpiewa frazę refrenową ze zmienioną linią wokalną na leniwą i pogodną. Kompozycja przechodzi w fazę finalną, gdzie chłodne, krótkie, miękkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe układają się w płytko zapętloną linię melodii pozostającą, kiedy struktura muzyczna powraca ze standardowym, dynamicznym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, w podkładzie krótkie i miękkie syntezatorowe akordy basowe tworzą płytko zapętloną linię basu z czasem wspartą krótkimi i twardymi syntezatorowymi akordami basowymi. Pojawiają się nisko i chropowato brzmiące partie klawiszowe układające się w rozmyte linie melodii przechodzące w krótkie przeciągnięcia, występują nisko i chropowata brzmiące wstawki syntezatorowe, warstwa muzyczna ponownie poszerza się o chłodną, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiącą solówkę klawiszową układającą się w płytko zapętloną linię melodii bądź krótkie i zapętlone linie melodii. Z czasem chłodna, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiąca solówka klawiszowa tworzy również krótką, zapętloną, leniwą i pogodną linię melodii pokrywającą się z linią wokalną w wykonaniu Floriana Schneidera, bądź rozbudowaną linię melodii. Krótkie, miękkie i tubalnie brzmiące partie klawiszowe układają się w zapętlone i dynamiczne arpeggio przyjmując w międzyczasie też wysoko-tubalnego bądź wysokiego i retrospektywnego brzmienia. Ralf Hütter śpiewa refren tradycyjnie w new wave'owym stylu, natomiast Florian Schneider wykonuje przetworzoną przez wokoder, brzmiącą tubalnie i chropowato bądź tubalnie i matowo partię wokalną, utrzymując pogodną i leniwą linię wokalną. Całość zamykają nałożone na siebie przeciągnięcia chłodnej, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącej solówki klawiszowej, rozległej, nisko i szorstko brzmiącej partii syntezatorowej, generowanego przez partię talerza elektronicznej perkusji efektu syku, nachodzące na tę fakturę brzmieniową nisko i chropowato brzmiące przeciągnięcie klawiszowe oraz krótkie i zmasowane uderzenia partii werbla elektronicznej perkusji.
   Pochodząca z albumu Trans-Europe Express (1977) piosenka Showroom Dummies osadzona jest na standardowym, dynamicznym i jednostajnym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkich i chropowato brzmiących syntezatorowych akordach basowych tworzących płytko zapętloną linię basu w podkładzie niekiedy wspartą krótkimi, wysoko-tubalnie, retrospektywnie i chropowato bądź wysoko, retrospektywnie i szorstko brzmiącymi nakładkami klawiszowymi, chłodnej, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiącej solówce klawiszowej układającej się w groteskową i chwytliwie zapętloną linię melodii bądź rozbudowaną i jazzowo zabarwioną linię melodii, chłodnej przestrzeni organowej, oraz chłodnych, krótkich, wysoko i gitarowo brzmiących partiach klawiszowych tworzących krótkie i płytko zapętlone linie melodii. Ralf Hütter w odróżnieniu od aranżacji studyjnej, w której wykonuje deklamację, w wersji koncertowej śpiewa w new wave'owym stylu, w ostatniej strofie śpiewając podniesionym głosem, niemal krzycząc. W chwili zaśpiewania przez wokalistkę frazy ,,And we break the glass" następuje efekt dźwięku eksplozji i tłuczenia szkła. W drugiej połowie utworu w warstwie muzycznej pojawiają się krótkie, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiące partie klawiszowe układające się w niedługie i równomierne arpeggia, również krótkie, twarde, wysoko i gitarowo brzmiące partie klawiszowe tworzą krótkie i dynamiczne arpeggia bądź luźne i równomierne arpeggia, pojawiają się krótkie, wysoko, gładko, lekko wysmukle i gitarowo brzmiące zapętlenia klawiszowe, krótkie, następujące po sobie trzy lub cztery razy nisko i chropowato brzmiące wstawki klawiszowe, występują też krótkie, wysoko, matowo i gitarowo brzmiące zapętlenia klawiszowe. W końcowej fazie utworu, zachowując ciągle to samo dynamiczne, standardowe i jednostajne tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, następuje motyw końcowy zaczerpnięty ze ścieżki Mitternacht w postaci układającej się w zapętloną i rozmytą linię melodii chłodnej i wysoko brzmiącej partii organowej, masywnego i nisko brzmiącego tła syntezatorowego oraz nachodzącego nań wibrującego, nisko i chropowato brzmiącego przeciągnięcia klawiszowego. Elektroniczna sekcja perkusyjna zatrzymuje się, następuje kilka krótkich syków generowanych przez partie talerza elektronicznej sekcji perkusyjnej - ostatni z tych syków jest przeciągnięty.
   Kompozycja Trans-Europe Express oparta jest dynamicznym i trip hopowym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej wspartej zapętloną i dynamiczną rytmiką miękkiego elektronicznego bębna imitującego jazdę parowozu, krótkich, miękkich i dublujących się syntezatorowych akordach basowych tworzących oszczędną i urywającą się linię basu w podkładzie niekiedy wspieraną występującymi parami krótkimi syntezatorowymi akordami basowymi, chłodnych, krótkich i wysoko brzmiących przeciągnięciach organowych układających się w filmową linię melodii, chłodnej, wysoko brzmiącej partii organowej tworzącej podszytą subtelnym i niskim brzmieniem syntezatorowym krótką i rozmytą linię melodii z efektem Dopplera, chłodnej, wysoko i organowo brzmiącej solówce klawiszowej tworzącej chwytliwą i zapętloną linię melodii, krótkich, dublujących się, nisko i szorstko brzmiących wstawkach syntezatorowych, chłodnej i wysoko brzmiącej partii organowej podążającej za partią wokalną w refrenach, a także następujących z czasem chłodnych, krótkich, wysoko i retrospektywnie brzmiących partiach klawiszowych układających się w płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii imitującą przejazd składu kolejowego, wspieraną subtelną, chłodną, twardą i wysoko brzmiącą pulsacją sekwencerową. Ralf Hütter, inaczej niż w aranżacji studyjnej piosenki, w której wykonuje deklamację, w wersji koncertowej śpiewa barytonem w new wave'owym stylu. Florian Schneider przetworzonym przez wokoder, wysoko i metalicznie brzmiącym głosem wypowiada frazę tytułową, brak jest też trzeciej strofy, w której Ralf Hütter wymienia kultowych brytyjskich muzyków rockowych - Iggy'ego Popa i Davida Bowie. W drugiej połowie utworu elektroniczna sekcja perkusyjna zatrzymuje się, następuje krótkie, nisko i szorstko brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe, po którym elektroniczna sekcja perkusyjna powraca w trip hopowym tempie, choć tym razem już tak samo, jak w aranżacji studyjnej, wsparta jest miękkimi, utrzymującymi dynamicznie zapętloną rytmikę uderzeniami dodatkowej, miękkiej partii werbla automatu perkusyjnego imitującego dźwięk przejazdu parowozu. Następują podwójne i wsparte efektem echo-szumu uderzenia dodatkowej, ciężkiej, ale miękkiej partii werbla elektronicznej perkusji, cyklicznie występują też dublujące się (czy też złamane), twarde i metalicznie pobrzękujące uderzenia dodatkowej partii werbla elektronicznej perkusji. Ralf Hütter tradycyjnie śpiewa frazę tytułową, natomiast Florian Schneider śpiewa frazę tytułową przetworzonym przez wokoder wysoko i metalicznie brzmiącym głosem. Całość zamyka chłodne, wysoko brzmiące przeciągnięcie organowe oraz masywne, nisko brzmiące tło syntezatorowe, ustępujące dźwiękowi szumu składu kolejowego oraz piskom i wysoko brzmiącym zgrzytom wyhamowujących żelaznych kół pociągu.
   Pochodzący z wydawnictwa The Man-Machine numer The Robots poprzedzony jest introdukcją złożoną z następujących po sobie chłodnych, krótkich, masywnych i wysoko brzmiących wstawek klawiszowych wspartych krótkim i miękkim tweetem syntezatorowym, po których pojawia się wysoko-tubalnie brzmiące przeciągnięcie klawiszowe podbite niskim brzmieniem syntezatorowym, dalej następuje krótkie, twardo wibrujące, wysoko i matowo brzmiące przeciągnięcie klawiszowe oraz bardzo krótkie, wysoko, retrospektywnie i matowo brzmiące zapętlenie klawiszowe przecięte krótką, bardzo wysoko i retrospektywnie brzmiącą wstawką klawiszową, po czym cykl kilkukrotnie powtarza się. Z czasem pojawiają się krótkie i retrospektywnie brzmiące syntezatorowe akordy basowe z krótkimi, twardymi, nisko, retrospektywnie i chropowato brzmiącymi nakładkami klawiszowymi, tworzące płytko zapętloną linię melodii. Następuje elektroniczna sekcja perkusyjna początkowo utrzymująca spowolnione, standardowe i jednostajne tempo, z czasem jednak przyspieszająca, utrzymująca standardowe i jednostajne tempo. Razem z elektroniczną sekcją perkusyjną przyspiesza też cała struktura muzyczna; krótkie i retrospektywnie brzmiące syntezatorowe akordy basowe z krótkimi, twardymi, nisko, retrospektywnie i chropowato brzmiącymi nakładkami klawiszowymi przechodzą w gęsty i płytko zapętlający się basowy puls sekwencerowy z nałożonym twardym, gęstym, retrospektywnie i chropowato brzmiącym basowym pulsem sekwencerowym tworząc tym samym podwójną linię basu w podkładzie, wspieraną wysoko brzmiącą pulsacją sekwencerową. W warstwie muzycznej występuje organowo brzmiąca przestrzeń, pojawiają się krótkie, wysoko-tubalnie i retrospektywnie brzmiące oraz chłodne, krótkie, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe układające się w zapętloną, chwytliwą i japońsko brzmiącą linię melodii, oraz krótkie, miękkie i organowo brzmiące partie klawiszowe tworzące płytko zapętloną linię melodii. W pomostach pojawia się podbite niskim brzmieniem syntezatorowym tubalnie brzmiące przeciągnięcie klawiszowe z nisko, retrospektywnie i chropowato brzmiącą nakładką klawiszową, po którym następuje krótkie, twardo wibrujące, wysoko i matowo brzmiące przeciągnięcie klawiszowe oraz bardzo krótkie, ale wysokie, twarde, wysoko, retrospektywnie i matowo brzmiące zapętlenie klawiszowe ustępujące krótkim tweetom syntezatorowym subtelnie podszytym wysokim brzmieniem klawiszowym. Ralf Hütter, trochę w rynsztokowym ruskim stylu, wypowiada słynną rosyjskojęzyczną frazę ,,Я твой слуга / Я твой работник" (cykl ten powtarza się dwukrotnie). W drugiej połowie kompozycji w warstwie muzycznej pojawiają się chłodne, krótkie i organowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe oraz krótkie i miękkie tweety syntezatorowe, zaś w końcowej fazie utworu występują krótkie tweety syntezatorowe subtelnie podszyte wysokim brzmieniem klawiszowym. Florian Schneider główną partię wokalną wykonuje przetworzonym przez wokoder, nisko i warkotliwie brzmiącym głosem, choć bliżej końcowej fazy piosenki na pewien czas jego przetworzona przez wokoder partia wokalna podnosi się do tubalnego i chropowatego rejestru dźwiękowego. Całość zamyka, długie i organowo brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, chłodny, krótki i wysoko brzmiący syntezatorowy bulgot oraz krótkie i gęsto osadzone tweety syntezatorowe.
   Setlistę występu zamyka pochodzący z albumu Computer World (zamykający również i jego setlistę) utwór It's More Fun to Compute, jednak diametralnie różniący się od aranżacji studyjnej. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje dynamiczne, standardowe i jednostajne tempo, wsparta jest równomierną i dynamiczną pulsacją sekewencerowo-perkusyjną, podkład wypełniają krótkie, dublujące się i szorstko brzmiące syntezatorowe przeciągnięcia basowe bądź krótkie i dublujące się syntezatorowe akordy basowe. Warstwa muzyczna składa się z subtelnych, chłodnych, wysoko, retrospektywnie i matowo brzmiących wstawek klawiszowych, miękkich, nisko, archaicznie i szorstko brzmiących wstawek syntezatorowych, chłodnych, krótkich, wysoko i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych układających się w połączone i dynamiczne arpeggia, na które nachodzą opadające do dołu chłodne, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiące wstawki klawiszowe, oraz chłodnych, krótkich, twardych, wysoko i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych tworzących krótkie, równomierne i dynamiczne arpeggia. W warstwie muzycznej występują liczne przeszkadzajki takie, jak krótkie, metalicznie i organowo brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, szumiące wibracje syntezatorowe, przeciągnięte i twarde odgłosy chrobotania przechodzące w krótką, twardą, zwalniającą, wysoko, matowo i organowo brzmiącą wibrację syntezatorową, miękko bulgoczące i wysoko brzmiące efekty syntezatorowe finalizowane tweetem, wysoko, organowo i matowo brzmiące wstawki klawiszowe, następujące kilka razy po sobie twarde, masywne, wysoko, matowo i futurystycznie brzmiące wstawki syntezatorowe, miękkie, lekko przytłumione, rozległe, tubalnie, gładko i retrospektywnie brzmiące wstawki syntezatorowe oraz lekko wibrujące, wysoko i retrospektywnie brzmiące wstawki syntezatorowe, a także subtelne tweety syntezatorowe. Strukturę muzyczną przecinają pauzy wypełnione odtwarzanym z taśmy przetworzonym i chropowato brzmiącym szeptem typu ,,zombie", odliczającym od 1 do 8 w języku niemieckim. Ralf Hütter tradycyjnym, new wave'owym barytonem śpiewa tytułową frazę ,,It's More Fun to Compute" (czego nie ma w aranżacji studyjnej), natomiast Florian Schneider przetworzonym przez wokoder, nisko i warkotliwie, tubalnie i chropowato, tubalnie oraz wysoko brzmiącym głosem wyśpiewuje jedynie frazy ,,Compute". Dopiero z czasem w warstwie muzycznej pojawia się komponent kojarzący się ze studyjną aranżacją kompozycji w postaci chłodnej i organowo brzmiącej solówki klawiszowej tworzącej - wspartą chłodnymi, krótkimi, rozległymi i wysoko brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi - krótką i zapętloną linię melodii, bądź krótką, rozmytą i płytko zapętloną linię melodii. W warstwie muzycznej swobodnie występują też dublujące się, krótkie, wysoko i gitarowo brzmiące akordy klawiszowe oraz opadające do dołu chłodne, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiące wstawki klawiszowe. W końcowej fazie ścieżki Ralf Hütter żegna się z publicznością rzuconym słowem ,,Good Night!", na dynamiczne arpeggia tworzone przez chłodne, krótkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe nie nachodzą już opadające do dołu chłodne, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiące wstawki klawiszowe - ich miejsce zajmuje subtelne, chłodne, wysoko i retrospektywnie brzmiące podszycie klawiszowe.
   Wydawnictwo Transmission Impossible, choć jest nieautoryzowane, przez wzgląd na swoją muzyczną zawartość oraz okazałą szatę graficzną, jest o wiele cenniejsze od ostatnich, niezbyt udanych i - powiedzmy to szczerze - nudnych wydań albumowych Kraftwerk. To cenna i obowiązkowa pozycja dla każdego fana legendarnej formacji, dokumentująca najbardziej kreatywny okres jej twórczości z lat 1970-81.

Tracklista:

Nakano Sunplaza, Tokyo, Japan, 7th September 1981:

3-1 Numbers 0:57
3-2 Computerworld 5:11
3-3 Computerlove 5:36
3-4 Home Computer 4:49
3-5 Neon Lights 8:15
3-6 Autobahn 17:35
3-7 Showroom Dummies 5:35
3-8 Trans Europe Express 9:18
3-9 The Robots 7:05
3-10 It's More Fun To Compute 8:02

Personel:

Florian Schneider – synthesizers, background vocals, vocoder, computer-generated vocals, acoustic and electronic flute, live saxophone, percussion
Ralf Hütter – lead vocals, vocoder, synthesizers, keyboards
Wolfgang Flür – electronic percussion
Karl Bartos – electronic percussion, live vibraphone, live keyboards

Written by, © copyright November 2025 by Genesis GM.

Dysk drugi prezentuje dwa fragmenty występów Kraftwerk - w hali Satory Säle w niemieckiej Kolonii z 23 marca 1975 roku, oraz z hali L'Olympia w Paryżu z 28 lutego 1976 roku. Set występu w hali Satory Säle otwiera kultowy już utwór Ruckzuck tradycyjnie rozpoczęty miękką partią fletu układającą się w folkową linię melodii. Archaiczna, elektroniczna sekcja perkusyjna, choć początkowo jej partia werbla podąża za linią melodii partii fletu, utrzymuje jednostajne tempo, w podkładzie występuje krótki syntezatorowy akord basowy tworzący płytkie i urywające się zapętlenia basowe. Warstwa muzyczna składa się z partii fletu układającej się w płytko zapętloną lub jazzową, płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii, chłodnych partii pianina elektrycznego tworzących krótkie zapętlenia, oraz chłodnych partii klawiszowych o twardym, ale delikatnym i dzwoniącym brzmieniu xylofonu układających się w płytko zapętloną linię melodii. Na strukturę muzyczną okresowo nachodzi znana z introdukcji miękka partia fletu układająca się w folkową linię melodii. Jeszcze w pierwszej połowie ścieżki następuje seria syczących uderzeń partii talerza elektronicznej perkusji, warstwa muzyczna minimalizuje się do utrzymującego bardzo dynamiczne i jednostajne tempo beatu podkładu rytmicznego elektronicznej perkusji, pojawiają się efekty i komponenty dźwiękowe w postaci syntezatorowych szumów przechodzących w szumiące wibracje, dźwięków szmerów, chłodnych partii klawiszowych o miękkim brzmieniu xylofonu tworzących krótkie i równomierne arpeggia, przeciągłych szumów i syków syntezatorowych, krótkich partii fletu układających się w krótkie i równomierne arpeggia lub krótkie, równomierne i dynamiczne arpeggia, krótkich, silnie szumiących efektów partii elektronicznej perkusji tworzących równomierne arpeggio, pulsujących i futurystycznie brzmiących tweetów syntezatorowych, pojedynczych uderzeń partii talerza elektronicznej perkusji, chłodnych, długich i wysoko brzmiących przeciągnięć organowych, następujących z czasem (ale na krótko), utrzymujących jednostajne i marszowe tempo uderzeń partii werbla elektronicznej perkusji, chłodnych, krótkich, wysoko, gładko i archaicznie brzmiących partii klawiszowych tworzących krótkie, ale wysokie zapętlenie, twardych, wysoko i futurystycznie brzmiących wibracji syntezatorowych, serii uderzeń partii talerza elektronicznej perkusji, oraz delikatnych tweetów syntezatorowych. W drugiej połowie kompozycji struktura muzyczna powraca do swojej zasadniczej formy, ale prezentuje dynamiczniejsze tempo, zaś chłodna partia pianina elektrycznego układa się w bardziej zwartą i płytko zapętloną linię melodii. W końcowej fazie utworu warstwa muzyczna zaczyna lekko spowalniać, pojawiają się krótkie, występujące podwójnie, masywnie syczące efekty talerza partii elektronicznej perkusji. Finalnie elektroniczna sekcja perkusyjna zatrzymuje się, następują występujące parami uderzenia partii werbla elektronicznej perkusji podszyte krótkim i rozległym efektem syku partii talerza, warstwa muzyczna minimalizuje się do dublujących się chłodnych partii pianina elektrycznego podszytych chłodnymi, krótkimi, wysoko i szorstko brzmiącymi akordami organowymi oraz krótkim przeciągnięciem syku organowego w tle.
   Kompozycja Kometenmelodie jest połączeniem obu pochodzących z wydawnictwa Autobahn (1974) ścieżek - Kometenmelodie 1 i Kometenmelodie 2. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje spowolnione tempo 1 / 2 uderzenia partii werbla, tło początkowo wypełnia tubalnie, gładko i archaicznie brzmiąca partia syntezatorowa ustępująca subtelnej, nisko brzmiącej partii syntezatorowej, na którą nachodzi psychodeliczna, drżąca i szorstko brzmiąca partia organowa z czasem coraz bardziej nasilająca się. Pojawia się chłodna, psychodeliczna, wysoko i chropowato brzmiąca przestrzeń organowa, na którą nachodzi następna chłodna, wysoko i gładko brzmiąca przestrzeń organowa. W tle psychodeliczna, drżąca i szorstko brzmiąca partia organowa ustaje, przez chwilę ta nisza jest niewypełniona, jednak po pewnym czasie tło wypełnia głęboka, rozległa i nisko brzmiąca partia syntezatorowa. Chłodną, wysoko brzmiącą przestrzeń organową wspierają dodatkowe, psychodelicznie brzmiące przestrzenie organowe, w tle słychać jest chłodne, krótkie, drżące, wysoko, futurystycznie, chropowato i wysmukle brzmiące przeciągnięcia klawiszowe. Organowe przestrzenie ustają, następuje nisko, retrospektywnie i szorstko brzmiąca partia syntezatorowa nachodząca na tło dodatkowo wypełnione dyskretną, wysoko, gładko i archaicznie brzmiącą partią syntezatorową. Po pewnym czasie wysoko-tubalnie brzmiąca solówka klawiszowa układa się w krótką i rozmytą linię melodii, krótkie, twarde, wysoko-tubalnie i gitarowo brzmiące akordy klawiszowe, krótkie, wysoko-tubalnie, gładko i retrospektywnie brzmiące akordy klawiszowe o dźwięku przypominającym wysokie i gładkie brzmienie akordu riffu gitarowego oraz chłodne, krótkie, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiące partie klawiszowe tworzą spokojną i płytko zapętloną linię melodii wspartą subtelnymi, chłodnymi partiami klawiszowymi o brzmieniu xylofonu, po której pojawiają się krótkie, wysoko i gładko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe wsparte tubalnie i chropowato brzmiącymi przeciągnięciami syntezatorowymi. Dalej następują chłodne, wysoko i gładko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe oraz tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe, sekcja rytmiczna poszerza się o równomierny groove generowany przez organowy automat perkusyjny Rhythm Ace, w tle słychać jest krótkie, tubalnie, archaicznie i lekko wysmukle brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, następnie wysoko-tubalnie i chropowato brzmiąca solówka klawiszowa, przyjmująca też wysokiego i gładkiego rejestru dźwiękowego, układa się w rozmytą linię melodii początkowo wspartą subtelnymi, stłumionymi, krótkimi, miękkimi, masywnymi i wysoko brzmiącymi partiami klawiszowymi, następnie krótkimi, wysoko-tubalnie i gitarowo brzmiącymi bądź krótkimi, wysoko i gitarowo brzmiącymi akordami klawiszowymi, tło poszerza się o nisko i warkotliwie brzmiącą partię syntezatorową, jednorazowo występuje też masywne, wysoko i chropowato brzmiące przeciągnięcie klawiszowe. Z czasem tubalnie, lekko wysmukle i chropowato brzmiąca partia klawiszowa tworzy silnie rozmytą linię melodii, następnie, przy ustaniu groove'u generowanego przez organowy automat perkusyjny Rhythm Ace, układa się w spokojną i płytko zapętloną linię melodii, wspartą subtelnymi, chłodnymi, krótkimi, miękkimi, stłumionymi i wysoko brzmiącymi partiami klawiszowymi, krótkimi, wysoko-tubalnie i gitarowo brzmiącymi akordami klawiszowymi oraz subtelnymi i chłodnymi partiami klawiszowymi o brzmieniu xylofonu, z czasem przyjmując wysoko-tubalnego i retrospektywnego rejestru dźwiękowego przypominającego brzmienie art rockowego riffu gitarowego. Z czasem następują chłodne, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe podbite tubalnie i chropowato brzmiącymi przeciągnięciami syntezatorowymi. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymująca spowolnione tempo 1 / 2 uderzenia partii werbla zatrzymuje się, na warstwę muzyczną nachodzi długie, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcie klawiszowe. Warstwa muzyczna minimalizuje się do subtelnego, nisko brzmiącego tła syntezatorowego oraz wysoko-tubalnie, archaicznie i lekko matowo brzmiącej partii klawiszowej wspomagającej tło. Na tę fakturę brzmieniową nachodzi chłodne, długie, lekko wznoszące się i opadające, bardzo wysoko, retrospektywnie, chropowato i wysmukle brzmiące przeciągnięcie klawiszowe przechodzące w taki sam, ale gładki rejestr dźwiękowy oraz w przytłumioną formę, w tle występują krótkie i nisko brzmiące wstawki syntezatorowe oraz jakieś przypadkowe stukoty. Utwór przechodzi do swojej drugiej części z krótkimi syntezatorowymi akordami basowymi tworzącymi zapętloną w house'owym stylu linię basu w podkładzie, w tle słychać jest przypadkowe uderzenia (jakby coś się przewróciło), tło ciągle wypełnia dyskretne, niskie brzmienie syntezatorowe, na które nachodzi subtelna, nisko-tubalnie brzmiąca partia syntezatorowa. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje standardowe, jednostajne, kołyszące się i zabarwione jazzem tempo wsparte równomiernym groove'em generowanym przez organowy automat perkusyjny Rhythm Ace, pojawia się chłodna, tubalnie i archaicznie bądź wysoko-tubalnie brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w chwytliwą, zapętloną i rozmytą linię melodii, w którą następnie układa się chłodna, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiąca solówka klawiszowa przechodząca w przeciągnięcia. Nisko i chropowato brzmiąca partia klawiszowa okresowo podąża za linią basu w podkładzie. Po pewnym czasie chłodne, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiące oraz wysoko-tubalnie brzmiące solówki klawiszowe tworzą rozmyte linie melodii, w podkładzie dodatkowo pojawiają się krótkie, miękkie i szorstko brzmiące syntezatorowe akordy basowe układające się w płytko zapętloną linię basu. Z czasem następuje chłodna, wibrująca, wysoko i gładko brzmiąca solówka klawiszowa tworząca długie przeciągnięcia i płytko zapętlone linie melodii, następnie pojawiają się chłodne, gęsto osadzone, twarde i wibrafonowo brzmiące partie klawiszowe układające się w dynamiczną i płytko zapętloną linię melodii, tło dodatkowo wypełnia chłodna, wysoko, gładko i archaicznie brzmiąca partia syntezatorowa, na którą nachodzi bardziej rozległa, nisko i szorstko brzmiąca partia syntezatorowa. Dalej chłodna, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiąca solówka klawiszowa oraz zimna, wysoko, wysmukle i gładko brzmiąca solówka klawiszowa tworzą rozmytą linię melodii, na którą nachodzi chłodne, długie, wysoko, piskliwie, archaicznie i zgrzytliwie-matowo brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe przypominające dźwięk wysoko brzmiących zakłóceń radiowych, chłodna, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiąca solówka klawiszowa układa się w krótkie i płytko zapętlone linie melodii. Po pewnym czasie chłodna, wysoko, piskliwie, archaicznie i zgrzytliwie-matowo brzmiąca partia syntezatorowa przypominające dźwięk wysoko brzmiących zakłóceń radiowych ustaje, pojawiają się chłodne, bardzo krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzące krótką, dynamicznie i płytko zapętloną linię melodii, następnie wysoko-tubalnie i gładko brzmiące, chłodne, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiące oraz chłodne, wysoko, gładko i wysmukle brzmiące solówki klawiszowe układają się w rozmyte linie melodii, pojawiają się krótkie, wysoko-tubalnie brzmiące wstawki klawiszowe przypominające dźwięk krótkich akordów gitarowych, wreszcie wysoko-tubalnie brzmiąca solówka klawiszowa, nisko i chropowato brzmiąca partia syntezatorowa oraz rozległa, nisko i szorstko brzmiąca partia syntezatorowa wspólnie tworzą przeciągnięcia, po których warstwa muzyczna powraca do swojej zasadniczej formy, choć w chwytliwą, zapętloną i rozmytą linię melodii układa się wyłącznie chłodna, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa przechodząca w przeciągnięcia. Całość zamykają krótkie przeciągnięcia chłodnej, wysoko i gładko brzmiącej solówki klawiszowej, rozległej, nisko i chropowato brzmiącej partii syntezatorowej z tubalnie i chropowato brzmiącą nakładką klawiszową oraz chłodnej, wysoko, gładko i archaicznie brzmiącej partii klawiszowej - ta ostatnia unosi się do góry podnosząc swój gładki i wysoki rejestr brzmieniowy, pozostawiając wyłącznie dyskretne i nisko brzmiące tło syntezatorowe. Jeszcze krótko po zakończeniu ścieżki pojawia się krótkie przeciągnięcie, a następnie krótkie akordy chłodnych i wysoko brzmiących partii organowych.
   Utwór Autobahn, choć z dzisiejszej perspektywy koncertów Kraftwerk wydaje się to być niemożliwe, poprzedzony jest próbą sprzętu, gdzie słychać jest gęste, nisko i archaicznie brzmiące tło syntezatorowe, subtelne, krótkie i tubalnie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, krótkie, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące akordy klawiszowe, krótkie bądź długie, wysoko brzmiące przeciągnięcia organowe, próby uderzeń elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkie i nisko brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe, krótkie syntezatorowe akordy basowe, subtelne, długie i wysoko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe oraz komunikaty w języku niemieckim przekazywane przez Ralfa Hüttera do pozostałych muzyków formacji. Całość tradycyjnie rozpoczyna się suchym dźwiękiem zamknięcia drzwi samochodu przechodzącym w warkotliwy dźwięk pracy silnika Volkswagena Garbusa, który odjeżdżając tworzy efekt Dopplera, dwukrotnie przy tym trąbiąc klaksonem. Brak jest przetworzonej przez wokoder, wypowiadanej kilkukrotnie tytułowej frazy. Kompozycja tak samo jak studyjnie podzielona jest na fazy piosenkowe i instrumentalne, chociaż jej brzmienie jest bardziej surowe, archaiczne, prostsze i minimalistyczne, pozbawione elementów drone'u i industrialu, względem aranżacji studyjnej. W fazach piosenkowych elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje lekko spowolnione i jednostajne tempo, zaś w fazach instrumentalnych utrzymuje standardowe i jednostajne tempo, jednostajne tempo z podwójnym uderzeniem partii werbla bądź jednostajne tempo z uderzeniem 2 / 1 partii werbla, epizodycznie przyjmując jednostajne bądź połamane tempo, zaś w pierwszej fazie instrumentalnej wsparta jest też równomiernym groove'em generowanym przez organowy automat perkusyjny Rhythm Ace. We wszystkich fazach piosenkowych podkład zawiera podwójną linię basu tworzoną przez miękką i płytko zapętlającą się syntezatorową sekcję basową oraz wspierane niekiedy krótkimi, nisko i chropowato brzmiącymi akordami klawiszowymi krótkie i twarde syntezatorowe akordy basowe układające się w płytko zapętloną linię basu okresowo wymieniającą się z równomiernym i twardym basowym pulsem sekwencerowym. Warstwa muzyczna złożona jest z (również tworzącej rozmytą linię melodii) chłodnej, wysoko-tubalnie, chropowato i organowo brzmiącej (choć przyjmującej też gładką formę brzmieniową) solówki klawiszowej układającej się w płytko zapętloną i chwytliwą linię melodii wspartą krótkimi, wysoko-tubalnie, chropowato i archaicznie bądź nisko, warkotliwie i archaicznie brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, imitujących krótkie akordy gitarowe krótkich, wysoko-tubalnie i gitarowo brzmiących partii klawiszowych układających się w płytko zapętloną linię melodii, krótkich, lekko zawiniętych, wysoko i chropowato brzmiących przeciągnięć klawiszowych oraz nisko brzmiącej partii syntezatorowej okresowo wypełniającej tło. W pierwszej fazie instrumentalnej podkład składa się podwójnej, płytko i mechanicznie zapętlającej się linii basu tworzonej przez krótkie syntezatorowe akordy basowe oraz rozległą syntezatorową sekcję basową, za linią basu okresowo podąża nisko i chropowato brzmiąca partia syntezatorowa. W warstwie muzycznej pojawia się występująca okresowo chłodna, wysoko brzmiąca przestrzeń organowa, a także partia fletu układająca się w folkową linię melodii wspartą chłodną partią pianina elektrycznego, w którą układają się również imitujące akordy gitarowe krótkie, tubalnie i archaicznie brzmiące partie klawiszowe oraz tubalnie i chropowato brzmiąca solówka klawiszowa. Partia fletu tworzy też rozmytą linię melodii, zaś chłodna partia pianina elektrycznego układa się w płytko zapętloną linię melodii. W drugiej fazie instrumentalnej tylko początkowo tło wypełnione jest przez chłodną, wysoko brzmiącą partię organową oraz niskie brzmienie syntezatorowe. Struktura muzyczna minimalizuje się do utrzymującej standardowe i jednostajne tempo z podwójnym uderzeniem partii werbla bądź tempem 2 / 1 uderzenia partii werbla elektronicznej sekcji perkusyjnej. W tej fazie swoje przysłowiowe pięć minut dostają perkusiści, Wolfgang Flür i Karl Bartos, dzięki którym pojawiają się krótko przeciągnięte efekty syków i szumów generowanych przez elektroniczną perkusję, dodatkowe uderzenia partii werbla i talerza elektronicznej perkusji, krótkie i równomierne dźwięki uderzeń, przetworzone dźwięki uderzeń oraz miękkie i poddane efektowi zwielokrotnionego echa uderzenia dodatkowej partii werbla elektronicznej perkusji. Słychać jest również krótkie piski zakłóceń nagłośnienia. Z czasem pojawia się wysoko-tubalnie, gładko i archaicznie brzmiąca partia syntezatorowa wypełniająca tło, nisko brzmiąca partia syntezatorowa wypełniająca tło, oraz dyskretna przestrzeń organowa (wszystkie trzy elementy dźwiękowe występujące okresowo), w warstwie muzycznej występują chłodne, krótkie, wysoko i matowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe bądź krótkie, wysoko i chropowato brzmiące przeciągnięcia organowe imitujące dźwięki klaksonu. Chłodne, wysoko i chropowato brzmiące, wysoko, archaicznie i chropowato brzmiące, tubalnie i chropowato brzmiące oraz wysoko chropowato i lekko wysmukle brzmiące partie klawiszowe tworzą długie przeciągnięcia z efektem Dopplera imitujące dźwięk szybko przejeżdżających aut. Dalej pojawiają się krótkie, nisko i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe układające się w krótkie, płaskie i wstawkowe linie melodii, chłodne, bardzo krótkie i wysoko brzmiące akordy organowe tworzą krótkie arpeggia bądź zapętlone linie melodii, chłodne, krótkie, wysoko i matowo brzmiące partie organowe oraz chłodne i wysoko brzmiące partie organowe układają się w zapętlone i jazzowe linie melodii, w których pojawiają się przeszkadzajki w postaci krótkich, ale szerokich zapętleń klawiszowych o wysokim i gładkim brzmieniu riffu gitarowego, wysoko, gładko i wysmukle brzmiącej solówki organowej tworzącej krótką, zapętloną i chaotyczną linię melodii, krótkich, wysoko i gładko brzmiących partii organowych układających się w zapętloną i chaotyczną linię melodii, opadającego do dołu przeciągnięcia klawiszowego o wysokim, gładkim i lekko wysmukłym brzmieniu riffu gitarowego, krótkich, wysoko i matowo brzmiących partii klawiszowych tworzących płaską linię melodii, krótkich, nisko i warkotliwie brzmiących przeciągnięć syntezatorowych, oraz masywnej, wysoko-tubalnie, gładko i archaicznie brzmiącej partii syntezatorowej krótko wypełniającej tło. Po ustąpieniu tej faktury dźwiękowej tło wypełnia nisko brzmiąca partia syntezatorowa, subtelna, chłodna, wysoko brzmiąca partia organowa oraz nisko-tubalnie brzmiąca partia syntezatorowa, w tle słychać jest miękkie trzaski syntezatorowe. Z czasem pojawia się nisko i archaicznie brzmiąca partia klawiszowa układająca się w rozmytą linię melodii wraz z nachodzącą na nią tubalnie i chropowato brzmiącą partią klawiszową po pewnym czasie przyjmującą wysoko-tubalny i chropowaty rejestr dźwiękowy z nisko i warkotliwie brzmiącymi nakładkami klawiszowymi, finalnie przechodzącą w krótką i zapętloną linię melodii. Tło ogranicza się do masywnej, gładko, tubalnie i archaicznie brzmiącej oraz nisko brzmiącej partii syntezatorowej. Trzecią i ostatnią fazę piosenkową poprzedza (prawdopodobnie przypadkowe) krótkie, nisko i chropowato brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, słychać jest też przypadkowe dźwięki uderzeń oraz piski zakłóceń nagłośnienia, z czasem następuje chłodne, krótkie, rozległe, wysoko i archaicznie brzmiące przeciągnięcie klawiszowe i ponownie pojawia się znane z kompozycji Kometenmelodie chłodne, długie, wysoko, piskliwie, archaicznie i zgrzytliwie-matowo brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe przypominające dźwięk wysoko brzmiących zakłóceń radiowych (niewykluczone, iż był to efekt awarii sprzętu), chłodne, krótkie, wysoko i gładko brzmiące partie klawiszowe tworzą krótkie i płytko zapętlone linie melodii, następnie zaś chłodne partie pianina elektrycznego układają się w płytko zapętloną linię melodii. W podkładzie ustaje linia basu, elektroniczna sekcja perkusyjna przyjmuje standardowego, dynamicznego, jednostajnego i kołyszącego tempa. Chłodne, wysoko, piskliwie, archaicznie i zgrzytliwie-matowo brzmiąca partia syntezatorowa przypominająca dźwięk wysoko brzmiących zakłóceń radiowych ustaje, ale co jakiś czas na krótko powraca. Elektroniczna sekcja perkusyjna przyjmuje standardowego i jednostajnego tempa z podwójnym uderzeniem partii werbla, następnie przechodzi do jednostajnego i zagęszczonego uderzenia partii werbla, chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie organowe tworzą równomierne i lekko zapętlone arpeggia, dalej chłodne, krótkie, wysoko i chropowato brzmiące partie klawiszowe układają się w nakładkowe arpeggia, krótkie, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące partie klawiszowe tworzą równomierne arpeggio dające efekt... hard rockowego riffu gitarowego. W końcowej fazie utworu struktura muzyczna minimalizuje się do elektronicznej sekcji perkusyjnej, która powraca do standardowego i jednostajnego tempa z podwójnym uderzeniem partii werbla oraz wzmocniona jest równomiernym groove'em generowanym przez organowy automat perkusyjny Rhythm Ace, choć pojawiają się jeszcze krótkie zapętlenia, przeciągnięcia oraz krótkie akordy chłodnej i wysoko brzmiącej partii organowej. Ralf Hütter i Florian Schneider, inaczej niż studyjnie, tworzą tutaj równorzędną, chóralną partię wokalną, podczas gdy w studiu Florian Schneider wykonywał jedynie subtelne chórki. Jest to dość rzadka okazja aby posłuchać tego wokalisty w tradycyjnej formie wokalnej, bez przetwarzania głosu przez wokoder. Linie i partie wokalne, tak samo jak w wersji studyjnej, utrzymują klimat hippisowskiej psychodeli lat 60. W drugiej połowie kompozycji, bliżej jej końcowej fazy, Ralf Hütter dodatkowo wykonuje pogodne wokalizy, w tym również nietypową dla siebie, wysoką barwą głosu.
   Set występu w hali L'Olympia w Paryżu rozpoczyna piosenka Airwaves, w znacznie bardziej zmienionej aranżacji aniżeli na albumie Radio-Activity (1975). Utwór poprzedzony jest próbą sprzętu, podczas której słychać jest subtelne, psychodeliczne i wysoko brzmiące przeciągnięcie organowe, pojedyncze uderzenia podkładu rytmicznego elektronicznej perkusji, krótkie, nisko, archaicznie i chropowato brzmiące akordy i przeciągnięcia klawiszowe, bardzo krótkie, miękkie i nisko brzmiące akordy syntezatorowe, unoszące się z dołu do góry uderzenia elektronicznych partii djembe, krótkie i piskliwie brzmiące wstawki syntezatorowe, krótkie syntezatorowe akordy basowe, chłodne, krótkie, lekko wibrujące i wysoko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe o dźwięku przypominającym brzmienie thereminu, piski zakłóceń nagłośnienia, krótkie, gładko i gwiżdżąco brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, nisko i archaicznie brzmiące przeciągnięcie klawiszowe oraz łagodne komunikaty w języku francuskim w wykonaniu Ralfa Hüttera skierowane do publiczności. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje standardowe, jednostajne i kołyszące się tempo, podkład wypełniony jest równomiernym basowym pulsem sekwencerowym. Początkowo w pogodną linię melodii pokrywającą się z linią wokalną układa się masywna, tubalnie i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa podszyta wysokim, retrospektywnym, chropowatym i wysmukłym brzmieniem klawiszowym, jednak szybko jej rolę przejmuje chłodna, masywna, wysoko i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa również podszyta wysokim, retrospektywnym, chropowatym i wysmukłym brzmieniem klawiszowym oraz wspierana chłodną, masywną i wysoko brzmiącą solówką klawiszową, w warstwie muzycznej pojawia się subtelna, chłodna, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiąca partia klawiszowa tworząca rozmytą linię melodii. Dalej chłodne, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiące solówki klawiszowe, chłodne, bardzo wysoko i gładko brzmiące partie klawiszowe oraz chłodne, masywne, wysoko-tubalnie i gładko brzmiące solówki klawiszowe układają się w rozmyte, zapętlone i rozbudowane linie melodii. Od czasu do czasu w warstwie muzycznej występują piski zakłóceń nagłośnienia. W drugiej połowie kompozycji, bliżej jej środkowej fazy, chłodna, masywna, wysoko-tubalnie i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa podszyta wysokim, retrospektywnym, chropowatym i wysmukłym brzmieniem klawiszowym oraz chłodna, masywna, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiąca partia klawiszowa podszyta wysokim, retrospektywnym, chropowatym i wysmukłym brzmieniem klawiszowym ponownie tworzą pogodną linię melodii pokrywającą się z linią wokalną, subtelna, chłodna, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa układa się w rozmytą linię melodii, chłodna, gładko i wysoko brzmiąca partia klawiszowa tworzy krótkie i rozmyte bądź krótkie i zapętlone linie melodii. W warstwie muzycznej ciągle co jakiś czas słychać jest piski zakłóceń nagłośnienia. Partia wokalna, tak samo, jak w przypadku studyjnej aranżacji piosenki, polega na wyśpiewywanych przez Ralfa Hüttera refrenach w języku angielskim i niemieckim. Głos wokalisty jest łagodny i new wave'owy, choć linia wokalna nawiązuje do psychodeli lat 60.
   Podwójna instrumentalna ścieżka Tongebirge/Tanzmusik pochodząca z wydawnictwa Ralf & Florian (1973), również poprzedzona jest próbą sprzętu, podczas której słychać jest, chłodne, krótkie, wysoko, gładko i gitarowo brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, długie, chłodne, popadające w lekkie drgania, wysoko, archaicznie i gładko brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, uderzenia miękkiej partii werbla elektronicznej sekcji perkusyjnej, chłodne, krótkie, wysoko i gładko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, krótkie i miękkie syntezatorowe akordy basowe, krótkie, nisko i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe, chłodną, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącą solówkę klawiszową układającą się z krótką i zapętloną linię melodii przechodzącą w krótkie i wibrujące przeciągnięcie, chłodne, krótkie, wysoko, archaicznie i gładko brzmiące przeciągnięcia i akordy klawiszowe oraz krótkie syntezatorowe przeciągnięcia basowe. W swojej pierwszej części, Tongebirge, utwór nie posiada sekcji rytmicznej. Warstwa muzyczna zawiera cyklicznie popadającą w wibracje rozległą, nisko i szorstko brzmiącą partię syntezatorową okresowo wypełniającą tło oraz tworzącą zapętlone i rozmyte linie melodii, a także dynamiczne zawirowania, chłodne, krótkie, wysoko, gładko i gitarowo brzmiące wstawki klawiszowe, subtelne, chłodne, krótkie, rozległe i wysoko brzmiące przeciągnięcia organowe, chłodną, masywną, wysoko i gładko brzmiącą solówkę organową układającą się w rozmytą i zapętloną linię melodii, nisko brzmiącą partię klawiszową tworzącą zapętlone i rozmyte linie melodii, krótkie, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, chłodne, wysoko i chropowato brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, partię fletu elektrycznego układającą się w zapętlone i rozmyte linie melodii, partię fletu tworzące zapętlone i rozmyte linie melodii, krótkie i długie przeciągnięcia efektu syku generowanego przez talerz elektronicznej perkusji, chłodną, wysoko i chropowato brzmiącą solówkę klawiszową układającą się w zapętlone i rozmyte linie melodii, chłodną, wysoko, chropowato i lekko wysmukle brzmiącą partię klawiszową tworzącą zapętlone i rozmyte linie melodii, oraz chłodną wysoko, gładko i wysmukle brzmiącą solówkę klawiszową układającą się w zapętlone i rozmyte linie melodii. Także i tu nie brakuje pisku zakłóceń nagłośnienia. W swojej drugiej części, Tanzmusik, kompozycja prezentuje standardowe, jednostajne i kołyszące się tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, tworzące w podkładzie płytko zapętloną linię basu krótkie i miękkie syntezatorowe akordy basowe, za którymi podąża nałożona na nie nisko i chropowato brzmiąca partia syntezatorowa, chwytliwą i pogodną linię melodii, w którą układają się dyskretnie podszyte wysokim, retrospektywnym, chropowatym i wysmukłym brzmieniem klawiszowym masywne i wysoko-tubalnie brzmiące partie klawiszowe, chłodne, wysoko i gładko brzmiące solówki klawiszowe również dyskretnie podszyte wysokim, retrospektywnym, chropowatym i wysmukłym brzmieniem klawiszowym oraz nisko brzmiące partie klawiszowe, subtelne, chłodne, miękkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące wstawki klawiszowe, oraz chłodne, wysoko i gładko brzmiące solówki klawiszowe tworzące krótkie i zapętlone linie melodii. Dalej nisko brzmiąca partia klawiszowa układa się w zapętloną linię melodii, zaś subtelna i odległa partia fletu tworzy rozmytą linię melodii. Z czasem utrzymująca standardowe, jednostajne i kołyszące się tempo elektroniczna sekcja perkusyjna wsparta jest równomiernym groove'em generowanym przez organowy automat perkusyjny, Rhythm Ace, partia fletu na pewien czas z formy subtelnej przechodzi w intensywną, warstwa muzyczna poszerza się o nisko i matowo brzmiącą partię klawiszową układającą się w zapętloną linię melodii, którą przejmuje nisko brzmiąca partia klawiszowa oraz subtelna, chłodna, wysoko i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa. Co jakiś czas następują piski zakłóceń nagłośnienia. W końcowej fazie ścieżki nisko brzmiąca partia klawiszowa dyskretnie podszyta wysokim, retrospektywnym, chropowatym i wysmukłym brzmieniem klawiszowym oraz rozległym, wysokim i archaicznym brzmieniem klawiszowym ponownie tworzy chwytliwą i pogodną linię melodii, w tle delikatna partia fletu układa się w krótkie i zapętlone linie melodii, następnie chwytliwa i pogodna linia melodii rozciągana jest przez podszytą rozległym, wysokim i archaicznym brzmieniem klawiszowym nisko brzmiącą partię klawiszową oraz chłodną, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącą solówkę klawiszową. Wreszcie nisko brzmiąca partia klawiszowa przechodzi w głęboko zapętloną linię melodii ustępując solówce organowej. Całość zamyka połączone ze sobą pojedyncze i jednoczesne uderzenie partii werbla i talerza elektronicznej perkusji.
   Ten fragment koncertowego setu formalnie zamyka numer Mitternacht pochodzący z albumu Autobahn (1974). Całość poprzedza wysokie, gładkie i archaicznie przeciągnięcie klawiszowe przypominające gładki i wysoki dźwięk tuby, przerwane podwójnym i silnym uderzeniem perkusyjnego werbla. Warstwa muzyczna opiera się na nisko i szorstko brzmiącej partii klawiszowej układającej się w zapętloną i rozmytą linię melodii, w którą nieco dalej układa się również tubalnie i chropowato brzmiąca solówka klawiszowa, bardzo krótkich, twardych i wysoko-tubalnie brzmiących wstawkach klawiszowych imitujących krótkie akordy gitarowe, krótkich, nisko i warkotliwie brzmiących wstawkach klawiszowych, wspartych nakładkami tweetu syntezatorowego długich, chwiejnych i bardzo wysoko brzmiących przeciągnięć generowanych ze wzmacniacza, masywnych efektów syków, zaszumień i furkotów generowanych przez talerz elektronicznej perkusji, oraz krótkich, gęsto osadzonych bądź pojedynczo występujących tweetach syntezatorowych. Z czasem pojawia się niewystępująca w aranżacji studyjnej sekcja rytmiczna w postaci utrzymującego jednostajne i spowolnione tempo beatu podkładu rytmicznego elektronicznej perkusji wspartego nieregularnymi, sucho (szklankowo) dzwoniącymi stukotami, delikatnymi uderzeniami podszytymi efektem echa oraz chaotycznymi i twardymi efektami stukotów. W rzeczywistości utwór Mitternacht stanowi tu jakieś 15% całej ścieżki, bowiem warstwa muzyczna minimalizuje się do utrzymującego jednostajne i spowolnione tempo beatu podkładu rytmicznego elektronicznej perkusji wspartego nieregularnymi, sucho (szklankowo) dzwoniącymi stukotami, delikatnymi uderzeniami podszytymi efektem echa oraz i twardymi efektami stukotów, przechodząc do pochodzącej z wydawnictwa Ralf & Florian kompozycji Kristallo, dość mocno przemeblowanej muzycznie i trudnej już do rozpoznania, o czym świadczą krótkie, tubalnie, chropowato i retrospektywnie brzmiące akordy klawiszowe układające się w krótką, groteskową i chwytliwą linię melodii, za którą podąża chłodna, wysoko-tubalnie i wiolonczelowo brzmiąca partia klawiszowa. Tę linię melodii wykorzystano potem w piosence Showroom Dummies (album Trans-Europe Express, 1977). Chłodna, wysoko-tubalnie i wiolonczelowo brzmiąca partia klawiszowa przyjmuje rozległego i skrzypcowego brzmienia tworząc rozmytą linię melodii i okresowo nabierając lekkich wibracji, krótkie, tubalnie, chropowato i retrospektywnie brzmiące akordy klawiszowe przyjmują też wysokiego, chropowatego i retrospektywnego brzmienia układając się w spokojną i płytko zapętloną linię melodii. Następuje sekcja rytmiczna w postaci spowolnionego i zapętlonego tempa beatu podkładu rytmicznego oraz spowolnionego i jednostajnego tempa uderzenia miękkiej partii werbla elektronicznej sekcji perkusyjnej, w podkładzie pojawiają się krótkie syntezatorowe przeciągnięcia basowe, następnie krótkie i miękkie syntezatorowe akordy basowe tworzące spowolnioną i płytko zapętloną linię basu. W warstwie muzycznej występują nisko i chropowato brzmiące wstawki syntezatorowe, krótkie, wstawkowe, wysoko i nawołująco brzmiące zapętlenie klawiszowe, tubalnie i chropowato brzmiące zapętlenia klawiszowe, krótkie i nisko brzmiące zapętlenia klawiszowe, chłodna, wysoko i gładko brzmiąca partia klawiszowa tworząca krótką i zapętloną linię melodii oraz chłodna, wysoko, chropowato i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w zapętloną, groteskową i chwytliwą linię melodii bądź w zapętlone i rozbudowane linie melodii. Struktura muzyczna stopniowo zaczyna przyspieszać przyjmując zapętlone tempo uderzenia beatu podkładu rytmicznego i jednostajne tempo uderzenia partii werbla elektronicznej perkusji, a także krótkich i miękkich syntezatorowych akordów basowych oraz krótkich i twardych syntezatorowych akordów basowych razem tworzących zapętloną linię basu w podkładzie. W warstwie muzycznej pojawiają się chłodne, krótkie, wysoko-tubalnie i gładko brzmiące partie klawiszowe, chłodne, krótkie, tubalnie i chropowato brzmiące partie klawiszowe, chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe, krótkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe, chłodne partie pianina elektrycznego oraz krótkie, nisko i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe - wszystkie tworzące zapętlone linie melodii. Występują też krótkie, wysoko-tubalnie i szorstko-chropowato brzmiące partie klawiszowe układające się w krótką i płaską linię melodii, krótkie, wysoko-tubalnie i szorstko brzmiące partie klawiszowe tworzące krótką i płaską linię melodii, krótkie, wibrujące, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, oraz krótkie, wysoko-tubalnie i szorstko-chropowato brzmiące partie klawiszowe układające się w dynamiczną i płytko zapętloną linię melodii. W tle słychać jest krótkie syki generowane przez talerz elektronicznej perkusji, utrzymującą zapętlone tempo uderzenia dodatkową partię werbla elektronicznej perkusji oraz serie uderzeń partii talerza elektronicznej perkusji. Dalej wysoko, organowo i matowo brzmiąca solówka klawiszowa tworzy zapętlone i pogodne linie melodii, delikatna i chłodna partia pianina elektrycznego układa się w krótkie zapętlenia, pojawiają się chłodne, wysoko i gładko brzmiące oraz chłodne, masywnie i skrzypcowo brzmiące solówki klawiszowe tworzące pogodne i zapętlone linie melodii, chłodne, krótkie, twarde, wysoko i matowo brzmiące partie klawiszowe układają się w krótkie zapętlenia. Wreszcie następuje motyw końcowy zaczerpnięty z utworu Mitternacht, w którym tubalnie i chropowato brzmiąca solówka klawiszowa tworzy krótką, rozmytą i zapętloną linię melodii wtapiającą się w masywną i nisko brzmiącą partię syntezatorową wypełniającą tło. Następuje uderzenie w tempie 2 / 1 partii werbla elektronicznej perkusji i jeszcze jedno, powtórzone uderzenie partii werbla, po którym pojawia się silny i przeciągły efekt syku generowany przez talerz perkusji elektronicznej, na warstwę muzyczną nachodzi długie, popadające w lekkie zawirowania, wysoko i chropowato brzmiące przeciągnięcie tweetu generowane przez wzmacniacz, z czasem także nisko, retrospektywnie i chropowato brzmiąca partia syntezatorowa wznosząca się do tubalnego i chropowatego rejestru dźwiękowego i ponownie opadająca do niskiego, chropowatego oraz retrospektywnego brzmienia, w tle słychać jest krótkie i miękkie efekty syntezatorowego tweetu. Utwór Kristallo posłużył jako motyw dla powstania piosenki Showroom Dummies, o czym świadczą nie tylko pewne podobieństwa struktury muzycznej. W późniejszych latach podczas koncertów muzycy zespołu dość często kompozycję Showroom Dummies poprzedzali ścieżką Mitternacht - i zawsze finalizowali piosenkę motywem końcowym zaczerpniętym z tego utworu.

C.D.N.

Tracklista:

Satory Säle, Cologne, Germany, 23rd March 1975:

2-1 Ruckzuck 9:34
2-2 Kometenmelodie 16:57
2-3 Autobahn 26:39

L'Olympia, Paris, France, 28th February 1976:

2-4 Airwaves 9:12
2-5 Tongebirge/Tanzmusik 10:41
2-6 Mitternacht 9:07

Personel:

Florian Schneider – synthesizers, background vocals, vocoder, acoustic and electronic flute, live saxophone
Ralf Hütter – lead vocals, synthesizers, keyboards
Wolfgang Flür – electronic percussion
Karl Bartos – electronic percussion, live vibraphone, live keyboards

Written by, © copyright November 2025 by Genesis GM.

Transmission Impossible - trzypłytowy, nieoficjalny album koncertowy legendarnej niemieckiej formacji muzyki elektronicznej, Kraftwerk, wydany w 2022 roku przez specjalizującą się w tego typu wydawnictwach wytwórnię Eat To The Beat. Seria albumów-live ,,Transmission Impossible" obejmuje pochodzące z radiosesji koncerty takich kultowych wykonawców, jak m.in. Foo Fighters, Prince, Tom Waits, Ramones, Alice Cooper, The Byrds, Pearl Jam, Talking Heads, Tom Petty, Bon Jovi, Lou Reed, Stevie Ray Vaughan, Kiss, Nirvana, Frank Zappa, Joni Mitchell, AC/DC, czy Miles Davis. Wydawnictwo Transmission Impossible prezentuje cztery pochodzące z radiosesji występy legendarnego rockowo-elektronicznego zespołu niemieckiego, Kraftwerk, z lat 1970-81, zamieszczone na trzech dyskach, co stanowi swoistą podróż w czasie przez karierę formacji, od jej zarania i eksperymentalnych początków, przez okres rockowo-elektroniczny z połowy lat 70., po twórczość synth popową na początku lat 80.
   Dysk pierwszy prezentuje jeden z wczesnych, kultowych koncertów Kraftwerk podczas festiwalu Jarmarku Wszystkich Świętych, Karussell Der Jugend (Karuzela Młodych) w Soest w Niemczech z dnia 15 listopada 1970 roku, w którym obok zespołu Kraftwerk, wzięła również udział inna niemiecka formacja eksperymentalna, Can.
   Koncertową setlistę otwiera kompozycja Vom Himmel Hoch z długimi, nisko i warkotliwie brzmiącymi przeciągnięciami syntezatorowymi wspartymi nisko i szorstko brzmiącymi partiami klawiszowymi oraz podszytymi głębokim i niskim brzmieniem syntezatorowym, bądź podszytymi rozległym, niskim i głębokim brzmieniem syntezatorowym długimi, tubalnie i chropowato brzmiącymi przeciągnięciami syntezatorowymi niekiedy popadającymi w efekt falowania. Oba komponenty muzyczne imitują dźwięk nadlatujących bombowców. Z czasem na tę fakturę brzmieniową nachodzą długie, zawijające się i wysoko-tubalnie brzmiące oraz wysoko, chropowato i archaicznie brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe nawiązujące do dźwięków syren alarmowych, w czasie których słychać jest miękkie, zawinięte i wysoko brzmiące wstawki syntezatorowe - niektóre z nich wsparte są krótkim i miękkim tweetem syntezatorowym. Niedługo potem powraca długie, nisko i warkotliwie brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe podszyte głębokim i niskim brzmieniem syntezatorowym, na które nachodzi tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe. Warstwę muzyczną przecinają głuche i stłumione dźwięki uderzeń perkusyjnych imitujące wybuchy zrzuconych bomb, podczas których struktura muzyczna ogranicza się do bardzo nisko brzmiących warkotów syntezatorowych. Następują długie, nałożone na siebie, wzmagające się i nisko brzmiące, nisko i szorstko brzmiące oraz tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe przerywane głuchymi i stłumionymi dźwiękami uderzeń perkusyjnych imitujących wybuchy zrzuconych bomb, podczas których struktura muzyczna ponownie ogranicza się do bardzo nisko brzmiących warkotów syntezatorowych. Schemat ponownie powtarza się z nisko i szorstko, nisko i warkotliwie oraz tubalnie i chropowato brzmiącymi partiami syntezatorowymi tworzącymi długie i płaskie przeciągnięcie finalizowane głuchymi i stłumionymi dźwiękami uderzeń perkusyjnych imitującymi wybuchy zrzuconych bomb, podczas których struktura muzyczna ogranicza do bardzo nisko brzmiących warkotów syntezatorowych. Następnie pojawia się długie, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe z wysoko i chropowato brzmiącymi nakładkami syntezatorowymi, spontanicznymi i delikatnymi uderzeniami pałki perkusyjnej oraz tubalnie i szorstko brzmiącą wstawką syntezatorową, po której następuje miękka, tubalnie i szorstko brzmiąca wibracja syntezatorowa podszyta rozległym, głębokim, szorstkim i niskim brzmieniem syntezatorowym, imitująca zapewne dźwięk silnika czołgu bądź pojazdu opancerzonego, finalizowana krótką, wypowiedzianą przez Ralfa Hüttera (?) frazą brzmiącą jak polskie słowo ,,Gruby". Pojawiają się tym razem krótkie przeciągnięcia nisko i warkotliwie brzmiącej partii syntezatorowej z tubalnie i chropowato brzmiącymi nakładkami syntezatorowymi, podszyte dodatkowym, niskim brzmieniem syntezatorowym, następują cykliczne uderzenia podkładu rytmicznego sekcji perkusyjnej układające się w spowolnione i jednostajne tempo. Krótkie, nisko i warkotliwie brzmiące oraz nisko i szorstko brzmiące akordy syntezatorowe tworzą następującą po sobie krótką i zapętlającą się linię melodii, podkład rytmiczny sekcji perkusyjnej przyjmuje zapętlone tempo powoli przyspieszając wraz z całą warstwą muzyczną, w której krótkie, nisko i warkotliwie brzmiące, nisko i matowo brzmiące oraz nisko brzmiące akordy syntezatorowe przechodzą w dynamiczną i bardzo płytko zapętloną linię melodii, podkład rytmiczny sekcji perkusyjnej przyjmuje jednostajne i bardzo dynamiczne tempo, na warstwę muzyczną nachodzi wysoko, szorstko i wysmukle brzmiące przeciągnięcie klawiszowe z czasem przyjmujące formy chaotycznie zapętlających się długich przeciągnięć wspartych krótkimi, wysoko-tubalnie i matowo brzmiącymi przeciągnięciami syntezatorowymi powielanymi efektem zwielokrotnionego echa, jednocześnie przyjmując wysoko-tubalnego, archaicznego, wysmukłego i chropowatego rejestru dźwiękowego wraz z zatrzymaniem się struktury muzycznej. Na tę improwizowaną fakturę dźwiękową nachodzą krótkie, art rockowe, wysoko brzmiące riffy gitarowe poddane efektom falowania, przechodzące w krótkie, masywne, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe ustępujące tubalnie i chropowato brzmiącej partii syntezatorowej układającej się w swobodną i rozmytą linię melodii, na którą nachodzą miękko wibrujące i gładko brzmiące partie gwizdków tworzących chaotyczną fakturę dźwiękową wspartą rozmiękłym i wysmukle brzmiącym tweetem syntezatorowym oraz krótkimi, masywnymi, nisko i chropowato brzmiącymi przeciągnięciami syntezatorowymi. Tubalnie i chropowato brzmiąca partia syntezatorowa przyjmuje krótkich i powielanych efektem zwielokrotnionego echa akordów tworzących swobodną i rozmytą linię melodii, następują początkowo dość spontaniczne uderzenia podkładu rytmicznego sekcji perkusyjnej przechodzące w dynamiczne i jednostajne tempo, krótkie, nisko, archaicznie i szorstko brzmiące oraz krótkie, wysoko, archaicznie i szorstko brzmiące akordy syntezatorowe układają się w dynamiczną i płaską linię melodii, następnie, tempo podkładu sekcji perkusyjnej staje się chaotyczne, jeden z muzyków zespołu (Florian Schneider?) wydaje krótki i ostry okrzyk, po sobie pojawiają się krótkie, nisko i chropowato brzmiące oraz tubalnie i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe, sekcja perkusyjna przyjmuje pełnej formy początkowo prezentując jednostajne i standardowe tempo, przechodząc do standardowego, dynamicznego i hard rockowego tempa. Krótkie i nisko brzmiące oraz tubalnie i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe tworzą dynamiczną i płaską bądź zapętloną linię melodii ustającą wraz z partią gwizdków na rzecz krótkich, szorstko, nisko i archaicznie brzmiących akordów syntezatorowych układających się w płaską i dynamiczną linię melodii ustępującą nisko, archaicznie i szorstko brzmiącym przeciągnięciom syntezatorowym, w czasie których sekcja perkusyjna na moment powraca do standardowego i jednostajnego tempa, następnie sekcja perkusyjna ponownie przyjmuje standardowe, jednostajne i hard rockowe tempo, krótkie i nisko brzmiące oraz tubalnie i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe znowu tworzą dynamiczną i płaską linię melodii, z czasem powracają lekko wibrujące i gładko brzmiące partie gwizdków tworzące przeciągnięcia, występują krótkie, wysoko i chropowato brzmiące akordy klawiszowe układające się w dynamiczną i płaską linię melodii. Sekcja perkusyjna ponownie powraca do standardowego i jednostajnego tempa, krótkie i nisko brzmiące oraz tubalnie i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe tworzą dynamiczną i zapętloną linię melodii ustępującą krótkim, nisko, szorstko i archaicznie brzmiącym oraz tubalnie i chropowato brzmiącym przeciągnięciom syntezatorowym, po czym krótkie, tubalnie i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe układają się w dynamiczną i płaską linię melodii przecinaną krótkimi, nisko, szorstko i archaicznie brzmiącymi akordami syntezatorowymi. Sekcja perkusyjna na powrót przyjmuje standardowe, jednostajne i hard rockowe tempo, partie gwizdków ustają, pojawiają się miękkie, szorstko i tubalnie brzmiące wstawki syntezatorowe oraz krótkie, tubalnie brzmiące akordy syntezatorowe, sekcja perkusyjna przyjmuje standardowego i jednostajnego tempa, następują nisko, szorstko i archaicznie brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe oraz wygięte, wysoko-tubalnie i matowo brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe wsparte przeciągłą, wyginającą się, wysoko, lekko wysmukle i chropowato brzmiącą partią syntezatorową. Sekcja perkusyjna spowalnia, wyhamowuje i zatrzymuje się, ponownie pojawiają się, ale już znacznie subtelniej, lekko wibrujące i gładko brzmiące partie gwizdków. Następuje szorstko i tubalnie brzmiąca partia syntezatorowa tworząca krótką, jazzową i zapętloną linię melodii, na którą nachodzi miękka, bardzo wysoko i szorstko brzmiąca wibracja syntezatorowa przechodząca w opadające do dołu przeciągnięcie o tym samym brzmieniu, po którym następuje masywne, bardzo szorstko i atonalnie brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe podszyte organowym efektem echo-szumu oraz wsparte stłumionymi i głuchymi uderzeniami sekcji perkusyjnej, co w oczywisty sposób nawiązuje do dźwięków spuszczenia bomby i huku eksplozji. To jednak nie kończy utworu, bowiem dalej słychać jest lekko wibrujące i gładko brzmiące przeciągnięcia partii gwizdków oraz silnie stłumione odgłosy dźwięku eksplozji. Partie gwizdków ustają, pojawia się subtelne, nisko, szorstko i archaicznie brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe, następnie krótkie, masywne, nisko, warkotliwie i archaicznie brzmiące akordy syntezatorowe układają się w krótką i płytko zapętloną linię melodii oraz improwizowane zagrywki wsparte subtelną, nisko, szorstko i archaicznie brzmiącą partią syntezatorową tworzącą płytko zapętloną linię melodii, po czym krótkie, masywne, nisko, warkotliwie i archaicznie brzmiące akordy syntezatorowe układają się w płytko zapętloną linię melodii. Sekcja perkusyjna powraca z początkowo standardowym i jednostajnym tempem, na stałe przechodzącym już w dynamiczne i jednostajne, wręcz utanecznione tempo, pojawiają się drżące, nisko brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe przecięte krótkimi, tubalnie i chropowato brzmiącymi wstawkami syntezatorowymi tudzież następujące po sobie krótkie, tubalnie brzmiące akordy syntezatorowe przedzielane krótkimi, nisko i warkotliwie brzmiącymi akordami syntezatorowymi. Następnie do końca już krótkie, tubalnie i chropowato brzmiące, nisko i warkotliwie brzmiące, tubalnie i szorstko brzmiące, nisko brzmiące oraz wysoko i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe razem tworzą płaską i dynamiczną linię melodii wspartą krótkimi, wysoko i chropowato brzmiącymi oraz nisko, archaicznie i szorstko brzmiącymi przeciągnięciami syntezatorowymi, pojawia się nawet zapętlone arpeggio tworzone przez krótkie, wysoko, archaicznie i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe oraz krótkie, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe, dalej występują krótkie przeciągnięcia syntezatorowe o wysoko-tubalnym i chropowatym oraz wysokim i chropowatym brzmieniu. W końcowej fazie ścieżki pojawiają się krótkie, nisko, szorstko i archaicznie brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe, krótkie, nisko, szorstko i archaicznie brzmiące akordy syntezatorowe tworzące krótkie arpeggio, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe, wreszcie długie, nisko, szorstko i archaicznie brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe razem z tubalnie i szorstko brzmiącym przeciągnięciem syntezatorowym nachodzące na subtelne, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe. Utrzymująca dynamiczne, jednostajne, wręcz utanecznione tempo sekcja perkusyjna spowalnia, następuje miękka, bardzo wysoko i chropowato brzmiąca wibracja syntezatorowa, po której pojawia się masywne, wybitnie szorstko, nisko i archaicznie brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe podszyte organowym efektem echo-szumu, co imituje dźwięki zrzucenia bomby i eksplozji. Sekcja perkusyjna wpierw utrzymuje spowolnione tempo chaotycznych uderzeń partii werbla, następnie przechodzi do zagęszczonych i miękkich partii talerza perkusyjnego, wreszcie pojedynczym i jednoczesnym uderzeniem partii werbla i talerza, zamyka warstwę muzyczną.
   Utwór Ruckzuck poprzedzony jest introdukcją złożoną z rozległej partii fletu układającej się w folkową i zapętloną linię melodii wspartą dyskretnymi, krótkimi i miękkimi tweetami syntezatorowymi. W swojej zasadniczej części kompozycja posiada standardowe i jednostajne tempo żywej sekcji perkusyjnej, krótkie, masywne i szorstko brzmiące syntezatorowe akordy basowe tworzące płytko zapętloną linię basu w podkładzie, matowo brzmiącą partię fletu układającą się w folkową, płytko zapętloną linię melodii bądź jazzową, płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii o folkowym zabarwieniu, oraz chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie organowe tworzące płytko zapętloną linię melodii. Co pewien czas w warstwie muzycznej następuje gładko brzmiąca partia fletu układająca się w krótką, folkową i zapętloną linię melodii znaną i introdukcji. Jeszcze w pierwszej części kompozycji, bliżej jej środkowej fazy, pojawia się seria masywnych syków organowych oraz chłodne, psychodeliczne, długie, wysoko i szorstko brzmiące przeciągnięcie organowe przechodzące w krótkie dublujące się bądź nawet potrajające się przeciągnięcia na tle syków organowych i generowanych przez talerze perkusyjne, sekcja perkusyjna wycisza się i zatrzymuje, tło wypełnia nisko brzmiąca partia syntezatorowa, sporadycznie następują uderzenia partii werbla perkusyjnego, dość licznie występują delikatne ewolucje partii talerzy perkusyjnych. Po tym eksperymentalnym pomoście struktura muzyczna powraca do swojej zasadniczej formy, chociaż prezentuje się w bardziej dynamicznym tempie. W drugiej połowie ścieżki struktura muzyczna załamuje się poprzez serię chłodnych, psychodelicznych, wysoko i matowo brzmiących wejść organowych podbitych jednoczesnym uderzeniem partii werbla i talerza perkusyjnego. Ostatnie z wejść przechodzi w długie, psychodeliczne, wysoko i szorstko brzmiące przeciągnięcie organowe podszyte subtelnym, masywnym, psychodelicznym, drżącym i niskim brzmieniem organowym, po czym następuje zmiana struktury muzycznej, gdzie podkład rytmiczny żywej sekcji perkusyjnej utrzymuje jednostajne i bardzo dynamiczne tempo bez partii werbla, pojawia się chłodna i psychodeliczna przestrzeń organowa, tło wypełnia niskie brzmienie syntezatorowe, choć ta psychodeliczna struktura muzyczna, za wyjątkiem sekcji perkusyjnej, ustępuje krótkim, rozległym, wysoko i matowo brzmiącym partiom organowym oraz krótkim, wysoko i chropowato brzmiącym partiom klawiszowym razem tworzącym równomierne arpeggio. Pojawia się rozległy, art rockowy i wysoko brzmiący riff gitarowy układający się w rozmytą linię melodii, na którą nachodzi rozległe, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe o dźwięku przypominającym gitarowy riff typu ,,overdrive" ze wsparciem subtelnych, chłodnych, krótkich, wysoko, gładko i archaicznie brzmiących przeciągnięć klawiszowych w tle, po czym arpeggio ulega pewnej degradacji przyjmując stłumionej formy oraz wysokiego, archaicznego i matowego brzmienia krótkich partii klawiszowych. W warstwie muzycznej pojawiają się krótkie wstawki art rockowego, wysoko brzmiącego riffu gitarowego podszytego wysokim i chropowatym brzmieniem organowym, matowo brzmiąca partia fletu tworzy krótkie i twarde arpeggio, występują krótkie wstawki art rockowego i wysoko brzmiącego riffu gitarowego bez wsparcia organowego, krótkie, partie fletu ponownie układają się w równomierne arpeggio, na które nachodzi też arpeggio tworzone przez chłodny, przetworzony, gładko i wysoko brzmiący riff gitarowy, następuje seria hybrydowych wstawek tworzonych przez art rockowy, wysoko brzmiący riff gitarowy oraz chłodną, wysoko i chropowato brzmiącą partię organową, następnie wytwarza się równomierne, hybrydowe arpeggio tworzone przez chłodne, krótkie, wysoko i chropowato brzmiące partie organowe, krótkie partie fletu, okresowo krótkie, art rockowe i wysoko brzmiące riffy gitarowe, epizodycznie również przez chłodne i bardzo wysoko brzmiące partie pianina elektrycznego. Z czasem następują dwie solówki klawiszowe - jedna o wysoko-tubalnym i archaicznym brzmieniu, druga chłodna, wysoko, archaicznie i gładko brzmiąca. Obie układają się w zapętlone i oplecione wokół siebie linie melodii, na które nachodzą krótkie przeciągnięcia miękkiego, art rockowego i wysoko brzmiącego riffu gitarowego przyjmującego dłuższych przeciągnięć przy jednoczesnej degradacji brzmieniowej, zaś chłodna, wysoko, archaicznie i gładko brzmiąca solówka klawiszowa przyjmuje wysokiego, archaicznego i lamentacyjnego rejestru dźwiękowego przypominającego brzmienie trąbki, przechodząc w długie przeciągnięcia. Za bardzo dynamicznym i jednostajnym tempem podkładu rytmicznego sekcji perkusyjnej z czasem podąża również partia werbla perkusyjnego. Wraz z nastąpieniem rozstrojonego, art rockowego i wysoko brzmiącego riffu gitarowego oraz lamentacyjnie, archaicznie, wysoko i gładko brzmiących przeciągnięć klawiszowych o dźwięku przypominającym brzmienie trąbki, następują równomierne uderzenia werbla partii perkusyjnej, które z czasem spowalniają tempo uderzenia, wreszcie ustają, choć na zamknięcie warstwy muzycznej partie werbla perkusyjnego powracają z silnie zmasowanymi uderzeniami. Wydawałoby się że utwór skończył się - nic jednak bardziej mylnego. Kompozycja powraca w swojej podstawowej formie w bardziej dynamicznym tempie, choć na krótko i bez gładko brzmiącej partii fletu układającej się w krótką, zapętloną i folkową linię melodii. Całość zamykają, podbite partią perkusyjnego werbla, chłodne, krótkie, wysoko i matowo brzmiące partie organowe tworzące najpierw wejścia, następnie przechodzące w krótką i zapętloną linię melodii. Tak jak studyjnie, tak i w wersji koncertowej ścieżka zawiera oddzielne interlude-bis złożone dokładnie z tych samych elementów, co jej część zasadnicza, oczywiście prezentując się w bardziej dynamicznej formie ze standardowym i jednostajnym tempem żywej sekcji perkusyjnej, krótkimi, masywnymi i szorstko brzmiącymi syntezatorowymi akordami basowymi tworzącymi płytko zapętloną linię basu w podkładzie, matowo brzmiącą partią fletu układającą się w folkową, płytko zapętloną linię melodii bądź jazzową, płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii o folkowym zabarwieniu, oraz chłodnymi, krótkimi i wysoko brzmiącymi partiami organowymi tworzącymi płytko zapętloną linię melodii. Brak jest też gładko brzmiącej partii fletu układającej się w krótką, zapętloną i folkową linię melodii. Także tę końcową miniaturę stanowiącą interlude utworu zamykają, podbite partią perkusyjnego werbla, chłodne, krótkie, wysoko i matowo brzmiące partie organowe tworzące najpierw wejścia, następnie przechodzące w krótką i zapętloną linię melodii.
   Ścieżka Stradovarius pozbawiona jest swojej organowej, psychodelicznej fazy początkowej. Całość zaczyna się od zmasowanych uderzeń partii werbla perkusyjnego ustępujących serii wysoko brzmiących akordów gitarowych podszytych efektami talerzy perkusyjnych, następnie pojawiają się przeciągnięcia art rockowego, wysoko brzmiącego riffu gitarowego oraz krótkie, orientalnie zabarwione i wysoko brzmiące akordy gitarowe układające się w spokojną, orientalną linię melodii. Sekcja perkusyjna ogranicza się do cyklicznych uderzeń wspartych art rockowym riffem gitarowym o blues rockowym zabarwieniu przechodzącym w krótkie i następujące po sobie przeciągnięcia. Z czasem sekcja perkusyjna nabiera standardowego i jednostajnego tempa, podkład zawiera miękką, ale rozległą sekcję gitary basowej. Wysoko brzmiący, art rockowy riff gitarowy tworzy rozmytą i płytko zapętlającą się linię melodii wspartą krótkimi, wysoko brzmiącymi akordami gitarowymi bądź krótkimi i miękkimi akordami art rockowego riffu gitarowego. W pewnej chwili struktura muzyczna przyspiesza, sekcja perkusyjna przyjmuje bardzo dynamicznego i jednostajnego tempa jednoczesnych uderzeń partii werbla i talerzy, podczas gdy sekcja gitary basowej w podkładzie równomiernie i dynamicznie pulsuje. Po pewnym czasie warstwa muzyczna degraduje się do krótkich, twardych i wysoko brzmiących akordów gitarowych. Wreszcie struktura muzyczna zatrzymuje się, pojawia się pojedynczy, miękki akord gitary basowej oraz chłodne, krótkie, wysoko i chropowato brzmiące przeciągnięcie organowe, po czym kilka razy po sobie następują wibrujące, gładko i wysoko brzmiące akordy gitarowe wsparte miękkimi akordami art rockowego riffu gitarowego, następnie pojawiają się krótkie, twarde i wysoko brzmiące akordy gitarowe wsparte akordami art rockowego riffu gitarowego przechodzącego w krótkie, szorstko i wysoko brzmiące przeciągnięcia riffu gitarowego. Krótkie, wysoko brzmiące akordy gitarowe, krótkie, szorstko i wysoko brzmiące przeciągnięcia art rockowego riffu gitarowego oraz krótkie, miękkie i rozległe akordy gitarowe układają się w płaską linię melodii, która spowalnia następnie przyspiesza. Następują równomierne uderzenia silnej, ale miękkiej partii werbla perkusyjnego. Struktura muzyczna podlega przeobrażeniu, w podkładzie pojawia się rozległa i miękka sekcja gitary basowej z czasem przechodząca w zapętloną bądź miękką i równomiernie pulsującą linię basu, sekcja perkusyjna utrzymuje standardowe, jednostajne i hard rockowe tempo, rozległy, art rockowy i wysoko brzmiący riff gitarowy tworzy rozmytą bądź płytko zapętloną linię melodii przechodząc w zachwiania, chłodna i wysoko brzmiąca solówka organowa układa się w płytko zapętloną linię melodii przechodząc w krótkie partie tworząc również płaską i dynamiczną linię melodii wraz z krótkimi akordami art rockowego riffu gitarowego. Po pewnym czasie struktura muzyczna przyspiesza tempa ze wsparciem miękkiej partii gitarowej i przy jednoczesnym, dynamicznym i wciąż przyspieszającym uderzeniu partii perkusyjnych werbli oraz talerzy, wreszcie zatrzymuje się wypełniona efektem syku perkusyjnych talerzy oraz chłodnym, długim, wysoko i chropowato brzmiącym przeciągnięciem organowym, które ustępuje miękkiej partii gitarowej, długim efektom syków organowych i generowanych przez talerze perkusyjne wspieranych subtelnymi, chwiejnymi i wysmukle brzmiącymi efektami skrzypiec elektrycznych oraz organowym efektom zaszumień - niektórych poddanych efektowi zwielokrotnionego echa. W tej fakturze muzycznej występują pojedyncze i miękkie akordy gitarowe, wysoko, matowo i archaicznie brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe poddane efektowi zwielokrotnionego echa, wreszcie pojawia się partia skrzypiec tworząca rozmyte bądź płytko zapętlające się linie melodii, w tle dodatkowo występują poddane efektowi zwielokrotnionego echa krótkie, drżące, wysoko-tubalnie i archaicznie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, subtelne tweety syntezatorowe, oraz zapętlone i poddane efektowi zwielokrotnionego echa szumy radiowe. Z czasem pojawiają się krótkie i poddane efektowi zwielokrotnionego echa przeciągnięcia partii skrzypiec elektrycznych, poddane efektowi zwielokrotnionego echa chłodne, krótkie, płytkie, gładko i wysoko brzmiące zapętlenia klawiszowe, poddany efektowi zwielokrotnionego echa art rockowy, wysoko brzmiący riff gitarowy przyjmujący formę krótkich przeciągnięć a także płytko zapętlonej linii melodii, oraz matowo brzmiąca partia skrzypiec elektrycznych tworząca chaotyczną i płytko zapętloną linię melodii. W końcowej fazie kompozycji następuje sekcja perkusyjna utrzymująca quasi militarne tempo, wreszcie całość zamyka pojedyncze uderzenie werbla perkusyjnego.
   Megaherz to numer, który wbrew swojemu tytułowi nie ma nic wspólnego z utworem pochodzącym z debiutanckiego albumu formacji, Kraftwerk (1970). Jest to jedna z wielu ówcześnie prezentowanych na koncertach przez zespół beztytułowych ścieżek, choć niewykluczone, iż jest to najwcześniejsza wersja kompozycji Tongebirge, która później ukazała się na wydawnictwie Ralf & Florian (1973), na co wskazywałyby dość charakterystycznie, rozmyte linie melodii partii klawiszowych i fletu. Całość poprzedza psychodeliczna, krótka i miękka wibracja organowa. Z początku występuje lekko lawirujący pod względem rejestru dźwiękowego długi, art rockowy, gładki i wysoko brzmiący riff gitarowy przechodzący w art rockowy i szorstko brzmiący riff gitarowy, na który początkowo nachodzą dynamiczne tweety wywołane przez efekt wstecznie odtworzonej taśmy. Z czasem na art rockowy riff gitarowy nachodzi przeciągła i załamująca się partia organowa, pojawiają się krótkie wibracje art rockowego riffu gitarowego oraz krótkie i wibrujące przeciągnięcia partii fletu elektrycznego. Po wygaśnięciu art rockowego riffu gitarowego pojawiają się tworzące rozmyte linie melodii rozległe partie fletu elektrycznego, rozległe, wysoko-tubalnie, matowo i archaicznie brzmiące partie klawiszowe, art rockowe riffy gitarowe, partie skrzypiec elektrycznych, nisko-tubalnie i chropowato brzmiące partie syntezatorowe, wysoko i gładko brzmiące partie klawiszowe o dźwięku przypominającym wysoko brzmiący riff gitarowy, rozległe partie fletu, nisko i chropowato brzmiące partie syntezatorowe oraz nisko i archaicznie brzmiące partie syntezatorowe. Warstwę muzyczną wspierają dublujące się bądź gęsto osadzone miękkie, wysoko-tubalnie, matowo i archaicznie brzmiące wstawki syntezatorowe, wysmukle brzmiące efekty art rockowego riffu gitarowego, krótkie tweety syntezatorowe, krótkie, masywne i miękkie przeciągnięcia partii gitary basowej, oraz chaotyczne, generowane taśmowo, rozmiękłe, podszyte wysokim i archaicznym brzmieniem stukoty, jak i twarde, ale przytłumione dźwięki uderzeń. Brak jest sekcji rytmicznej. W strukturze muzycznej występują krótkie pauzy wypełnione krótkimi, chłodnymi, gładko i wysoko brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, krótkimi przeciągnięciami partii skrzypiec elektrycznych oraz rozległymi i wysoko brzmiącymi przeciągnięciami partii fletu elektrycznego. Z czasem struktura muzyczna ulega przeobrażeniu; krótkie partie fletu elektrycznego tworzą swobodną i płaską bądź dynamiczną i płytko zapętloną linię melodii, bardziej delikatny, wysoko brzmiący art rockowy riff gitarowy układa się w dynamiczną i płytko zapętloną bądź spokojną i zapętloną linię melodii, nisko-tubalnie i chropowato brzmiąca partia syntezatorowa tworzy rozmytą linię melodii, partia fletu elektrycznego przechodzi w krótkie i zapętlone bądź rozmyte linie melodii, krótkie, wysoko-tubalnie i archaicznie brzmiące partie klawiszowe układają się w zapętloną linię melodii. W dalszym ciągu brak jest sekcji rytmicznej, jednak pojawiają się krótkie, rozległe i nisko brzmiące syntezatorowe akordy tworzące równomiernie i luźne arpeggio wymieniające się z wysokim i nisko brzmiącym syntezatorowym zapętleniem, partia fletu elektrycznego tworzy krótkie i zapętlone, długie i rozmyte, a także płytko zapętlone linie melodii. W międzyczasie pojawia się żywa sekcja perkusyjna, początkowo subtelnie z jednostajnym tempem uderzenia delikatnej i miękkiej partii werbla, choć też cyklicznie następują pojedyncze, silne uderzenia perkusyjnego werbla i talerza, w tle słychać jest tubalnie, archaicznie i chropowato brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe. Krótkie i nisko brzmiące akordy syntezatorowe przechodzą w równomierne i dynamiczne arpeggio, tworzą też krótkie bądź długie i nisko brzmiące przeciągnięcia. W podkładzie luźno występują krótkie, miękkie i masywne akordy oraz zapętlenia sekcji gitary basowej, sekcja perkusyjna przybiera pełnej formy przyjmując jednostajnego i bardzo dynamicznego tempa uderzenia partii werbla, następnie przechodzi do standardowego, jednostajnego i jazz rockowego tempa. W tle warstwy muzycznej subtelnie występują art rockowe riffy gitarowe, wysoko i organowo brzmiąca partia klawiszowa układa się w zapętloną linię melodii, chłodne partie klawiszowe o wysoko-tubalnym brzmieniu przypominającym gładki dźwięk riffu gitarowego tworzą rozmyte linie melodii, zaś partia fletu i partia skrzypiec elektrycznych układają się w zapętlone i rozmyte linie melodii, również partie fletu elektrycznego przyjmują bardziej subtelnej formy. Sekcja perkusyjna przyjmuje standardowe, hard rockowe, dynamiczne i bojowe tempo przechodząc do zmasowanych uderzeń partii werbla, następnie przyjmuje nieregularną i połamaną formę tempa, wreszcie stabilizuje się do standardowego, jazz rockowego tempa. W warstwie muzycznej pojawiają się długie i wysoko brzmiące przeciągnięcia gładkiego, art rockowego riffu gitarowego, nisko i archaicznie brzmiąca partia syntezatorowa tworzy krótkie zapętlenia oraz układa się w krótką, zapętloną i rozmytą linię melodii. W podkładzie następuje miękka sekcja gitary basowej, warstwa muzyczna poszerza się o nisko i chropowato brzmiącą partię syntezatorową układającą się w silnie rozmytą linię melodii, wysoko brzmiącą partię organową tworzącą zapętloną linię melodii bądź (przyjmując formy krótkich akordów) układa się w dynamiczne i równomierne arpeggio w tle. Sekcja perkusyjna przyjmuje standardowego, jednostajnego i hard rockowego tempa, pięć razy po sobie pojawiają się krótkie wstawki szorstko brzmiącego, art rockowego riffu gitarowego, wysoko brzmiący art rockowy riff gitarowy tworzy zapętloną linię melodii, chłodne, krótkie, wysoko i chropowato brzmiące partie organowe, krótkie, nisko i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe oraz krótkie, art rockowe akordy riffu gitarowego układają się w dynamiczne i równomierne arpeggio. Art rockowy riff gitarowy przechodzi w krótkie i zapętlone linie melodii, nisko i chropowato brzmiąca patia syntezatorowa tworzy długie przeciągnięcie. Sekcja perkusyjna przechodzi w standardowe i jednostajne tempo, art rockowy, wysoko i gładko brzmiący riff gitarowy przyjmuje formę falujących przeciągnięć, następuje długie, masywne, wysoko i chropowato brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, w tle słychać jest organowy efekt zaszumienia oraz potrójny, chropowato-szumiący efekt stukotu. Chłodne, krótkie, twarde, wysoko i gładko brzmiące partie klawiszowe układają się w krótkie i równomierne arpeggio, pojawia się krótkie, tubalnie i archaicznie brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe oraz chłodne, wysoko i gładko brzmiące przeciągnięcie klawiszowe. Rozmyte linie melodii a następnie rozbudowane linie melodii tworzą art rockowy riff gitarowy, partia fletu elektrycznego, partia fletu oraz partia skrzypiec elektrycznych. Sekcja perkusyjna spowalnia do standardowego i jednostajnego tempa, w warstwie muzycznej ponownie pojawiają się krótkie, nisko brzmiące akordy syntezatorowe inicjujące krótkie, nisko brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe oraz układające się w równomierne i dynamiczne arpeggio, sekcja perkusyjna ponownie przyspiesza do dynamicznego, standardowego, jednostajnego i hard rockowego tempa, by z czasem zwolnić do standardowego i jednostajnego tempa, warstwa muzyczna poszerza się o nisko i szorstko brzmiącą partię syntezatorową wypełniającą tło, gdzie występują miękkie, tubalnie i archaicznie brzmiące wstawki syntezatorowe. W końcowej fazie utworu warstwa muzyczna minimalizuje się, pojawia się chłodne, krótkie, wibrujące, wysoko i gładko brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, tło wypełnia masywna, nisko i archaicznie brzmiąca partia syntezatorowa, sekcja perkusyjna ogranicza się do sporadycznych uderzeń partii werbla oraz podkładu rytmicznego, następują krótkie, wysoko i gładko brzmiące przeciągnięcia art rockowego riffu gitarowego, krótkie przeciągnięcia partii fletu elektrycznego, wibrujące przeciągnięcia gładkiego i wysoko brzmiącego art rockowego riffu gitarowego oraz krótkie i wibrujące przeciągnięcia partii skrzypiec elektrycznych. Wreszcie w krótką i zapętloną linię melodii układają się wibrująca partia skrzypiec elektrycznych, partia fletu elektrycznego oraz wysoko-tubalnie, archaicznie i chropowato brzmiąca partia klawiszowa z opadającym do tubalnego, chropowatego i archaicznego rejestru dźwiękowego brzmieniem. Kompozycję zamykają delikatne uderzenia w talerz perkusyjny.
   Całość uzupełnia fragment utworu Ruckzuck pochodzący z występu zespołu podczas festiwalu Karussell Der Jugend w Soest, jednak w surowszej i nienajlepszej jakości dźwięku oraz z usuniętymi dźwiękami tła, w tym pochodzącymi od publiczności. W formie bonusu dodano Interview With Florian Schneider - fragment wywiadu z klawiszowcem i flecistą formacji, Florianem Schneiderem-Eslebenem, dla magazynu Silverstar Club z 1988 roku, podczas którego muzyk opowiada o korzeniach muzyki Kraftwerk, jej wpływie na światową muzykę elektroniczną, wykonawców czarnych i synth popowych, oraz o planach koncertowych i wydawniczych formacji, choć kompozytor odmawia odpowiedzi na pytanie na temat prac nad nowym albumem studyjnym Kraftwerk oraz ewentualnej daty wydania go przez zespół. Rozmowa zaczyna się od piątego pytania, ale następne punkty zostają wycięte i wywiad kontynuowany jest od 14. pytania. Wszystkie pytania zadaje komputer sztucznym, wysokim, drżącym, masywnym i groteskowym głosem, natomiast muzyk odpowiada klasycznie, własnym głosem. Na 18. pytanie Florian Schneider odpowiada przetworzonym przez wokoder nisko i warkotliwie brzmiącym głosem, na krótko odpala też automat perkusyjny utrzymujący trip hopowe tempo. W trakcie ostatniego, 20. pytania, kompozytor odpowiada tradycyjnym głosem, ale też jego głos jest odtwarzany na przyspieszanych bądź spowalnianych obrotach taśmy, a nawet na krótko przetworzony jest przez wokoder, brzmiąc wysoko, chropowato i groteskowo - niemal tak samo, jak zadający pytania komputer. Dalej zaś muzyk przetworzonym przez wokoder tubalnie brzmiącym głosem udając robota, w języku japońskim wypowiada sentencje sylabami - trochę w stylu z lat 60. kanadyjskiego kompozytora muzyki eksperymentalnej i elektronicznej, Bruce'a Haacka. Na koniec Florian Schneider żegna się i pozdrawia w językach angielskim i japońskim.

C.D.N.

Tracklista:

Karussell Der Jugend, Soest, Germany, 15th November 1970:

1-1 Vom Himmel Hoch 16:43
1-2 Ruckzuck 10:41
1-3 Stradovarius 9:48
1-4 Megaherz 10:44
1-5 Ruckzuck 5:32
1-6 Interview With Florian Schneider 7:33

Personel:

Florian Schneider – acoustic and electronic flute, live saxophone, percussion, electric guitar, violin
Ralf Hütter – synthesizers, keyboards
Klaus Dinger – drums
Peter Schmidt – drums
Houschäng Nejadépour – guitar
Eberhard Kranemann – bass

Written by, © copyright November 2025 by Genesis GM.