Najnowsze wpisy, strona 78


Deutsch Amerikanische Freundschaft - Die...
05 lutego 2023, 18:55

Die Kleinen Und Die Bösen - drugi album niemieckiej formacji Deutsch Amerikanische Freundschaft (DAF), nagrywany przy współprodukcji z legendarnym niemieckim inżynierem dźwięku, Conny'm Plankiem, w marcu 1980 roku. Do składu zespołu powrócił wokalista, Gabi Delgado-López, który nie wziął udziału w sesji nagraniowej do debiutanckiego, eksperymentalnego albumu D.A.F., Ein Produkt der Deutsch-Amerikanischen Freundschaft (1979).
Die Kleinen und die Bösen nagrywany był w czteroosobowym składzie - Robert Görl, Gabi Delgado-Lopez, Chrislo Haas i Wolfgang Spelmans - w niemieckim Neunkirchen (część pierwsza) oraz podczas występu na żywo zespołu w londyńskiej hali Electric Ballroom, w marcu 1980 roku (część druga).
W trakcie przenosin D.A.F. do Londynu, formacja podpisała kontrakt płytowy z wytwórnią Daniela Millera, Mute Records.
   Die Kleinen und die Bösen ukazał się 13 czerwca 1980 roku, album złożony jest de facto z dwóch części: pierwszej - studyjnej i drugiej - koncertowej. Całość zmiksowana została w studiu Conny'ego Planka w marcu 1980 roku.
   Łączenie materiału studyjnego z koncertowym nie było wówczas niczym nowym wśród zespołów grających muzykę industrialną; tak robili brytyjscy przedstawiciele gatunku, jak Throbbing Gristle i Cabaret Voltaire, jednak w odróżnieniu od Anglików, niemiecka scena industrialna miała korzenie przede wszystkim w punk rocku.
   Album Die Kleinen Und Die Bösen stanowił stopniowe przejście D.A.F. od muzyki eksperymentalnej, w stronę łatwiejszego w odbiorze i bardziej przyswajalnego synth popu, który w wersji niemieckiej reprezentowany był przez nurt neue deutsche welle (NDW), którego przedstawicielami, oprócz D.A.F., byli wtenczas m.in. Die Krupps, Der Plan czy Rheingold.
   Pierwsza, studyjna część albumu Die Kleinen und die Bösen, jest dobitnym przykładem stylu NDW łączącego punk z synth popem. Album otwiera eksperymentalno-industrialny, najdłuższy, bo blisko 6-minutowy Osten Wahrt Am Langsten. Reszta utworów z reguły nie przekracza dwóch do trzech minut; kompozycje w większości mają piosenkowy i całkiem przystępny styl mariażu punk rocka z industrialnym synth popem, z czego najefektowniej prezentuje się punkowy numer De Panne, który mógłby spokojnie być kompozycją Trobbing Gristle. W studyjnej części albumu eksperymentalny charakter zachowują jedynie kompozycje Kinderfunk, Ich Gebe Dir Ein Stueck Von Mir i Gewalt, który zamyka studyjny set albumu. Utwór pełni również rolę introdukcji-przejścia do setu koncertowego, wypełniającego drugą część albumu.
   Koncertowa część albumu zawiera krótkie post punkowe kompozycje o bardziej gitarowo-punkowej strukturze, z których najbardziej wyróżniają się dwie piosenki: Auf Wiedersehen nawiązująca do twórczości Throbbing Gristle oraz bardziej psychodeliczna Volkstanz. Pozostałe utwory utrzymane są w stylistyce bliskiej punk rockowi, cechującej się wrzaskliwymi wokalami i krótkimi często kontrowersyjnymi tekstami, jak np. w utworze Die Lustigen Stiefel: ,,Zabawne buty maszerują w całej Polsce, niemieckie dzieci maszerują po całej Polsce, w zabawnych ciężkich butach".
   Zmiany w strukturze muzycznej następują pod sam koniec w postaci eksperymentalnego, tytułowego, Die Kleinen und Die Boesen. I, chociaż numer Die Fesche Lola utrzymany jest jeszcze w punk rockowej stylistyce, dwa zamykające cały set utwory, El Basilon i Y La Gracia, są stricto syntezatorowo-industrialnymi kompozycjami, śpiewanymi w języku rodziców wokalisty zespołu - hiszpańskim.
   Album Die Kleinen und die Bösen zwrócił uwagę nie tylko brytyjskiej publiczności i krytyki, ale także brytyjskich wykonawców synth popowych, jak Soft Cell, Pest Shop Boys czy - przede wszystkim - Depeche Mode, którego muzycy oficjalnie stali się fanami D.A.F., z czym się zresztą wcale nie kryli. A przecież lepszej rekomendacji D.A.F. nie mógł sobie nawet wymarzyć.
 
Tracklista:
 
"Osten währt am längsten" 5:44
"Essen, dann schlafen" 1:05
"Co Co Pino" 3:25
"Kinderfunk" 3:02
"Nachtarbeit" 1:53
"Ich gebe dir ein Stück von mir" 1:41
"De Panne" 2:34
"Gewalt" 1:24
"Gib's mir" 1:01
"Auf Wiedersehen" 1:59
"Das ist Liebe" 1:22
"Was ist eine Welle" 1:15
"Anzufassen und anzufassen" 1:44
"Volkstanz" 0:47
"Die lustigen Stiefel" 1:50
"Die Kleinen und die Bösen" 1:05
"Die fesche Lola" 1:41
"El Basilon" 2:51
"Y La Gracia" 2:05
 
Personel:
 
Cover – F. Fenstermacher, R. Görl, S. Grant
Drums – R. Görl (tracks: 1 to 18 )
Engineer – C. Plank
Guitar – W. Spelmans (tracks: 1 to 13, 15, 17, 18 )
Music By, Lyrics By – Deutsch Amerikanische Freundschaft (tracks: 1 to 16, 18, 19)
Producer – Deutsch Amerikanische Freundschaft
Synthesizer – C. Haas (tracks: 1 to 15, 17 to 19), R. Görl (tracks: 16, 17), W. Spelmans (tracks: 6)
Typography [Innersleeve Typed By] – T. Schnekenburger
Vocals – G. Delgado-Lopez (tracks: 1 to 7, 9 to 15, 17 to 19), R. Görl (tracks: 6), W. Spelmans (tracks: 10 to 12, 15)
 
Written by, © copyright November 2013 by Genesis GM.

Throbbing Gristle - Final Muzak, 1975;
05 lutego 2023, 18:49

Final Muzak - nieautoryzowane przez Throbbing Gristle wydawnictwo, znane też pod tytułem The First Annual Report of, to najwcześniejszy materiał studyjny powstałego 3 września 1975 roku eksperymentalno-rockowego zespołu, który z założenia miał prezentować antytwórczość i antymuzykę, a w rzeczywistości, na fali nienawiści do przemysłu industrialnego, stał się początkiem nowego nurtu - rocka industrialnego.
   Pochodzący z Yorkshire Throbbing Gristle pojawił się w połowie lat 70., w epoce szczytu popularności punk rocka i disco, kryzysu branży fonograficznej i złej sytuacji gospodarczej w Wielkiej Brytanii, gdzie ulice opanowane były przez punkową młodzież wyrażającą sprzeciw wobec Monarchii i hippisowkich zespołów z kręgów rocka psychodelicznego i progresywnego. Nowy gatunek wdarł się między disco i punka, stając się doskonałą alternatywą dla nich, jednakże na pierwszy oficjalny album nurtu rocka industrialnego należało poczekać jeszcze całe dwa lata - do listopada 1977 roku i formalnie debiutanckiego albumu Throbbing Gristle, The Second Annual Report of, gdyż nagrany w 1975 roku The First Annual Report of (opisywany tutaj jako Final Muzak - przyp. GM) nigdy nie doczekał się oficjalnego wydania. Dopiero w 2001 i 2002 roku - bez autoryzacji zespołu - ukazały się wydawnictwa The First Annual Report i Final Muzak. Nie wiadomo z jakich powodów Throbbing Gristle nie zdecydowali się na wydanie tego materiału. Być może przyczyną była ówczesna zapaść na rynku fonograficznym, przez co nawet niezależne wytwórnie w obawie o swoje budżety zaczęły wydawać wykonawców grających komercyjny pop, punka, disco, względnie rocka progresywnego, niechętnie przyjmując muzyczne innowacje. Zapewne z tego też powodu frontman Throbbing Gristle, Genesis P- Orridge, powołał do życia własną wytwórnię, Industrial Records, działającą w Londynie, a przyjmującą pod swe skrzydła także i innych industrialnych buntowników, m.in. Cabaret Voltaire i SPK.
   Fakt faktem, The First Annual Report mimo wszystko nie doczekał się oficjalnej premiery w 1975 roku ani nigdy potem. Album otwiera blisko 20-minutowa kompozycja Very Friendly o zwodniczo pogodnym tytule. W rzeczy samej ta kompozycja, pełna hałaśliwych syntezatorowych zgrzytów, nieskładnego gitarowego jazgotu i depresyjnego wokalu Genesisa, niezwykle dosadnie opowiada o parze psychopatycznych morderców, Ianie Bradym i Myrze Hindley, którzy zamordowali i zgwałcili pięcioro dzieci. Zresztą psychopaci dla Throbbing Gristle nie są żadnym tematem tabu, wszakże zespół inspiracje czerpał wprost od Charlesa Mansona. Podobnie rzecz się tyczy innych, już znacznie krótszych utworów tej płyty, dla przykładu 10 Pence jest antytezą piosenek o miłości. Z kolei instrumentalne kompozycje Whorle of Sound i Final Muzak, pełne przeplatających się nawzajem klawiszowych hałasów i zapętleń, gitarowych riffów i efektów samplerskich, są najstarszymi klasycznymi przykładami rocka industrialnego. W odmienny, folkowy klimat wprowadza zamykający album utwór Scars of E, zagrany w większości na tradycyjnym instrumentarium, takim jak m.in. skrzypce, bęben, harmonijka, gitara klasyczna; numer jest typowym przykładem neofolku. Jednym z najciekawszych momentów albumu jest najkrótszy, trzyipółminutowy minimalistyczny, Dead Bait, instrumentalny utwór wyróżniający się syntezatorową strukturą. Utwór oparty jest na krótkich warkotliwych klawiszowych solówkach i archaicznym podkładzie automatu perkusyjnego. Kompozycja zapowiada nie tylko przyszłe synth popowe ,,wyskoki" zespołu, ale ujawnia również i preludium dla późniejszych kompozycji pokroju AB 7A czy Walkabout.
   Album, mimo iż nie jest oficjalnie autoryzowany przez Throbbing Gristle, zyskał bardzo entuzjastyczne recenzje krytyków; m.in. prestiżowy portal muzyczny Allmusic określił go mianem kultowego oraz przyrównał do legendarnego albumu Lou Reeda, Metal Machine Music.
 
Tracklista:
 
1. "Very Friendly" 18:13
2. "Dead Bait" 3:23
3. "10 Pence" 5:10
4. "Whorle of Sound" 4:55
5. "Final Muzak" 5:29
6. "Scars of E" 6:23
 
Genesis P-Orridge – bass guitar, violin, vocals, guitar
Cosey Fanni Tutti – guitars, cornet, tapes
Peter Christopherson – tapes, sampler, found sounds, cornet, electronics
Chris Carter – synthesizers, tapes, electronics
 
Written by, © copyright November 2013 by Genesis GM.

Cabaret Voltaire - The Voice Of America,...
05 lutego 2023, 18:41

The Voice of America - drugi pełnowymiarowy studyjny album Cabaret Voltaire, który nagrywany był między marcem a kwietniem 1980 roku w studiu Western Works w Sheffield, ukazał się w lipcu 1980 roku. Wydawnictwo kontynuuje koncepcję zapoczątkowaną na poprzednim albumie grupy, Mix Up (1979), chociaż tym razem na krążku zabrakło miejsca dla popowych piosenek o charakterze post punkowym typu No Escape. Album utrzymany jest, podobnie jak Mix Up, w koncepcji popu eksperymentalnego, na ogół w mrocznych, ponurych i depresyjnych klimatach.
   Rozpoczynająca setlistę tytułowa The Voice of America / Damage Is Done, jest hipnotyzującą, psychodeliczną kompozycją z ponurą narracją poruszającą problem amerykańskiej polityki zagranicznej. W podobnym tonie utrzymane są Partially Submerged, instrumentalny utwór o zabarwieniu krautrockowo-jazzowym, a także News From Nowhere, z mroczną narracją zagłuszaną przez jazgot przetworzonych dźwięków wydawanych przez bolidy Formuły 1.
Z kolei inne utwory zawierają znany z No Escape pierwiastek new wave, jednak w znacznie bardziej eksperymentalnym charakterze, ze wszechobecnym kontrolowanym umiarkowanym chaosem.
   Utwór Kneel to the Boss, z organowym tłem generowanym przez Vox Continental, sekcją rytmiczną nieco w stylu bossa-novy, jest utrzymany w stylistyce i brzmieniu przypominającym dokonania formacji Suicide. Piosenka dotyka tematu społecznej nierówności i zakłamania; tu i ówdzie słychać zawodzące dźwięki trąbek.
   Równie organowym numerem, acz osadzonym zdecydowanie w klimacie psychodeli lat 60. jest Stay Out of It z linią gitar w stylu brytyjskiego popu lat 60. W numerze wykorzystano także sample z programów BBC z lat 60., ,,The Outer Limits" i ,,Demon with a Glass Hand". Szczególnie ciekawie - zabarwiona stylistyką reggae - brzmi sekcja wokalna Stephena Mallindera powtarzającego sentencję ,,Stay! Out-Of-It!", będącą całym tekstem utworu.
   Wyraźnie industrialny Premonition bardziej przypomina dokonania Throbbing Gristle. Utwór rozpoczyna się zgrzytliwym wstępem przechodzącym w automatyczny sekwencerowy, industrialny puls połączony z drone'owym nisko brzmiącym podkładem syntezatora wypełnionym szumami i maszynowymi zgrzytami. Całość dopełnia zniekształcona antywojenna narracja Stephena Mallindera.
   This Is Entertainment zbudowany jest na potężnej, przetworzonej i zagęszczonej sekcji rytmicznej automatu perkusyjnego, funkowym i wyostrzonym podkładzie gitary basowej oraz jazzowych partiach trąbek. Sekcja wokalna w formie deklamacji przybiera formę punkową. Również na funkowym podkładzie gitary basowej oraz punkowej sekcji wokalnej opiera się numer Obsession z prostym beatem automatu perkusyjnego w sekcji rytmicznej, ostrymi, zabarwionymi punkiem riffami gitarowymi, chłodnymi klawiszowymi solówkami oraz radiowymi zakłóceniami.
   Zamykający album utwór Messages Received jest mariażem rocka psychodelicznego lat 60. z punk rockiem. Warto też wspomnieć o krótkim, zaledwie jednominutowym przerywniku, świetnie uzupełniającym całość, If the Shadows Could March? (1974), industrialnej miniaturze zaczerpniętej z wczesnych lat działalności Cabaret Voltaire z pierwszej połowy lat 70.
   Mimo iż The Voice of America otrzymał w 1980 roku znacznie mniej pochlebne recenzje od Mix Up (zarzucano mu m.in. nierówność), album zawiera żywiołową i ekspresyjną muzykę inspirowaną twórczością Stockhousena, Pierre'a Schaeffera, Joe Meeka, psychodelą lat 60. i stylem czarnych twórców amerykańskich związanych z wytwórnią Tamla Motown.
   The Voice of America to najbardziej eksperymentalny album w dyskografii Cabaret Voltaire, który dziś jest uważany za klasykę awangardy rocka dekady lat 80.
 
Tracklista:
 
1. "The Voice of America/Damage Is Done" 6:16
2. "Partially Submerged" 3:45
3. "Kneel to the Boss" 3:52
4. "Premonition" 5:03
5. "This Is Entertainment" 5:51
6. "If the Shadows Could March? (1974)" 0:55
7. "Stay Out of It" 2:38
8. "Obsession" 5:06
9. "News From Nowhere" 2:21
10. "Messages Received" 3:16
 
Personel:
 
Richard H. Kirk – guitar, wind instruments
Stephen Mallinder – vocals, bass guitar, electronic percussion
Chris Watson – synthesizers, tapes
Haydn Boyes Weston – drums
 
Written by, © copyright November 2013 by Genesis GM.

Cabaret Voltaire - The Conversation, 1994;...
05 lutego 2023, 18:35

The Conversation - podwójny, prawie dwuipółgodzinny album brytyjskiej formacji, Cabaret Voltaire, którego premiera, nakładem wytwórni Instinct Records, miała miejsce 15 czerwca 1994 roku. Materiał nagrywany był w stałej bazie Cabaret Voltaire, w studiu Western Works w Sheffield; z jednej strony album jest kontynuacją założeń i treści z dwóch poprzednich albumów Cabaret Voltaire - Plasticity i International Language - z drugiej zaś strony udział Stephena Mallindera jest tu raczej tylko symboliczny; muzycznie materiał bardziej tu przypomina solowe dokonania Richarda Kirka tamtego okresu.
   Pierwszy dysk albumu rozpoczyna minimalistyczno-industrialna, dark-ambientalna kompozycja Exterminating Angel - Intro (Anioł Zagłady), zaś następna, 11-minutowa house'owa Brutal But Clean, jest wyraźnym nawiązaniem do brzmień z dwóch poprzednich albumów zespołu; słychać tu nawet wpływy brzmieniowe z Body And Soul (1991).
   Kolejne utwory, The Message, Let's Start, Night Rider i I Think (wszystkie trwające w granicach 9 minut), utrzymane są w stylistyce nowoczesnego minimalistycznego house'u, który w tamtych czasach zaczął zyskiwać coraz większą popularność.
   Nieco odmienny jest numer The Heat, nagrany w stylistce dub-minimal z wplecionymi samplami orientalnych plemiennych śpiewów Aborygena, co do złudzenia przypomina nagrania specjalizującej się w tego typu muzyce formacji Deep Forrest. Pierwszą część albumu finalizuje utwór Harmonic Parallel, utrzymany w stylistyce new age.
   Drugi dysk albumu składa się z dwóch kompozycji - monstrualnej 53-minutowej Project 80 i Exterminating Angel (Outro). Project 80 przez blisko godzinę oscyluje między muzyką industrialną, minimalem i brzmieniami futurystycznymi. Całemu utworowi klimat złowieszczości i futuryzmu nadają zarówno wszechobecne wsamplowane dialogi, jak i kosmiczna klawiszowa linia melodii osadzona w stylu Vangelisa bądź Jeana Michela Jarre'a, ciągnąca się niemal przez całą kompozycję.
   Kończący album utwór, Exterminating Angel (Outro), jest mariażem house'u i drum and bassu z chłodną syntezatorową solówką w stylu retro nawiązującą do brzmień lat 80.
   Mimo bardzo nowoczesnego wydźwięku i całkiem udanego materiału, The Conversation wydaje się najsłabszym albumem w dorobku Cabaret Voltaire. Aż nadto widoczne są na nim różnice w wizji tworzenia muzyki dzielące Kirky'ego i Mala, nic więc zatem dziwnego, że wkrótce po nagraniu The Conversation, Stephen Mallinder opuścił zespół udając się do Australii by kontynuować karierę solową, w związku z czym Richard Kirk definitywnie rozwiązał Cabaret Voltaire, skupiając się na swoich licznych projektach solowych.
   The Conversation pozostaje jak dotąd ostatnim albumem studyjnym w dyskografii Cabaret Voltaire i, niestety niewiele wskazuje by sytuacja miała ulec zmianie.
 
Edit. 2022: Richard H. Kirk w 2009 roku reaktywował Cabaret Voltaire (bez Mallindera w składzie), od 2014 roku pod tym szyldem wznowił aktywność koncertową, zaś w latach 2020-21 nagrał trzy płyty (w tym jeden pełnowymiarowy album). Ostateczny kres działalności Cabaret Voltaire położyła śmierć Kirky'ego we wrześniu 2021, spowodowana infekcją covid 19.
 
Tracklista:
 
Disc 1:
1-1 Exterminating Angel (Intro) 5:47
1-2 Brutal But Clean 11:05
1-3 The Message (An Original Hollywood Theme) 8:16
1-4 Let's Start 8:11
1-5 Night Rider 9:54
1-6 I Think 8:56
1-7 The Heat 7:52
1-8 Harmonic Parallel 10:20
 
Disc 2:
2-1 Project 80 53:05
2-2 Exterminating Angel (Outro) 8:01
 
Personel:
 
Art Direction [Image Selector] – Phil Baines
Composed By, Programmed By, Arranged By, Orchestrated By [Sonically] – R. H. Kirk
Design – The Designers Republic
Illustration [Image Creator] – Richard Kirk
Mastered By – George Peckham
Producer – Cabaret Voltaire
Voice [Spoken Words], Edited By [Montage] – Intone Productions (tracks: 2-1)
Written-By – Kirk
 
Written by, © copyright November 2013 by Genesis GM.

Throbbing Gristle - Mission of Dead Souls,...
05 lutego 2023, 18:30

Mission of Dead Souls - The Last Live Performance Of TG - tak brzmi pełny tytuł koncertowego albumu brytyjskiego industrialnego zespołu, Throbbing Gristle, podsumowującego trasę koncertową po USA, która miała miejsce wiosną 1981 roku. Wraz z zakończeniem trasy zespół opublikował sławetne hasło: „Throbbing Gristle: Mission is Terminated”, oficjalnie podając za przyczynę komercjalizację nurtu rocka industrialnego, jednakże rzeczywisty powód rozwiązania zespołu miał swoją genezę już w 1978 roku, kiedy dwoje muzyków Throbbing Gristle, Genesis P- Orridge i Cosey Fanni Tutti, będący od dziewięciu lat w poważnym związku, nie tylko artystycznym, ale i emocjonalnym, nagle podzielił inny z muzyków zespołu - klawiszowiec, Chris Carter.
Cosey zdecydowała rozstać się z Genesisem wiążąc się jednocześnie z Chrisem, z czym Gen długo nie był w stanie sobie poradzić, w efekcie czego artysta podjął nawet próbę samobójczą, wyrażoną zresztą w utworze Weeping z albumu D.o.A: The Third and Final Report of (1978). W tamtym czasie Genesis poznał swoją przyszłą żonę, nastoletnią Alaurę O'Dell, która pracowała jako kasjerka w hipermarkecie Tesco we wschodniolondyńskiej dzielnicy Hackney.
Genesis związał się z dziewczyną potajemnie, zabierał ją na wycieczki po USA i Meksyku, na których oboje nie stronili od narkotyków. Jednocześnie, mimo mocno napiętej atmosfery, Throbbing Gristle koncertowali i nagrywali albumy. Czara goryczy przelała się wówczas, kiedy związek Genesisa z Alaurą wyszedł na jaw, czego owocem była córka pary - Caresse. Jednak cała sprawa miała bardziej przykre konsekwencje dla całego zespołu; Cosey i Chris mieli żal do Genesisa, że ten ukrywał fakt związku z młodą dziewczyną budując tym samym klimat nieufności i podejrzeń.
   Ostatni performance Throbbing Gristle miał miejsce 29 maja 1981 roku w hali Kezar Pavilion w San Francisco. Zespół zaprezentował materiał, którego próżno by szukać na którejkolwiek z jego studyjnych płyt. Mało tego, kompozycje nie mają notabene żadnych studyjnych odpowiedników, wyjątek stanowi tylko, nieco zmieniony tekstowo względem wersji studyjnej, Persuasion U.S.A.
   Występ rozpoczyna depresyjny i mroczny Dead Souls z ponurą recytacją Genesisa; kompozycja niesie w sobie ducha twórczości Pink Floyd, podobnie jak niemal instrumentalny Circle of Animals z chropowatymi brzmieniami klawiszy, przeciągłymi riffami gitarowymi oraz niesamowitymi, ekspresyjnymi wrzaskami Genesisa. W podobnym klimacie utrzymany jest również eksperymentalny numer, Funeral Rites.
   Typowo psycho-industrialnych doznań i cierpkich wrzasków wokalisty dostarczają utwory Guts on the Floor, Looking for the OTO, Vision and Voice (utrzymany w duchu punk rocka i z wpływami The Velvet Underground) oraz Spirits Flying, osadzony w klimacie albumu Heaten Earth (1980), oraz wspomniany wcześniej Persuasion U.S.A.
   Występ finalizuje skrócona wersja Discipline (reprise) poprzedzona hałaśliwie zgrzytliwą introdukcją, The Process, tworzącą ,,ścianę dźwięku".
Po tym występie zespół zakończył swoją działalność reaktywując się dopiero, jak na ironię, koncertem 23 lata później.
   Jedynymi mankamentami albumu wydają się być mastering i remastering; album nie został dostatecznie ,,odszumiony", zaś między utworami Vision and Voice i Funeral Rites następuje karygodna sekundowa przerwa, przez co album sprawia wrażenie bardziej bootlegu niż oficjalnego wydawnictwa koncertowego.
   Do podstawowej wersji wydawnictwa dodano również dwa singlowe utwory studyjne: synth popowo-industrialny Distant Dreams (part two) oraz zimnofalowy Something Came Over Me z sekwencerowym podkładem industrialnego pulsu i post punkową sekcją wokalną.
 
Tracklista:
 
"Dead Souls" – 5:04
"Guts on the Floor" – 6:04
"Circle of Animals" – 5:26
"Looking for the OTO" – 5:05
"Vision and Voice" – 7:11
"Funeral Rites" – 5:20
"Spirits Flying" – 8:16
"Persuasion U.S.A." – 7:26
"The Process" – 0:39
"Discipline (Reprise)" – 3:01
"Distant Dreams (Part Two)" – 5:30
"Something Came Over Me" – 3:43
 
Personel:
 
Composed By [Decomposed By] – Throbbing Gristle
Engineer [Recording] – Monte Cazazza (tracks: 1 to 10)
Engineer [Sound] – Don Bolles (tracks: 1 to 10)
Mixed By [Pa] – Stan Bingo (tracks: 1 to 10)
Performer – Chris Carter, Cosey Fanni Tutti, Genesis P-Orridge, Peter Christopherson
Producer – Sinclair / Brooks
Remastered By [Digital Remaster] – Chris Carter
 
Written by, © copyright November 2013 by Genesis GM.